یک فریب بزرگ؛صلح حدیبیه یا صلح الحسن علیه السلام

پس از انعقاد توافقنامه ژنو حواشی مختلفی بر سر مفاد آن در میان اقشار مختلف  مردم به وجود آمد و این در کنار پنهان کاری مسئولین از انتشار متن توافقنامه و عدم شفاف سازی در مورد توافقنامه اجرایی جانبی آن، باعث شد تا بازار تحلیل های متفاوت از این توافقنامه داغ تر شود. در این میان یک طیف رسانه ای خاص، حمایت همه جانبه ای از توافقنامه در کنار هجمه  قوی علیه مخالفان آن را آغاز نمود تا جایی که حتی رییس جمهور سعی در تهییج جامعه علمی کشور به حمایت از این توافقنامه نمود و منتقدان آن را یک مشت بی سواد خواند.

اما آنچه در میان تمام این هیاهو ها از چشم مردم و منتقدان دلسوز توافقنامه دور مانده است، مصداق یابی تاریخی موضوع مذاکرات هسته ای و توافقنامه ژنو توسط همین جریان رسانه ای خاص می باشد که خود همواره از مخالفان جدی مصداق یابی تاریخی در موضوعات روز بوده اند. این جریانات رسانه ای که نقش توجیه گران توافقنامه را در جامعه برعهده دارند، این بار با مقایسه توافقنامه ژنو با صلح حدیبیه و ارائه آدرس غلط به جامعه سعی در مغشوش کردن تصویر واقعی شرایط فعلی جامعه ایران در تقابل با غرب دارد.

این مصداق یابی تاریخی(تشبیه توافقنامه ژنو به صلح حدیبیه)، که بیشتر به قیاسی مع الفارق شباهت دارد، بیش از آنکه ذوق و سلیقه یک نویسنده یا پژوهش های یک روشنفکر باشد، لبیکی به ندای ریاست جمهوری در تطهیر و قداست بخشی به توافقنامه ژنو و دادن آدرس غلط به جامعه است که رئیس دولت راستگویان و همراهانش در ایام تبلیغات انتخاباتی نیز آن را به خوبی محقق نمودند؛ آنجا که کلید کذایی حل تمامی مشکلات جامعه را در جلب نظر قدرت های خارجی و مصالحه و رفع تحریم ها معرفی کردند و از مشکلات اقتصادی زائیده سوء مدیریت های داخلی و راهکارهای اقتصاد مقاومتی به کلی چشم پوشیدند و شعار توقف گردش سانتریفیوژها و گردش چرخ کارخانه ها را دادند؛

اما امروز این آدرس دهی غلط با چه هدف یا اهدافی صورت می پذیرد؟

همانطور که در اخبار و حواشی این توافقنامه گفته شد، توافقنامه ژنو یک اقدام موقتی و برای دوره گذر می باشد که در پایان آن می بایست منجر به توافقنامه اصلی شود، همان توافقنامه ای که آمریکا از آن به جمع کردن پیچ و مهره های فعالیت هسته ای ایران یاد می کند، حال باید دید این موضوع چه ارتباطب به صلح حدیبیه دارد؟

در واقع فریبی که در دل این تشبیه مع الفارق نهفته است، هدف بزرگ و خطرناکی را دنبال می کند و آن اطمینان دادن به کسب پیروزی است که هنوز محقق نگردیده است. در واقع کسانی که این سناریو را به صورت خزنده و با ویترین های متفاوت در جامعه اجرا می نمایند، سعی دارند تا سطح هشیاری جامعه کاهش داده و چشم بیدار جامعه را به مسئله فرعی توافقنامه ژنو منحرف نمایند.

اما برای نقد این جریان باید نگاهی دقیق تر به شرایط تاریخی وقوع صلح حدیبیه و شرایط امروزی جامعه و نظام اسلامی بیاندازیم. در مفاد صلح حدیبیه صحبت از یک توافقنامه بلند مدت،  به رسمیت شناختن مسلمانان به عنوان یک جامعه تاثیر گذار در میان عرب، به رسمیت شناختن حقوق مسلمانان در برگزاری مناسک حج و حتی خروج قریش از مکه در آن زمان و برداشتن کامل تحریم سایر قبایل در تجارت و اتحاد با مسلمین از مهم ترین دستاوردهای این صلح بزرگ است. در مقابل انعطاف پیامبر گرامی اسلام صرفا مسائل ظاهری و بهانه جویی های قریش را شامل شده و حتی بخش بازگرداندن فراری های قریش توسط مسلمانان (که یکسال بعد به خواست قریش حذف شد)و عدم بازگرداندن مرتدین به مسلمانان  نیز نوعی نذر روغن ریخته بود که قدرت طلبی و بهانه جویی های قریشیان را ارضا می کرد و در واقع مسلمانان هیچ امتیاز درخوری به قریش نداده بودند.

