اخلاق و سبک زندگی؛ پیش درآمد

گروه اجتماعی

بی ﺍﺩﺏ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺪ / ﺑﻠﮑﻪ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺁﻓﺎﻕ ﺯﺩ

به گزارش بولتن نیوز، از این پس قصدداریم در پروندۀ جدیدی با همکاری گروه «فرهنگ و هنر» و «اجتماعی» به بازخوانی و انتشار برخی مقالات، یادداشت ها و نوشته های مربوط به مباحث اخلاقی و سبک زندگی بپردازیم و در این راه سری زدیم به گنجینۀ «سوره» متعلق به حوزۀ هنری.

همان طور که مستحضرید، ماهنامه فرهنگی-هنری سوره، به صاحب امتیازی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی استان تهران، از سال ۱۳۶۸ شمسی انتشار یافت و سردبیری تحریریه اول را سیدمحمد آوینی بر عهده داشت. بعد از مدتی کوتاهی سید مرتضی آوینی، برادر سید محمد جایگزین وی شد و کار انتشار ماهنامه را تا 40شماره ادامه داد. کار نشریه بعد از شهادت سید مرتضی آوینی در فروردین 72، مدتی متوقف ماند و پس از آن دیگرانی همچون سید محمد آوینی، سید علی میرفتاح و سید عبدالجواد موسوی کار وی را ادامه دادند. از اواخر سال 81 وحید جلیلی سردبیری این ماهنامه را بر عهده گرفت. اما پس از انتشار30شماره به دلیل اختلافات فکری بین هئیت تحریریه و مسئولان حوزه هنری، تحریریه چهارم اخراج شدند. پس از آن سردبیری این ماهنامه بر عهده محمد حمزه زاده گذاشته شد و تاکنون نیز وی این مسئولیت را دارد.

به هرتفسیر چندی است، در بخش«سبک زندگی» این نشریه مطالبی ارزشمند و عمیق به طبع می رسد و ما بناداریم در نخستین گام از این مسیر جدیدی که پیش روی مان ترسیم نموده ایم، به بازخوانی برخی مقالات، یادداشت ها و تحلیل های به طبع رسیده در این بخش بپردازیم.

سخن سبک زندگی

ﭼندی ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﮔﻼﻳﻪ ﺍﺯ ﺑﺪ ﺍﺧﻼقی ﻫﺎ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺟﺮﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﻓﻮاه ﺭﺳــﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻳﺪه ﻭ ﺷــﻨﻴﺪه می ﺷﻮﺩ . ﺑﺪﺍﺧﻼقی ﺩﺭ ﻭﺭﺯﺵ، ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺳــﺖ، ﺩﺭ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ، ﺩﺭ ﭘﺰﺷــکی، ﺩﺭ ﻣﺪﺍﺭﺱ، ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩه، ﺩﺭ ﺯﻧﺪگی ﺭﻭﺯﻣﺮۀ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ... ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺳتی بی ﺍﺩﺑﺎﻥ، ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺁﻓﺎﻕ ﺯﺩه ﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ های بی ادبی ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ می ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ.

ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﺑﺪﺍﺧﻼﻗﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ نشانۀ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺮﺯﯼ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺵ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻭ بداخلاقی هست. اما چه باید کرد وقتی می بینیم خود این گلایه ها نیز گرفتار بدخلاقی اند. .ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺩﯼ ِ با هدف مبارزه با یک بداخلاقی ﻭﺭﺯﺷﯽ ﻳﮏ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺗﻬﻴﻪ ﮐﻨﺪ. ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﺎ ﻧﻴﺘﯽ ﺧﻮﺏ صرفاً ﻳﮏ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺗﻬﻴﻪ ﮐﺮﺩه ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﭘﺮﺑﻴﻨﻨﺪه ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﻆ ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺒﺮﻫﺎﯼ ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩه ﮐﻨﺪ، ﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴــﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻓﺮﺩ ﺳﺮ ﺯﺩه، ﻋﻠﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻟﺬﺍ ﺗﻬﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪۀ ﮔﺰﺍﺭﺵ، ﭘﺎﺯﻟﯽ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺑﺪﺍﺧﻼﻗﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺑﺪﯼ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﺷﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻧﻌﻴﺖ ﺍﺯ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺑﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﺍﺧﻼﻕ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴــﺖ ﻭ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﮔﻼﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻴﻦ ﺍﺧﻼﻕ ﻣﯽ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﻭﺿﻌﯽ ﺑﺪﺗﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺍﺳــﺖ. ﻭﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺧﻼﻕ ﺑﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷــﺨﺼﯽ ﻳﺎ ﺣﺰﺑﯽ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﺑﺪﺍﺧﻼﻗﯽ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺳــﺮﺩﻟﺴــﻮﺯﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺧﻼﻕ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺷــﺮﺍﻳﻄﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻭ ﺍﻫﻮﺍ، ﻣﺮﺯ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺵ ﺍﺧﻼﻗــﯽ ﻭ ﺑﺪﺍﺧﻼﻗﯽ ﻫﺴــﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻭ ﺍﻫﻮﺍ ﻣﺘﮑﺜﺮﻧﺪ ﺍﻳــﻦ ﻣﺮﺯﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﮑﺜﺮﻧﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺯﯼ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ. .ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻭﺿﻊ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺑﻪ جای ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ. ﻭﺿﻊ«بی ﺍﺧﻼﻗﯽ» ﺍﺯ «ﺑﺪﺍﺧﻼﻗﯽ» ﻭﺿﻊ بی ﺍﺧﻼقی یعنی ﻭﺿﻊ یکسانی ﺭﺫﻳﻠﺖ ﻭ ﻓﻀﻴﻠﺖ، ﻭ ﺍﻳﻦ یعنی ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻥ ﻣﺮﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ. ﭘﺲ ﺧﻴلی ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎیی ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻬﺪۀ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﺮﻧمی ﺁﻳﺪ!

