قفس آزادی

 مثلا وقتی جوانی تصمیم می گیرد که به دانشگاه برود و ادامه تحصیل بدهد ، می داند که باید جهت رسیدن به این هدف خود مدت زمان مشخصی را درس بخواند و در آزمون ورودی دانشگاه قبول شود تا بتواند ادامه تحصیل بدهد. خوب مسلم است که این مدت درس خواندن به او اجازه نمی دهد که هر کاری که تمایل دارد را در هر زمان که میخواهد انجام دهد زیرا او برای رسیدن به هدفش باید درس بخواند، پس با خواهش های نفسش مبارزه می کند و خود را به قولی محدود می کند. مثلا کمتر می خوابد، کمتر در مهمانی ها شرکت می کند، تفریحاتش را کاهش می دهد و به جای همه آنها درس می خواند.

 همین طور کسانی که تصمیم می گیرند که ورزش کاران حرفه ای شوند ، در همان راستا ساعات خواب آنها زمانبندی خاصی پیدا می کند، رژیم غذایی خاصی را باید رعایت کنند و نمی توانند هر چه می خواهند در هر مقداری بخورند و هم چنین تمرینات سختی را باید مداوم انجام دهند تا به هدف خود برسند.

 وقتی انسان برای رسیدن به اهداف خود ،خود را محدود می کند ، به طور وجدانی درک می کند که آنچه دیگران آن را محدودیت می خوانند ،حقیقتا محدودیت نیست زیرا چیزی است که خود با اراده و اختیار آزادانه انتخاب کرده و این مسیر و هدف را برای زندگی خود برگزیده است . پس آن را چیزی محدود کننده و تحمیلی نمی انگارد. می داند که برای رسیدن به هر چیز ارزشمندی باید بهایی بپردازد.

 با این مقدمه روشن می گردد که وقتی انسان اراده کند که هدفی بزرگ که آثار آن همه حیات دنیوی و اخروی او را تحت تاثیر قرار می دهد انتخاب کند، یعنی رسیدن به کمال انسانی خویش و زیر پرچم ولایت الله قرار گرفتن، ناگزیر است مثل هر هدف دیگری از مسیر خاصی که راه رسیدن به این هدف است حرکت کند و نمی تواند از هر راهی و به هر طریقی که می خواهد عبور کند و به هدف هم برسد.

 همانطور که یک استاد راهنما مسیر شاگرد را برای قبولی در آزمون معین می کند و باید و نباید هایی جهت موفقیت او برایش مشخص میکند. برای رسیدن انسان به کمال نیز خداوندی که او را آفریده و بر همه ابعاد وجودیش احاطه دارد مسیر را برایش مشخص می کند و باید ها نباید هایی را جهت رسیدن او به این هدف برایش تعیین می کند. باید ها و نباید هایی که خداوند برای انسان مشخص می کند بر اساس فطرت و ویژگی های ذاتی اوست. خداوند می گوید اگر می خواهی به کمال برسی بر خواهش های نفست غلبه کن تا روحت به تعالی برسد.

 پس هر آنچه که برخی آن را محدودیت های دین می خوانند حدودیست  عقلانی برای کنترل نفس و تعالی روح، لذا آنچه آن را محدودیت می خوانند هیچ منافاتی با آزادی انسان ندارد بلکه خود آزاد کننده روح انسان است.