مشکل، مجری نیست! مشکل، عدم جسارت رسانه‌ی ملی‌ است

گروه فرهنگی-سید مجتبی نعیمی:بعد از آخرین گفتگوی تلویزیونی دکتر روحانی، حرف و حدیث‌های بسیاری شکل گرفت. محور اصلی آنها این بود که بهتر است چه کسی با رئیس جمهور گفتگو کند؟ و یا اینکه آیا باید این انتخاب از سوی رسانه‌ی ملی باشد و یا اینکه نهاد ریاست جمهوری باید مجری را مشخص نماید؟ به عبارت دیگر، تمرکز اصلی عموم افرادی که در این رابطه اضهار نظر کرده‌اند به فردی‌ست که قرار است روبه‌روی رئیس جمهور بنشیند. اما به نظر می‌رسد مشکل اصلی جای دیگری باشد.

به گزارش بولتن نیوز، اگر بخاطر داشته باشید، باب حضور رئیس جمهور در رسانه‌ی ملی را دکتر احمدی‌نژاد باز کرد. حضوری که قرار بود توضیح عملکرد دولت تا آن مقطع زمانی و پرسش به سوالات رایج را توأمان با هم داشته باشد. یعنی بنا، بر این گذاشته شده بود که گفتگوها خیلی یک طرفه نباشد و کمی هم نقد و بررسی در کار وجود داشته باشد. اما از همان اولین حضور ایشان در تلویزیون، دیده شد که روند حضور رئیس جمهور در تلویزیون، روندی یک سویه است که بیشتر شبیه به اعلام بیلان کاری‌ست تا هر چیز دیگر.

در حالی که رسالت اصلی چنین برنامه‌هایی آن بود که بعد از شنیدن کارنامه‌ی کوتاه مدت دولت از زبان مدیر اجرایی آن، بخش اصلی برنامه که پاسخ به پرسش‌های مجری برنامه‌ است شروع شود. پرسش‌هایی که برآمده از ابهامات و سوالات رایج در سطح جامعه بوده و نیازمند کسی‌ست که بتواند در کنار رعایت احترام، با یک پرسش و پاسخ جدی و چالشی، با توجه به جواب‌های رئیس جمهور تا جای ممکن به رفع ابهامات و رسیدن به پاسخ سوالات کمک نماید. اما...

اما متأسفانه چه در زمان ریاست جمهوری دکتر احمدی‌نژاد و چه در زمان ریاست جمهوری دکتر روحانی، شاهد این هستیم که برنامه‌ی گفتگوی تلویزیونی رئیس قوه‌ی مجریه، بیشتر شبیه به یک سخنرانی‌ست تا جلسه‌ی پرسش و پاسخ. به عبارت دیگر، هرچند در این برنامه برخی (نه همه‌ی) سوالات و ابهامات رایج در سطح جامعه مطرح می‌شود، اما حقیقتاً نه رفع ابهامی صورت می‌گیرد و نه به پرسش‌های اساسی جواب شایسته‌ای داده می‌شود. و همه‌ی این‌ها یعنی، پاسخ کاذب به یک نیاز واقعی و بالتبع، تلانبار شدن ابهامات و سوالات بر روی هم و تبدیل شدن آن به شک و دودلی و خدای نکرده بدبینی.

بروز این حالت در گفتگوهای روسای جمهور در تلویزیون، ربط چندانی هم به شخص مجری ندارد. اینکه مثلاً مرتضی حیدری مجری برنامه باشد یا روحانی‌نژاد و یا حتی شهیدی‌فر و گزینه‌های جدیدی مثل فردوسی‌پور! اگر قرار است جسارت لازم را مجریان بگیرند، همه‌ی آنها تنها هم صحبتانی بیش نیستند. اما اگر روند ماجرا تغییر کند و رسانه‌ی ملی، این اجازه را به مجری بدهد که با رئیس جمهور وارد پرسش و پاسخ چالشی شده و این امکان را به او بدهند که جواب‌های رئیس دولت را نقد کرده و حتی بتواند پاسخ‌های وی را غیر قانع کننده اعلام کند، در آن صورت است که به طور کامل این برنامه تغییر شکل می‌دهد و به مسیر کارکرد اصلی‌ش باز می‌گردد.

و نکته‌ی دیگری که خیلی می‌تواند به بهتر شدن گفتگوی رئیس جمهور در رسانه‌ی ملی کمک کند، کشاندن پای مردم به آن است. شاید خیلی آرمان‌گرایانه باشد که پیشنهاد دهیم در هر نوبت، به طور تصادفی ده نفر از شهروندان ایران اسلامی از روی شماره‌ی تماس‌شان انتخاب شده و هر کدام، یک سوال از رئیس جمهور بپرسند. (البته کیستی و چیستی این اشخاص و سوالات‌شان، پیش از مصاحبه ضروری و به راحتی قابل ارزیابی‌ست) اما حداقل می‌توان از روش پیامکی که در همه‌ی برنامه‌های گفتگو محور تلویزیون استفاده می‌شود، بهره برد و با طرح سوالاتی مثل "آیا از پاسخ‌های رئیس جمهور قانع شدید؟" و یا "آیا بهامات شما در رابطه با مسئله‌ی فلان برطرف شد؟" و ... کمی به مردمی‌ شدن این گفتگو کرد.