اعتراض پُرشور مجیدی به اسلام ستیزی در سازمان ملل

گروه فرهنگ و هنر

گاهی فكر می كنم اگر من در يك كشور غربی به دنيا آمده بودم و در كودكی و نوجوانی و جوانی ام  هر صبح در صفحات روزنامه ها می خواندم و هر شب روی صفحات تلويزيون می ديدم كه چگونه عده‌ای مسلمان در شرق بمب گذاری و انفجار كار هرروزه شان است، ماشين های بمب گذاری شده رادر ميان بازارها و مراكز تجمع مردم منفجر می كنند سرهاي مخالفان خويش را صدها صدها می برند و در برابر دوربين ها به نمايش می گذارند و گاه با همين سرها در كوچه ها و خيابان ها فوتبال بازی می كنند، سينه های دشمنان را می شكافند و قلب آنان را می خورند، كليساها و كنيسه ها و حتی گاه مساجد و حسينيه های ديگران رابا مردمی كه برای عبادت به انجا آمده اند به آتش می كشند، آيا در اين صورت چه ديدگاهی نسبت به اسلام و مسلمانان پيدا می كردم و چه ترس و هراسی از آنان در دل می پروراندم و آيا امكان داشت با اين همه جنايت و خشونت گرايشی به اين دين و آيين پيدا كنم؟

اگر چه خود را با افتخار يك مسلمان مي دانم و خوشبختانه من در كشوري به دنيا امدم و رشد كردم كه از همان سال‌هاي ابتداي زندگي با همه وجودم دريافتم: دينی كه پدران و مادرانم برگزيده اند آيينی مملو از مهر و محبت و عشق است و كينه ورزی و انتقام جايی در آن ندارد و خدايش همواره با صفات مهربان و رحيم شناخته می شود  و در كتاب آسمانی اش قرآن ١١٣بار در ابتداي هر سوره جمله ای تكرار می شود كه پيام آور محبت و مهربانی گسترده و هميشگی خداوند است.

من در سرزمينی پا به جهان گذاشتم كه مردم مسلمانش با هر گونه خشونت مذهبی بيگانه بودند و قرن ها پيروان اديان و مذاهب ديگر را به همسايگی و همزيستی مسالمت آميز خويش پذيرفته بودند زيرا به پيامبری ايمان داشتند كه سراسر زندگيش  را مهربانی و عشق به ديگران در بر گرفته بود و نه تنها به مسلمانان و پيروان خويش كه به همه انسان ها با هر نژاد و زبان و حتی به حيوانات و گياهان و درختان نيز مهر می ورزيد.

من پيامبری را شناختم كه مهربانی، شيوه زندگی اش و شعار هر صبح و شامش بود. محمدی كه با دشمنان كينه توزش هم به مهر و محبت رفتار مي كرد. وقتی پس از سال ها رنج و آزار، اين بار پيروز به شهری كه از آن رانده شده بود بازمی گشت هيچ كس را به جرم پيشين مجازات نكرد نه تنها خانه هيچ دشمنی را به انتقام ويران نساخت بلكه خانه بزرگترين دشمن و مخالف خود را پناهگاه و مأمن همه مخالفان و دگرانديشان قرارداد.

محمدی كه در كتابی كه از سوی پروردگارش برای مردم آورده بود مسلمانان را از توهين و ناسزا حتی به بت های مشركان و بت پرستان برحذر می داشت (انعام ١٠٨). پيامبری كه از جانب خدا ندا می داد: نكند رفتارهای زشت و ستمگرانه ديگران شما را از مرام صلح آميز و مسالمت‌جويتان دور كند كه شما همواره بايد به عدالت و انصاف رفتار كنيد. (مائده ٨)

اين چنين بود كه در گذر زمان با آيينی خو گرفتم كه نه تنها پيامبرش الگو و اسوه مهربانی و محبت بود كه شاگرد و دست پروده و جانشينش علی نيز جز به مهر سخن نگفت و جز به محبت رفتار نكرد و حكومتی را برقرار كرد كه هيچ كس بر ديگري جز به تقوا و پاكی و پارسايی برتری نداشت. در تاريكي شب ها ناشناس به سراغ بينواياني مي رفت كه از زمره مخالفانش بودند و در ميان آن ها نان و خرما توزيع مي كرد تا گرسنه سر به بالين نگذارند. اگر در جنگی ناخواسته دشمن آب رودخانه را از سپاهيان او دريغ می كرد تا تشنه بمانند او مقابله به مثل نكرد و هنگامی كه به رودخانه مسلط شد آب را در اختيار آنان قرار داد. مرامنامه حكومتش خطاب به استانداران و حاكمان شهرها اين بود كه انسانها از دو گروه بيرون نيستند يا هم كيشند يا هم نوع و در هر دو صورت بايد به آنها مهر ورزيد.

