باجگيري حقوق بشري سازمان ملل از ايران در سايه مذاكرات هسته اي

گروه سياسي- اين روزها صحبتهاي زيادي در رابطه با مسائل حقوق بشري عليه ايران انجام مي شود و در صدر آنها بايد به سازمان ملل و گزارشگر ويژه آن اشاره كرد كه با قطعنامه و بيانيه و سخن پراكني سعي دارند تا در سايه مذاكرات هسته اي ژنو ايران را به كنار آمدن با رژيم صهيونيستي و چشم پوشيدن به ظلمي كه بر كشورهاي ضعيف روا مي شود وادار كنند.

به گزارش بولتن نيوز، مشكل حقوق بشري گزارشگر ويژه سازمان ملل در حالي هر ساله در رابطه با ايران تكرار مي شود كه اطلاعات و اخبار احمد شهيد از كانالهايي مانند فرقه منافقين كسب مي شود كه به هيچ وجه سنديت نداشته و اين گروه از ابتداي انقلاب و به خصوص جنگ تحميلي نشان دادند كه در كشتار مردم ايران هيچ تعللي نمي كنند و خيانتهاي آنها در همراهي صدام حسين بر هيچ كس پوشيده نيست.

در گزارشگر ويژه سازمان ملل در بخش حقوق بشر گويا بر عليه ايران شمشير را از رو بسته است و با چرخاندن آن در آسمان به دنبال ياراني ديگر است تا مسئولين نظام و حكومت ايران را حكومتي غير حقوق بشري جلوه دهد.

قطعنامه هاي حقوق بشري سازمان ملل در سايه حمايتهاي رژيم صهيونيستي و فرقه منافقين در حالي ايران را نشانه رفته است كه مشخص نيست چرا به همين دلايل ساختگي كه عليه ايران به كار ميرود كشورهايي مانند آمريكا، ژاپن، تركيه، چين و عربستان را كه در صدر اعدامها هستند و بيشترين زندانيان خبرنگار و سياسي را در خود جاي داده اند، به فهرست كشورهاي ناقض حقوق بشر اضافه نمي كنند و عليه آنها قطعنامه هاي حقوق بشري صادر نمي كنند.

برابر گزارشهايي كه مورد تاييد و جزو عدله مورد استفاده توسط سازمان ملل براي مسائل حقوق بشري قرار مي گيرد به جز ايران بسياري ديگر از كشورها هستند كه برابر قوانين خود با خاطيان برخورد مي كنند ولي هرگز بخش حقوق بشر سازمان ملل جرعت نكرده است كه در خصوص اين كشورها وارد عمل شود و هياهو كند!.

در سال ٢٠١٣ميلادی، در جهان ٧١ روزنامه‌نگار به هنگام انجام وظيفه خود جان باخته‌اند. مناطقی که در آن‌ها بيشترين کشته‌ها ثبت شده‌اند به ترتيب آسيا (٢٤تن)، خاورميانه و آفريقای شمالی ( ٢٣ تن) است. همچنين دست‌کم ١٧٨ روزنامه‌نگار تا امروز در زندان به‌سر می‌برند.

به گزارش سازمان گزارشگران بدون مرز، دو کشور هند و فليپين فهرست پنج کشور قتل‌گاه روزنامه‌نگاران را تکميل می‌کند. کشورهای برزيل و مکزيک می‌توانند به عنوان اعضای علی‌البدل اين گروه به شمار روند. با آنکه در برزيل تعداد کشته شدگان به همان ميزان سال، پيش ٥ تن است. در مکزيک ٢ روزنامه‌نگار به قتل رسيده‌اند.

کمتر از يک سوم از کشته شدگان در مناطق جنگی جان باخته‌اند. از اين ميان می‌توان به روزنامه‌نگاران سوری و داغستانی(منظقه داغستان -روسيه) اشاره کرد. ديگر کشته شدگان يا به هنگام اطلاع رسانی از عمليات انتحاری (در ايالت چتيسگر در هند، بلوچستان در پاکستان)، باندهای جنايات سازمان يافته و يا توسط شبه نظاميان به قتل رسيده‌اند.

در سال ٢٠١٣ روزنامه‌نگاران به شکل نظام‌مند از سوی نيروهای انتظامی در ترکيه به هنگام اعتراضات ميدان تقسيم، مورد حمله قرار گرفتند، اين امر با کمی تعديل در روزهای آخر سال در اوکراين تکرار شد.

«بهار برزيل» همراه با ١٠٠ مورد خشونت عليه روزنامه‌نگاران همراه شد که بيشترين موارد از سوی پليس نظامی ضد شورش انجام گرفت. در کلمبيا و مکزيک نيز امواج اعتراضی با فضای سرکوبی مشابه روبرو شدند. فعالان رسانه‌‌ای در خط نخست تکان های سياسی و يا جنگ ميان مذاهب بودند که نا امنی آفريدند و مصر و ليبی و عراق را لرزاندند.

يکی از شاخص‌های سال ٢٠١٣ ، افزايش تعداد روزنامه‌نگاران ربوده شده است. (٧٨ مورد نسبت به ٣٨ مورد در ٢٠١٢). اکثريت اين موارد در خاورميانه و افريقای شمالی (٧١ مورد) روی داده‌اند و سپس در افريقای سياه ( ١١ مورد).

هند با ٨ روزنامه‌نگار کشته شده، يکی از بی سابقه‌ترين موج‌های خشونت عليه روزنامه‌نگاران را به ثبت رساند. باند های مافيايی ، گروه‌های سياسی مخالف و پليس عاملان اصلی قتل‌ها هستند.

