28، چارتار، بعد یازدهم و مسئله‌ی تکراری نسبت هنر و مخاطب

به گزارش بولتن نیوز، در یکی دو ماه اخیر، چندین آلبوم موسیقی مختلف روانه‌ی بازار شده است که اگر بخواهیم آنها را در سه دسته‌ی مختلف دسته‌بندی کنیم می‌توانیم آلبوم موسیقی 28 با هنرمندی زانیار خسروی، باران تویی با هنرمندی گروه چارتار و بعد یازدهم با هنرمندی حافظ ناظری را نماینده‌ی این سه دسته معرفی کنیم.

زانیار خسروی که بعد از سال‌ها مجوز نگرفتن توانست برای آلبوم 28 مجوز بگیرد، نماینده‌ی دسته‌ی اول آثار موسیقیایی‌ست که می‌توان نمونه‌های دیگری از اینگونه آثار را در بازار این روزهای دنیای موسیقی دید. روبات، لعنت به من، مکث و وقتی به تو فکر می‌کنم تسامحا و از نظر مخاطب عام، در یک دسته قرار می‌گیرد. شاید برجسته‌ترین ویژگی این دسته از آثار، مدت زمان پایین مصرف آنها و به آب و آتش زدن برای جذب مخاطب است. گویی تنها هدف از تولید اینگونه آثار، جذب حداکثری‌ست و کیفیت شعر، تکراری نبودن ریتم‌ها و توجه به ساخت اثری برای مصرف بلندمدت در آنها رعایت نمی‌شود.

اما گروه تازه‌کار چارتار با آلبوم خیره کننده‌ی باران تویی. اثری که شعرهایش خاص بوده و نشان از سخت سلیقگی محتوایی تهیه‌کنندگانش دارد. ریتم‌های کمتر شنیده شده که انصافاً بعضی از زیبایی‌هایش بعد از چند بار شنیدن برای شنونده برملا می‌شود. و البته کششی که در مخاطب ایجاد می‌کند برای چندبار شنیدن. خیلی خواستیم اثری پیدا کنیم که در ردیف باران تویی قرار بگیرد. اما در سال‌های اخیر کمتر مثل آنرا شاهد بودیم. شاید بعضی از تک آهنگ‌های محمد علیزاده را بتوان به سختی در ذیل آن قرار داد. اما حقیقتاً باران تویی، هم توانسته مخاطب عام را با خود همراه کند (با عنایت به کنسرت این گروه در اریکه‌ی ایرانیان) و هم نظر کارشناسان موسیقی را جلب نماید.

و سرآخر می‌رسیم به آلبوم پر سر و صدای بعد یازدهم فرزند شوالیه. صادقانه بگویم. بعد از شنیدن این آلبوم اولین سوالی که از خود پرسیدم این بود که آیا در طول این سال‌ها و با شنیدن آلبوم‌های مختلف، ذائقه‌ی‌مان تغییر کرده که بعد یازدهم به دل‌مان نمی‌شیند یا اینکه مشکل از فرستنده است؟ واقعیت این است که این اثر کاملاً برای مخاطب خاص تهیه شده و بعید به نظر می‌رسد که بتواند با مخاطب عام موسیقی ارتباط برقرار کند. و عجیب این است که چرا و چگونه سونی پیکچرز برای آن بسترسازی کرده و احتمال زیاد به فروش تجاری آن دل بسته است.

البته اگر بخواهیم کمی عمیق‌تر به سه‌گانه حاضر در عرصه‌ی موسیقی کشور نگاه کنیم و دست به تحلیل آنها بزنیم، لازم است تا در ابتدا تکلیف خودمان را با نسبت هنر و مخاطب روشن کنیم. اینکه آیا مخاطب عام باید سطح هنری خود را آنقدر بالا ببرد که بتواند از رموز هنرهای هنرمندان خاص سر در بیاورد یا اینکه بالعکس، هنر باید خود را تا سطح علایق مبتذل برخی از مخاطبین پایین بکشد؟

به نظر می‌رسد گروه چارتار به خوبی توانسته به این سوال پاسخ بدهد و جذابیت را توأم با معرفت کرده تا همگی از سر سفره‌ی هنر بهره ببرند. البته این کار، بسیار سهل و ممتنع می‌نماید و هزار نکته‌ی باریک‌تر از مو دارد که ذکر یکی از آنها حتی، در این قالب نمی‌گنجد. اما چه خوب است همه‌ی فعالان هنری، این شیوه‌ی جامع‌نگرانه را مدنظر قرار دهند و به فکر دل عام و خاص، باهم باشند.