زندگی پس از مرگ؛ مبنای ارزش ها(نازایی و تزلزل اساس اخلاق)

گروه اجتماعی، ﭼندی ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﮔﻼﻳﻪ ﺍﺯ ﺑﺪ ﺍﺧﻼقی ﻫﺎ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺟﺮﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﻓﻮاه ﺭﺳــﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻳﺪه ﻭ ﺷــﻨﻴﺪه می ﺷﻮﺩ. ﺑﺪﺍﺧﻼقی ﺩﺭ ﻭﺭﺯﺵ، ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺳــﺖ، ﺩﺭ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ، ﺩﺭ ﭘﺰﺷــکی، ﺩﺭ ﻣﺪﺍﺭﺱ، ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩه، ﺩﺭ ﺯﻧﺪگی ﺭﻭﺯﻣﺮۀ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ... ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺳتی بی ﺍﺩﺑﺎﻥ، ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺁﻓﺎﻕ ﺯﺩه ﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ های بی ادبی ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ می ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ.

بی ﺍﺩﺏ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺪ / ﺑﻠﮑﻪ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺁﻓﺎﻕ ﺯﺩ

به گزارش بولتن نیوز، از این پس قصدداریم در پروندۀ جدیدی با همکاری گروه «فرهنگ و هنر» و «اجتماعی» به بازخوانی و انتشار برخی مقالات، یادداشت ها و نوشته های مربوط به مباحث اخلاقی و سبک زندگی بپردازیم و در این راه سری زدیم به گنجینۀ «سوره» متعلق به حوزۀ هنری.

همان طور که مستحضرید، ماهنامه فرهنگی-هنری سوره، به صاحب امتیازی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی استان تهران، از سال ۱۳۶۸ شمسی انتشار یافت و سردبیری تحریریه اول را سیدمحمد آوینی بر عهده داشت. بعد از مدتی کوتاهی سید مرتضی آوینی، برادر سید محمد جایگزین وی شد و کار انتشار ماهنامه را تا 40شماره ادامه داد. کار نشریه بعد از شهادت سید مرتضی آوینی در فروردین 72، مدتی متوقف ماند و پس از آن دیگرانی همچون سید محمد آوینی، سید علی میرفتاح و سید عبدالجواد موسوی کار وی را ادامه دادند. از اواخر سال 81 وحید جلیلی سردبیری این ماهنامه را بر عهده گرفت. اما پس از انتشار30شماره به دلیل اختلافات فکری بین هئیت تحریریه و مسئولان حوزه هنری، تحریریه چهارم اخراج شدند. پس از آن سردبیری این ماهنامه بر عهده محمد حمزه زاده گذاشته شد و تاکنون نیز وی این مسئولیت را دارد.

به هرتفسیر چندی است، در بخش«سبک زندگی» این نشریه مطالبی ارزشمند و عمیق به طبع می رسد و ما بناداریم در نخستین گام از این مسیر جدیدی که پیش روی مان ترسیم نموده ایم، به بازخوانی برخی مقالات، یادداشت ها و تحلیل های به طبع رسیده در این بخش بپردازیم.

مقالۀ «زندگی پس از مرگ؛ مبنای ارزش ها» با عنوان فرعی «نازایی و تزلزل اساس اخلاق» نوشتۀ دکتر جواد حیدری(عضو هیات علمی دانشگاه شاهد) یکی از مقالاتی است که در این بخش از شمارۀ آخر نشریۀ سوره به طبع رسید. این مقاله که به نوعی بازخوانی ﮐﺘﺎﺏ«ﻣﺮﮒ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ» نوشتۀ ساموئل شفلر است، به نکات جالبی در خصوص اخلاق و مسئلۀ حیات می پردازد که در ادامه تقدیم می گردد.

زندگی پس از مرگ؛ مبنای ارزش ها  (نازایی و تزلزل اساس اخلاق )