فليپين، نيز با ٨ روزنامه‌نگار کشته شده به شکل واحد و از سوی افراد «ناشناس» سوار بر موتور رکوردی ديگر از قتل‌ روزنامه‌نگار در اين کشور بدست آورد. کشتار عامدانه روزنامه‌نگاران جو رعب و وحشت،خفقان اوری را در ميان جامعه رسانه‌ای به وجود آورده است. در پاکستان ٧ روزنامه‌نگار کشته شده جان خود را برای اطلاع رسانی به شهروندان کشورشان از دست دادند. با آنکه بيشترين خشونت‌ها عليه روزنامه‌نگاران در مناطق قبائلی و بلوچستان انجام می‌گيرد، اما کشتار روزنامه‌نگاران تنها در انحصار افراط‌گرايان اين دو منطقه نيست. دو روزنامه‌نگار کشته شده در کراچی اين شهر را به يکی از خطرناک‌ترين شهرهای پاکستان بدل کرده است.

چين به شکل رسمی صد فعال رسانه‌ای را در بند کرده است. ٣٠ روزنامه‌نگار و ٧٠ وب‌نگار زندانی و اين به جز ربوده‌شدگان و يا بازداشتی‌های بی نام و نشان است.

در اريتره ٢٨ روزنامه‌نگار در زندان به سر مي برند. در ترکيه دست کم ٢٧ روزنامه‌نگار و ٢ همکار رسانه‌ای زندانی هستند.

همچنين سازمان حقوق بشر راجع به اعدام های صورت گرفته در ایران اعتراض مي كنند اما باید بداند که برابر گزارش سازمان عفو بین الملل در آمریکا هم در سال 2012 تعداد 43 نفر اعدام شدند!.

به گفته صادق لاریجانی رئیس قوه قضائيه"در ايران مطلقاً اعدام سياسي نداريم و اعدام‌ها مربوط به كساني است كه به صورت مسلحانه اقدام به مقابله با نظام كرده‌اند و اين كار سياسي نيست علاوه بر اين مطابق قانون جمهوري اسلامي ايران، مجازات مطلقِ اقدام عليه امنيت ملي كشور اعدام نيست و اگر مدعي هستيد ما افرادي را صرفا به اين دليل اعدام كرده‌ايم، اسامي آنان را اعلام كنيد".

اعتراضات حقوق بشري در خصوص حکم اعدام در ایران در حالی صورت می گیرد که در سال 2012 آمریکا نیز رتبه پنجم اعدام ها را در جهان به خود اختصاص داده است و در میان کشورهای صنعتی و پیشرفته جهان، ایالات متحده و ژاپن به اجرای اعدام ادامه می دهند. در آغاز سال ۲۰۱۳ میلادی، تعداد ۱۳۰ نفر در ژاپن در فهرست اعدام بودند. ژاپن این افراد را در گروه‌های چندنفره اعدام می‌کند و اجرای این مجازات در میان بیش از ۸۰ درصد مردم آن کشور هوادار دارد.

سازمان عفو بین الملل در آخرین گزارش خود، اعلام کرد که چین نیز در سال ۲۰۱۲ دارای بالاترین تعداد اعدام در جهان است و پس از چین، ‌عراق، عربستان سعودی و آمریکا هم بیشترین اعدام‌ها را داشته‌اند و تعداد اعدام‌های عربستان در سال گذشته میلادی ۷۹ مورد بوده است.

برابر این گزارش در منطقه خاورمیانه مواردی از کفر و لواط گرفته تا تجاوز جنسی، قتل عمد و مبارزه مسلحانه با دولت می‌تواند مجازات اعدام را در پی داشته باشد.

بر اساس گزارش عفو بین الملل، چین در دنیا از نظر اعدام رتبه نخست را دارد ولی به علت عدم شفافیت، تعداد دقیق اعدام‌هایش مشخص نیست، همچنین سال گذشته مجازات اعدام در عراق دو برابر شده و به ۱۲۹ مورد رسیده است. همین طور در هند، ژاپن، پاکستان و گامبیا، اجرای مجازات اعدام از سرگرفته شده است.

ایالات متحده تنها کشور قاره آمریکا بوده که در آن مجازات اعدام اجرا شده است.۴۳ نفر سال پیش در آمریکا اعدام شدند که بیشتر آنها در ایالت تگزاس در جنوب این کشور بوده است. این اعدام ها در عمل در 9 ایالت اجرا شده است.

حال واقعا بايد پرسيد كه چرا دغدغه هاي حقوق بشري سازمان ملل فقط ايران را نشانه رفته است و آيا فشارهايي كه به ايران وارد مي كنند دست ساخته و تحت تاثير اميال رژيم صهيونيستي نيست.

چرا سازمان ملل ناعادلانه فقط ايران را تحت فشار قرار داده و پشت سر هم قطعنامه هاي حقوق بشري براي آن صادر مي كند. مگر نه اينكه عدالت بايد براي همه مردم جهان يگانه راي صادر كند و سازمان ملل قرار است چشماني پاك و صالح باشد كه به دور از بازيهاي سياسي به بسط و كسترش عدالت در جهان كمك بكنند و جهان را از خشونت و بي اعتدالي نجات بدهد!.

آيا خون سردمداران رژيم صهيونيستي و مسئولين آمريكايي از خون ايرانيان رنگين تر است و آنها بهتر سبيل ماموران حقوق بشر سازمان ملل را چرب مي كنند!. آيا اين يك باجگيري نيست كه در سايه مذاكرات ژنو در حال شكل گرفتن است تا ايران را بيشتر تحت فشار قرار دهند. آيا اين ظلم به مردم ايران نيست.