ﭘــﺎﯼ ﺍﺧــﻼﻕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻫﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪ؟ ﺍﻳﻦ ﺳــﺌﻮﺍﻟﯽ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻓﻠﺴــﻔﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺧﻼﻕ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻣﮑﺘﺒﯽ ﻧﻴﺰ ﭘﺎﺳــﺨﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳــﺖ :ﻋﻘﻞ، ﺩﻳﻦ، ﺧﻼﻗﻴﺖ، ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺍﺻﺎﻟﺖ ﻓﻌﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﻭ . ...ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺗﺒﺒﻴﻦ ﭼﻴﺴــﺘﻲ ﻣﻨﺸــﺄ ﻭ ﻓﻌﻞ ﺍﺧﻼﻗﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﺩﺏ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺳﻌﺪﻱ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ: ﺯﻳﺎﻥ می ﮐﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﺗﻔﺴﻴﺮﺩﺍﻥ / ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺗﻔﺴﻴﺮﺩﺍﻥ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ «ﺍﺩﺏ» ﺍﺩﺏ می ﻓﺮﻭﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ، ﺍﻳﻦ ﺳﺌﻮﺍﻝ ﺍﻳﺠﺎﺩ می ﺷﺪه ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺍﺑﻬﺎﻡ ﺑﻮﺩه ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﮐﻪ «ﺍﺩﺏ» ﺩﺭ ﺍﺑﻬﺎﻡ ﺍﺳﺖ، «ﺍﺧﻼﻕ» ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ می ﻓﺮﻭﺷﺪ؟!! ﺁﻳﺎ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺧﻼﻕ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻫﺎیی ﻧﻮﺷــﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ نمی ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻫﻢ ﺷــﺪه ﺍﻧﺪ. ﻭلی می ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗتی«ﺍﺩﺏ ﻧﻔﺲ» ﺍﺧﻼقی ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻳﺰ ﺑﺎ ﺍﺩﺏ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﮐﺮﺩه ﺍﻧﺪ میﺗﻮﺍﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩمی ﺟﺎﻧﺸــﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺩﺏ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﻳﮕﺮ ﻧمی ﭘﺮﺳــﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺩﺏ ﭼﻴﺴــﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ... ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﻮﺍﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭی، ﺑﻪ ﺧﻮبی ﺩﺭمی ﻳﺎﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺎ ﺍﺩﺏ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻌﺎﺭﺽ.

ﺍﻣﺮﻭﺯه ﺳــﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﺧﻼﻕ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ می ﺭﻭﺩ .ﺍﺧﻼﻕ ﺩﺍﻧﺸــﮕﺎهی، ﺍﺧﻼﻕ ﭘﺰﺷکی، ﺍﺧﻼﻕ ﻭﺭﺯشی، ﺍﺧﻼﻕ ﺭﺳــﺎﻧﻪ ای ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ کلی ﺍﺧﻼﻕ ﺣﺮﻓﻪ ای. ﺍﺧﻼقیﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﺮ ﺣﺮﻓﻪ ای ﻭ ﻋﻀﻮ ﻫﺮ صنفی می ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺷﻐﻠﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﻱ ِ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻳﮏ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺩﺍﻱ ﺷﻐﻠﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ بهره ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺗﻘﺴــﻴﻢ بندیﺣﮑﻴﻢ ﺑﻠﺦ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩه ﮐﻨﻴﻢ، ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺧﻼقی ﺭﺍ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﻫﻤﺎﻥ علمی ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ می ﺯﻧﺪ ﻭ باری ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ می ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﺍﺧﻼﻕ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﻨﺎﺳﺒتی ﺑﺎ ﻣﻠﮑﺎﺕ ﻧﻔﺴانی ﻧﺪﺍﺭﺩ.