ﭼﻪ ﺩﻟﻴلی ﺑﺮﺍی ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺨتی ﻫﺎ ﻭ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﺑﭽﻪ داری رﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩ؟ ﭼﺮﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﺍیی ﺗﻦ ﺩﺍﺩ؟ ﺳﺌﻮﺍﻻتی ﺍﺯ  ﺍﺧﻼقی ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﭘﺎی ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﺣﻮﺯهﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺣﻮﺯحوزۀ ﺍﺧﻼﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩه ﺍﺳﺖ. ﺑﺮخی ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺧﻼقی ﻭ ﺑﺮخی ﺩﻳﮕﺮ ﻏﻴﺮﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺪهﺍی ﻫﻢ ﺣﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻨثی ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﺧﻼقی ﺩﺍﺩهﺍﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻫﺎ، ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ ﺷﻔﻠﺮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎهی ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺎﺱ ﻭ ﻣﺒﻨﺎی ﺍﺧﻼﻕ ﺭﺑﻂ میﺩﻫﺪ ﻭ ﻧﺎﺯﺍیی ﺭﺍ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺰﻟﺰﻝ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﺧﻼﻕ میﺩﺍﻧﺪ.
همۀ ما خواهیم مرد و جهان بدون ما به ﮐﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ ﺷﻔﻠﺮ(Samuel Scheffler) ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺒﺘﮑﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺧﻼﻗﺎﻧﻪ ﯼ ﺧــﻮﺩ، ﻣﺮﮒ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ (Death and the Afterlife) ﺑﻪ ﻧﺤﻮﯼ ﻣﺴــﺘﺪﻝ ﻭ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺁﺷــﮑﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺣﺎﮐﻢ ﺑــﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﻨﺪۀ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ.
مــﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔــﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣــﺮﮒ ﮐﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺭﺟــﺎﻉ ﺩﺍﺭﺩ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺷــﺨﺼﯽ ﻧﻴﺴــﺖ، ﻳﻌﻨﯽ ﺁﻥ ﻧﻮﻉ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ، ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ  ﻳﺎﺑﺪ. ﺷــﻔﻠﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺷﺨﺼﯽ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺳﺮﻭﮐﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﺑــﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷــﻮﻳﻢ، ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺻﻠــﯽ ﺍﻭ، ﺑــﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧــﻮﺩﺵ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺟﻤﻌﯽ ﺍﺳــﺖ، ﻳﻌﻨــﯽ ﺁﻥ ﻧﻮﻉ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﺷــﺨﺺ ﺷــﻤﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﯼ ِ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺯﻳﺎﺩﯼ(ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ)ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ؛ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻘﺎی ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎیی ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺮﮒ ﺷــﻤﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﺷﻔﻠﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﺋﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺍﻫﻤﻴــﺖ ﺑﯽﻧﻬﺎﻳﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ -ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﯽ ﺟﻨﺒﻪ  ﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﻘﺎﻱ ﻓﺮﺩﯼ ﻣﺎﻥ ﺍﺳــﺖ- ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺁﻥ ﻧﻤﯽﺷﻮﻳﻢ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﯽﮔﻴﺮﻳﻢ.
ﮐﺘــﺎﺏ ﺷــﻔﻠﺮ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺗــﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﺱ ﮔﻔﺘﺎﺭﻫــﺎﯼ تَــنر(Tanner Lectures) او ﺩﺭﺑﺎﺏ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍه ﻳﮏ ﺩﺭﺱ ﮔﻔﺘﺎﺭﺳــﻮﻡ ﺩﺭﺑﺎﺏ ﻣﺮﮒ ﮐﻪ ﺩﺭﮐﻨﻔﺮﺍﺳﯽ(Bernard Williams) ﺩﺭﺑﺎﺏ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺮﻧــﺎﺭﺩﻭﻳﻠﻴﺎﻣﺰ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﺷــﺪه ﺍﺳــﺖ. ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻗﺎﻟﺐ  ﺩﺭﺱ ﮔﻔﺘﺎﺭﻫــﺎﯼ تــنر ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ، ﻣﺘﺸــﮑﻞ ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ  ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻇﻬﺎﺭﻧﻈﺮﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﯼ ﺳﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺻﺎﺣﺐﻧﻈﺮ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﺷﻔﻠﺮ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎﺳﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺟﺎﻳــﮕﺎه ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ ﺍﺯﻣﺮﮒ ﺟﻤﻌــﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳــﺎﺧﺘﺎﺭ ﻋﻼﺋــﻖ، ﺍﻧﮕﻴﺰهﻫــﺎ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﻣﺸــﺨﺺ ﮐﻨﻴﻢ، ﺷــﻔﻠﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﻓﮑﺮﯼ خلاف ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻬﺮهﻣﯽﮔﻴﺮد که روشی جاافتاده و کلاسیک است برای ﺍﻳﻨﮑــﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻭ ﻓﻬﻢ ﮐﻨﯽ: ﻧﺒﻮﺩ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺍﻭ ﺩﻭ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﻓﮑﺮﯼ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﭘﻴﺶﻣﯽ ﮐﺸﺪ: ﺳــﻨﺎﺭﻳﻮﯼ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺸــر(scenario doomsday) و سناریوی نازایی infertility scenario) ( 