من با چنين آيينی خو گرفتم و طبيعي است وقتی طالبان در افغانستان جنايت می كرد يا وقتي حادثه دهشت بار ١١سپتامبر به وقوع پيوست می دانستم كه آنچه روی می دهد هيچ سازگاری و ارتباطی با دينی كه من به آن ايمان دارم ندارد.

امروز از خودم و از شما مي پرسم به راستي در پشت همه عمليات جنايتكارانه اي كه به نام اسلام صورت می گيرد چه دست هايی پنهان است؟ از شما می پرسم القاعده و طالبان كه در پاكستان و افغانستان زاده شد، رشد كرد و اينك سايه شومش بر همه جهان افكنده شده است ابتدا توسط كدام قدرت ها آفريده شد و مورد حمايت قرار گرفت تا امروز با جنايات آنها بذر اسلام‌هراسي در دل همه جهانيان كاشته شود و نهال خشونت اين بار به شكلي ديگر يا به صورت نسل كشي در ميانمار و آفريقای مركزی و يا با اقدامات نظامی و گسيل سربازان سربرآورد؟

متاسفم كه بگويم حكومت هايی طالبان و القاعده را از هر سو حمايت كردند كه همواره از هم پيمانان غرب به شمار مي روند. دولت های عربی آنان در دامان خويش پروراندند كه اينك به نوعی ديگر خشونت و كينه ورزی را ترويج می كنند.

خوشحالم كه بگويم كه نه در حادثه ١١سپتامبر نيويورك و نه در بمب گذاري هاي مترو لندن و نه در هيچ عمليات انتحاری، هيچ تروريستی با مليت ايرانی و با آيينی كه در سرزمينم ايران ترويج می شود شركت نداشت اما متاسفم كه به ياد بياورم غرب تمام فشارها و تضييقاتش را پس از اين حوادث متوجه ايران و ايرانياني كرد كه همواره چنين عملياتی را محكوم كرده اند.

من به عنوان يك هنرمند كه در سال های اخير به دليل اقدام به ساخت فيلمی در باره زندگی پيامبر اسلام بسيار خوانده ام و بسيار تحقيق كرده ام، شهادت می دهم كه چنين اقدامات خشونت باری كه ميوه آن اسلام‌هراسی در همه جهان است با روح اسلامی كه من از محمد و علی و حسين(ع) آموخته ام بيگانه است و لذا سعی دارم تا پيام و چهره واقعی دين مهربانی پيامبر اسلام را در قالب فيلم محمد به دنيای نگران و آشفته عرضه كنم.

من معتقدم اگر واقعيت اسلام به مردم جهان عرضه شود همه تشنگان عدالت و مهربانی عاشقانه به سويش خواهندشتافت.

من باور دارم كه رفتارهاي زشت و آلوده اي چون قرآن سوزي در آمريكا يا توليد فيلم های جسارتگر نسبت به پيامبر يا مسلمانان و يا حتی اقداماتی نظير انتشار كاريكاتورهای توهين آميز نقشی جز كمك به خشونت طلبانی كه نام اسلام را دزديده اند ندارد و چه بسا روی ديگر چنان رفتارهايی است. جنايتكارانی كه می كشند و تكه تكه مي كنند مشتاقانه به انتظار چنين اقداماتي هستند تا جنايات خويش را توجيه كنند و از ميان توده های ناآگاه برای خود سربازان جديد استخدام كنند.

سخن را با پيام خداوند به رسولش محمد (ص) به پايان مي برم كه فرمود: اي كساني كه ايمان آورده ايد همگی در پرتو ايمان به خداوند، در صلح و آشتی درآييد و از گام‌های شيطان پيروی نكنيد كه او دشمن آشكار شماست. (بقره٢٠٨)