اخلاقی که نجات دهندۀ ماست، علمی که برجان می زند. «ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﻭ ﻣﺎﻟﮏ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ». ﺍﺧﻼقی ﮐﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨدۀ ﻣﺎﺳــﺖ، علمی ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ می ﺯﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻑ نمی ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻭﺳــﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﺍه می ﺑﺮﺩ ﻭ ﺧﺮﺝ می ﮐﻨﺪ؛ ﺁﻥ ﻋﻠﻢ ﻋﻴﻦ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺳــﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ما یکی است.(ﺍﺧﻼﻕ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﻣﺪﺭﻥ، ﺩﮐﺘﺮ ﺩﺍﻭﺭی) ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺧﻼقی ﺑﺎﺷــﻴﻢ، ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻣﺎ ﻳکی ﺍﺳــﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻨﻒ ﻭ شغلی ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ، ﺩﺭ ﻓﻌﻞ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺎ متجلی ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ رابطۀ ﺍﺧﻼﻕ ﻭ زندگی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ می ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ.

ﺍﻣــﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧـۀ غلبۀ بی ﺍﺧﻼقی ﻭ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺍﺩﺏ ﻧﻔﺲ، ﭼﻪ می ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ؟ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧۀ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪگی ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺑﺪﺍﺧﻼقی ﮐﻪ ﻫﺮ تلاشی برای ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺍﺧﻼﻕ، ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﺪﺍﺧﻼقی می ﺁﻻﻳﺪ ﭼﻪ می ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ؟ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ خدایی ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺎﻧﺪ.

ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺍﺩﺏ / بی ﺍﺩﺏ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﺭﺏ

اخلاق و سبک زندگی

ﺍﮔﺮ ﺍﺭﺍﺩه ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺬﻑ ﮐﻨﻴﻢ، ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺳــﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺣﻮﺯﻩ ﯼ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻭ ﻭﺳﻴﻊ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﯼ ﺗﻌﻠﻘﺎﺕ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺑﻨﺪﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻗﻢ ﺑﺰﻧﺪ؟

ﻓﻌﻞ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻓﻌﻞ ﻏﻴﺮﺍﺧﻼﻗﯽ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻓﻌﻞ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺑﺎ ﺣﻮﺯﻩ ﯼ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺯﻧﺪﮔــﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺗﺴــﻠﻴﻢ ﮐﻨــﺪ، ﭘﺲ ﻫﺮﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﺧﻼﻕ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﻭ ﺗﺮﮎ ﺭﺫﺍﻳﻞ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻫﺮﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟

ﺁﻳﺎ ﺳــﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺩﺍﺭﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﻉ ﺳــﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺏ ﻣﺘﺼﻮﺭ ﺑﺸــﻮﻳﻢ؟ ﺍﮔﺮ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ، ﮐﻨﺶ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸــﺎﻥ ﺍﺳــﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ، ﮐﻨﺶ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﮐﻨﻨﺪ، ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﻉ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ؟

ﭼﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺍﺳــﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻨﺸــﺄ ﻭ ﻗﻮﺍﻡ ﺍﻣﺮ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ؟ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻳﺎ ﺍﻣﺮ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﺣﺖ ﻗﻮﺍﻡ ﻭ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﻄﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻗﻮﺍﻡ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ؟ ﺍﺳﺎﺳﴼ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎﺭﻱ ﺧﺎﺹ ﻣﻲ ﺳﻨﺠﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺣﻮﺯﻩ ﻱ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻧﺎﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﺳﺖ؟ ﺩﺭ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﺧﻼﻕ ﻭ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ؟

ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺷــﺎﻥ (ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻫﺎ، ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ، ﻧﺤﻮﻩ ﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﻣﻼﺕ ﻭ ﮐﺴﺐ ﺩﺭﺁﻣﺪ، ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺟﺪﻳﺪ ﺟﻨﺴﯽ ﻭ ﺟﻨﺴﻴﺘﯽ، ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭ ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮﯼ ﻫﺎ ﻭ ...) ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺧﻼﻕ ﺭﻭﺯﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﺍ ﻭ ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻣﺮﯼ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺍﺳــﺖ ﻳﺎ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﮐﻼﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﻭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺷﺪﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﻴﭽﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ؟