ﺩﺭ ﺳﻨﺎﺭﻳﻮﯼ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺸﺮ، ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺷــﻤﺎ ﻋﻤﺮ ﻃﺒﻴﻌــﯽ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺳــﭙﺮﯼ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻫﻢ ﺑــﻪ ﻋﻠﻞ ﻃﺒﻴﻌــﯽ ﻣﯽﻣﻴﺮﻳﺪ، ﺍﻣﺎ ﮐﺮۀﺯﻣﻴﻦ ﺳــﯽ ﺭﻭﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺷــﻤﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺳــﻴﺎﺭۀ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻟﺠﺜــﻪ ﮐﺎﻣلاً ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳــﻨﺎﺭﻳﻮﯼ ﻧﺎﺯﺍﻳــﯽ، ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﻫﺎ ﻗــﺪﺭﺕ ﺗﻮﻟﻴﺪﻣﺜــﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳــﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮑﻪ همۀ ﺍﻧﺴــﺎﻥﻫﺎﯼ ﺩﺭ ﻗﻴــﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﻋﻠــﻞ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻣﯽﻣﻴﺮﻧــﺪ، ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺍﻧﺴــﺎﻧﯽ ﻭﺟــﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷــﺖ. ﺍﻳﻦ ﺳﻨﺎﺭﻳﻮﻫﺎ، ﻫﺮ ﺩﻭ، ﺷﻘﻮﻕ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻﺕ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﺩﺭﺧﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﺎﺭﻳﻮﻫﺎ ﻭﺣﺸــﺘﻨﺎﮎ ﻫﺴــﺘﻨﺪ، ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ  ﯼ ﺍﻧﻘﺮﺍﺽ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩﯼ ﺑﺸــﺮ ﺗﺄﻣــﻞ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﺭﺯﺵ ﻫــﺎﯼ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺭﻧﮓ ﻭﺑﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ  ﺩﻫﻨﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳــﻨﺎﺭﻳﻮ، ﻣﺨﺼﻮصاً ﺳــﻨﺎﺭﻳﻮﯼ ﻧﺎﺯﺍﻳﯽ ﺑﺸﺮ ﺗﻴﺸﻪ ﺑﻪ ریشۀ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻣﯽﺯﻧﺪ؟ ﺍﻟﺒﺘــﻪ ﺑﺨﺸــﯽ ﺍﺯ ﭘﺎﺳــﺦ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷــﺖ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﺭ ﻗﻴــﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺳــﺮﻭﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺳــﻨﺎﺭﻳﻮﯼ ﺭﻭﺯ ﺭﺳﺘﺎﺧﻴﺰ، ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻧﻤﯽﻣﻴﺮﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽﺷــﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﮏ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺟﻤﻌــﯽ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﺩ. ﺩﺭ ﺳــﻨﺎﺭﻳﻮﯼ ﻧﺎﺯﺍﻳﯽ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﭘﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷــﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻔﻠﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻫﻤﻴﺖ می دهد. او معتقد است که اگر ما دربارۀ این ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸــﻴﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﻳﯽ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪه، ﭘﻴﺎﻣﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻨﻔﯽاﯼ ﺑــﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷــﺖ. 
ﻭ ﺍﻳﻦ نشان می دهد که زندگی پس از مرگ، ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻘﺎی ﺍﻧﺴــﺎﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﻨــﺪۀ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ، ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﺑــﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮﯼ ﻣﯽکند: «ﺍﺯ ﭘــﺎرهﺍﯼ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﻪﻫــﺎﯼ ﺍﻧﮕﻴﺰﺷﯽ ﻭ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩﯼ ﻣﺸﺨﺺ، ﺍﻳــﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﮐﻪ ﻣــﺎ ﻭ همۀ ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺸــﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺩﻳﮕــﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑــﻮﺩ، ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﺒــﻮﺩﻥ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺁﻳﻨــﺪه ﮐﻪ ﻣﺎ ﺁﻥ ﻫــﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ میﺷﻨﺎﺳــﻴﻢ ﻭ ﻧــﻪ ﻫﻮﻳﺘــﯽ ﻣﺸــﺨﺼﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑــﺮﺍﯼ ﻣــﺎ ﺍﻫﻤﻴــﺖ ﻧــﺪﺍﺭﺩ. ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴــﺮ ﺭﻭﺷــﻦﺗﺮﯼ، ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳــﻴﻢ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺸــﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳــﻢ، ﺩﺭ ﻗﻴــﺎﺱ ﺑــﺎ بقای ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭ بقای ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ  ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ داریم، اهمیت بیشتری دارد.» 

ﺩﻟﻴــﻞ ﺷــﻔﻠﺮ ﺑــﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﻋــﺎﯼ ﺧــﻮﺩ ﺁﻥ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﻴــﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﺯﻧﺪﮔــﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺟﻤﻌﯽ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺍﺭﺯﺵ آن ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﮐــﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﻧﺠﺎﻣﺶ ﻣﯽﺩﻫﻴﻢ، ﺗﻀﻌﻴــﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑــﻪ ﻧﺤﻮﯼ ﮐــﻪ ﺍﺿﻤﺤﻼﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽﺩﻫــﺪ. ﺍﺭﺯﺵ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪهﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﮔﻴﺮﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺸﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪه ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ، ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑــﺰﺭﮒ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻮﭼــﮏ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺧــﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻴﻬﺎﻥ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﮐﻨﺪ.
وابسته بودن ارزش فعلی به وجود ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪه ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ: ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻣﺤﺼﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﮊهﻫﺎﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪﺕ ﺭﺍ ﭘﻴﮕﻴﺮﯼ ﮐﻨﻴﻢ؛ ﭘﺮﻭﮊهﻫایی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺴــﺖ ﻭ ﺟﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺳــﺮﻃﺎﻥ، ﻳﺎ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻡ  ﺷﺪﻥ کرۀﺯﻣﻴﻦ، ﻳﺎ ﺗﺤﻮﻝ ﺩﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻞ.
ﺍﻣﺎ ﺷﻔﻠﺮ ﻋﻘﻴﺪه ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﻧﻤﺎﯼ ﺍﻧﻘﺮﺍﺽ ﺑﺸــﺮ ﺍﺣﺘﻤﺎلاً ﺍﻧﮕﻴﺰۀﺑﺴــﻴﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻓﻌﺎﻟﻴــﺖ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﯽﺑﺮﺩ: زﺍﺩ ﻭ ﻭﻟﺪ(ﺩﺭ ﺳــﻨﺎﺭﻳﻮﯼ ﺭﻭﺯ ﺭﺳــﺘﺎﺧﻴﺰ)؛ ﺧﻠﻖ ﺁﺛﺎﺭ ﻫﻨﺮﯼ، ﺍﺩﺑﯽ، ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﻋﻠﻤﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ(ﺩﺭ ﺳﻨﺎﺭﻳﻮﯼ ﻧﺎﺯﺍﻳــﯽ). ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺭ ﺳــﻨﺖ ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺴــﻴﺎﺭ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺗﺸــﺮﻳﮏ ﻣﺴﺎعی ﻣﺎ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪۀﺷــﻔﻠﺮ، ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﯽﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﻧﮕﻴــﺰۀ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻴﮕﻴﺮﯼ ﺁﻥﻫﺎﺳﺖ. 
ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺷــﻔﻠﺮ ﻋﻘﻴــدهﺩﺍﺭﺩ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺑﺸــﺮﯼ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺩ ﺍﻧﺴــﺎﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽ  ﺷﻮﺩ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ: ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ. ﻳﻌﻨﯽ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺁﺩﻣﯽ ﺑﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷــﺪ، ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻨﺪ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺑﻴﺸــﺘﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻧﮕﻴﺰﺷﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ .ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻱ ﺷــﻔﻠﺮ، ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻴﺐ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻟﺬﺕ ﻃﻠﺒﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﮑﺎﻥ  ﻭ ﺯﻣﺎﻥ  ﺑﻨﺪ میﮐﻨــﺪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﺭﺯﺵ ﻫــﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻴﻨﯽ  ﺑﻮﺩﻥ ﺳــﺎﻗﻂ ﻣﯽ  ﮐﻨــﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻫــﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻭﺳــﻮﯼ ﻧﺴﺒﯽ  ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺳﻮﻕ ﻣﯽ  ﺩﻫﺪ. ﻧﺴﺒﯽ  ﺍﻧﮕﺎﺭﯼﺍﯼ ﮐﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ  کنندۀ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﺳﺖ. 
ﺁﻧﭽﻪ ﺷــﻔﻠﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺑﺤــﺚ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭۀ ﺭﺑﻂ ﻭ ﻧﺴــﺒﺖ ﺑﻴﻦ ﺍﺭﺯﺵ، ﺯﻣــﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺭﻳــﺦ ﺩﺭ ﺟﺴــﺘﺎﺭ ﭘﻴﺸــﻴﻦ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩ: «ﻫﻨﺠﺎﺭﯼﺑﻮﺩﻥ ﺳﻨﺖ». ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ: «ﺳــﻨﺖ ﻫﺎ ﺭﻭﻳﻪﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴــﺎﻧﯽ ﻫﺴــﺘﻨﺪ ﮐﻪ  ﻫﺪﻑ ﺁﻥ ﻫــﺎ ﺣﻔﻆ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﯼ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﺗﺮﻋﻤﺮ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﻭ ﻧﺴــﻠﯽ ﻣــﯽ  ﺭﻭﺩ. ﺁﻥ ﻫﺎ ِ ﺍﺯ ﻃﻮﻝ ﻣﺸــﻌﻞ ﻫﺎﻳﯽ ﺟﻤﻌﯽ ﻭ ﺑﻴﻦ  ﻧﺴــﻠﯽ ﻫﺴــﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺑﺪﺍﻋﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ  ﯼ ﻋﻤﻴﻖ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﻆ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ. ﺷــﺨﺺ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮ ﺳــﻨﺘﯽ ﺻﺤﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ... ﺩﺭ ﺟﺴــﺖ ﻭﺟﻮﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻘﺎﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻘﺎﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻣﺤﺴﻮﺱ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﮐﺎﻫﺪ.»

 ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻨــﺪﻭﮐﺎﻭ ﺩﺭ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ ﺁﻳﻨﺪه ﺑﺮ ﺣــﺎﻝ ﺣﺎﺿــﺮ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘــﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺟﻤﻌــﯽ، دامنۀ ﺍﻳــﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﮔﺴــﺘﺮﺵ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ حوزۀ ﮐﺎملاً ﺟﺪﻳﺪی ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎرۀ ﺁﻥ ﻓﮑﺮﮐﻨﻴﻢ. ﺻﺮفاً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ  ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﺎ، ﺟﺎﻥ ﺳــﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻴﻢ. ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺣﺘﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ  ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻤﺮﺍﺭ ﺁﻥ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ. 

ﺷــﻔﻠﺮ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﺩ ﮐﻪ ﭘﺎﺭهﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳــﺖ ﺍﺯ ﺍﻳــﻦ ورطۀ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺑــﻪ ﺑﯽﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﺑﺮﮐﻨﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﺍﻣﻮﺭﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻭﺳــﺘﯽ، ﺁﺳــﺎﻳﺶ ﻭ ﺭﺍﺣﺘــﯽ ﺷــﺨﺼﯽ، ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺷــﺎﻳﺪ ﭘــﺎﺭهﺍﯼ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﻗﺒــﻞ ﺑﯽﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔتۀ ﺍﻭ «ﺣﺒﺎﺏﻫﺎﯼ ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﻫﻤیت ﻭ ﻣﻌﻨــﺎ ﺭﺍ ﺟﻌﻞ ﻣﯽ  ﮐﻨــﺪ.» اما ﺯﻧﺪﮔــﯽﺍﯼ ﮐــﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﺑــﻪ ﮐﻴﻔﻴــﺖ ﺗﺠﺮﺑــۀ ﺷــﺨﺼﯽ ﺑﻼﻭﺍﺳﻄﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﻣﺎﻳﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ. 

ﻣﺎ ﺩﻏﺪﻏــۀ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﺠﺮبۀ ﺷﺨﺼﯽﻣﺎﻥ ﻳﺎ ﺭﻭﺍﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯽ  ﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ، ﺑﻪ ﮔﻔتۀ ﺷــﻔﻠﺮ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺷــﻴﻮۀﻫﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﺩﮔﺮﺍ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ: ﻣﺎ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﮐﺜﺮ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻗﺎﺋﻞ ﻫﺴــﺘﻴﻢ، ﺑﻪ ﺑﻘﺎی ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪه ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺍﻳﻢ. ﺷﻔﻠﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻣﯽﺭﻭﺩ. ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺃﯼ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻣﺎﻥ ﭘﯽ.ﺩﯼ .ﺟﻴﻤﺰ «ﻧﺎﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﯽ» ﻣﯽﺩﺍﻧﺪﮐﻪ: ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﻗﺮﻳﺐﺍﻟﻮﻗﻮﻉ ﺯﻧﺪﮔــﯽ ﺑﺸــﺮ ﺗﺄﺛﻴــﺮ ﻋﻤﻮﻣاً ﺍﻓﺴــﺮﺩهﮐﻨﻨﺪهﺍﯼ ﺑــﺮﺍﻧﮕﻴﺰهﻫــﺎﯼ ﺁﺩﻡ ﻫــﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﺷــﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻫــﺎی ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﯽﮔــﺬﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺑــﻮﺩﯼ ﻗﺮﻳﺐﺍﻟﻮﻗﻮﻉ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷــﻮﻕ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻗﺎﻃﻊ ﻭ ﻟﺬﺕ  ﺑﺨﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ حوزۀ ﺑﺴــﻴﺎﺭ ﻭﺳﻴﻌﯽ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽﺩﻫﺪ ... ﻣﺎ ﺍﺻلاً ﻧﻤﯽ  ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻣﺴــﻠﻢ ﻓﺮﺽ کنیم ﮐﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﻮﻟﮕﻴــﺮ ﺩﺭ ﭼﺎﻭﺩﺍﺭ(the Rye The Catcher in) ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻬﻢ ﻣﮑﺎﻧﻴﮏ ﮐﻮﺍﻧﺘﻮﻡ، ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻳﮏ ﻭﻋــﺪۀﻏﺬﺍﻳﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻳﮑﺴﺎﻧﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ آیندۀ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 

ﺩﺭ ﻭﺍﻗــﻊ، ﭘﺎﻳــﺎﻥ ﻗﺮﻳﺐﺍﻟﻮﻗﻮﻉ ﺍﻧﺴــﺎﻧﻴﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳــﺖ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﺴــﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﻫﺪ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﺩﻫﺪ. ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﯽﺩﺍﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ تجربۀ ﺩﻝ ﭘﺬﻳﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﯽگذﺭﺍﻧﻴﺪ، ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. ﺣﺎﻝ ﭼﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ؟
اﻣﺎ ﺷــﻔﻠﺮ ﻋﻘﻴﺪه ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻧﮕﻴــﺰه ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎیی ﮐﻪ ﺳﻬﻤﯽ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ، ﻣﻌﺮﻓﺖ، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺴــﻴﺎﺭ ﺩﺷــﻮﺍﺭ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳــﻨﺎﺭﻳﻮ(ﺭﻭﺯ ﺭﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻭ ﻧﺎﺯﺍیی) جاﻥ ﺳــﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺒﺮﺩ، ﻭ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳــﻨﺎﺭﻳﻮ ﻣﻌﻨﺎ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽﻣﺎﻥ ﺭﺧــﺖ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﺁﻳﻨﺪهﺍﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ  ﻣﺎﻥ ﻓﺎﻗﺪ ﻣﻌﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.  
ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﻗﺒــﻮﻝ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔــﯽ  ﭘﺲ ﺍﺯ مرگ جمعی ما ﺑﻪ ﺍﺭﺯﺵﻫــﺎ ﻭ ﺍﻧﮕﻴﺰهﻫﺎﯼ ما  ﺑــﺮﺍﯼ ﻋﻤــﻞ ﺑــﻪ ﺁﻥ ﺍﺭﺯﺵﻫﺎ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﺑﺨﺸــﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﺳﺌﻮﺍﻝ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﺧﻼﻕ، ﺣﮑﻢ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﺩﺍﺭ ﻧﺸﺪﻥ ﺑﺪﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺴــﺎﻥﻫﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﺍﻳﯽ ﺧﻮﺩ ﺗﻦ ﺩﻫﻨﺪ، ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻭﻳﮋﮔﯽ ﻫــﺎﯼ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻋﻤﻮﻣﻴــﺖ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﻢﭘﺬﻳﺮﯼ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﮑﻢ ﺑﻪ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﺧــﻮﺩ ﺍﺭﺯﺵ ﻫــﺎﯼ ﺍﺧﻼﻗــﯽ ﻧﻤﯽﺍﻧﺠﺎﻣﺪ. ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﺪﻋﺎﯼ ﺷﻔﻠﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺁﻳﺎ ﺣﮑﻢ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﺩﺍﺭ ﻧﺸــﺪﻥ ﻧﻮﻋﯽ ﺧﻮﺩﺷﮑﻨﯽ ﻧﻴﺴﺖ؟