اما کدام بند توافقنامه ژنو با عزت حاکم بر صلح حدیبیه همخوانی یا مشابهت دارد. ما در توافقنامه به چه پیروزی رسیده ایم که اینقدر آن را بزرگ  و گرامی می دارند و با فتح المبین  جهان اسلام مقایسه می نمایند؟ آیا آزاد سازی بخشی از در آمدها و صرف آن فقط برای غذا و دارو یا پابرجا ماندن ساختار تحریم ها پیروزی بزرگی محسوب می شود؟

پاسخ این سوال در نکته مهمی نهفته است که از توجه به شرایط کنونی جامعه قابل درک است. وضعیت نظام  جمهوری اسلامی ایران در جهان امروز از نظر ثبات و قدرت منطقه ای و حتی جهانی یک موقعیت نادر برای جهان اسلام در قرون اخیر به شمار می رود، به این معنی که در طی چند قرن اخیر و حتی شاید در تاریخ اسلام، هیچ دولت مسلمانی جز جمهوری اسلامی ایران که داعیه حمایت از مظلومان جهان را داشته  و با جمیع ابر قدرت ها و مستکبران علنا مخالفت خود را اعلام نماید،  وجود نداشته است. پیروزی های پی در پی جمهوری اسلامی ایران و متحدانش در منطقه باعث ظهور قدرت جدیدی شده که مناسبات بین المللی را برهم زده و اکنون سخن ازظهور ابرقدرتی جهانی به نام ایران در گوش مستکبران شنیده می شود. این شرایط با نظام نوپای جامعه اسلامی که در شبه جزیره عربستان و در سال ششم هجری هنوز در حال پی ریزی و شالوده افکنی است قابل قیاس نمی باشد. اقتدار درون زای جمهوری اسلامی که متکی بر ایمان مردم و حمایت آحاد ملت می باشد، تقریبا در طول تاریخ بی سابقه بوده است  و همین حمایت مردمی که برآمده از آگاهی و بصیرت انقلابی مردم ایران است، امروز هدف این توطئه فریب کارانه قرار گرفته است.

به بیان دیگر هدف از برگزاری نمایش مذاکره و تشبیه توافقنامه ژنو با صلح حدیبیه انحراف همین بصیرت انقلابی در بزنگاه بعدی پس از گذشت این شش ماه است. آنچه نگارنده سعی دارد  از آن پرده بردارد این است که اساسا خود توافقنامه شش ماهه ژنو از اهمیت چندانی نسبت به آنچه قرار است رخ دهد ندارد و آنچه از اهمیت زیادی برخوردار است، زمان آگاهی و بصیرت جامعه در تشخیص موقعیت کنونی است که نه صلح حدیبیه و نه صلح امام حسن است بلکه موقعیتی پیش از رقم خوردن هریک از این دو مصداق تاریخی است.

اینکه رهبر معظم انقلاب ملت را به مشاهده و عبرت گیری و تجربه اندوزی از روند مذاکرات و رفتار دشمنان در حین آن دعوت می نمایند، حکایت از نزدیک بودن بزنگاه انتخاب برای ملت ایران دارد، بزنگاهی که سربلند بیرون آمدن از آن نیاز به آگاهی و تجربه و بصیرت انقلابی دارد و تعیین کننده سرنوشت ملت ایران است.

این شش ماه فرصتی منحصر به فرد برای ملت ایران در رقم زدن تاریخ نه فقط ایران بلکه تاریخ جهان اسلام است. انتخابی که  دو وجه دارد:

وجه اول حضور در صحنه، حمایت از رهبری،  مقاومت در برابر دشمنان و استقامت در راه حق(مانند بیعت رضوان) که منجر به حرکتی رو به جلو و عزت مندانه  و ضامن پیروزی ملت برابر مستکبران خواهد بود.

و

وجه دوم، خالی نمودن صحنه و تنها وانهادن ولی و سست شدن در مقاومت(مانند سپاه امام حسن علیه السلام) که منجر به صلح تحمیلی و تلاش رهبر برای احقاق حقوق حداقلی ملت و حفظ نظام و البته توقف حرکت پیشروانه ملت خواهد شد.

نگارنده در پایان مجددا هشدار می دهد، آنچه این تحلیل های اشتباه  و فریبکارانه سعی در القا آن دارد، از بین بردن حساسیت انقلابی مردم نسبت به همین انتخاب بزرگ پیش رو می باشد.

انتخاب با شماست

 خلاصه متن:

 1- باید توجه داشت که توافقنامه ژنو یک اقدام موقتی است و اقدام اصلی و توافق اصلی باید پس از این شش ماه صورت پذیرد.

2-  توافقنامه ژنو نه صلح حدیبیه است و نه صلح امام حسن، بلکه زمان پیش از یکی از دو انتخاب مذکور می باشد.

3- آنچه می تواند به ملت در تصمیم گیری صحیح درخصوص این انتخاب ملی کمک نماید،توجه به روند مذاکرات فعلی و دشمنی های آمریکا و کسب تجربه از آن است.

4- در این بزنگاه بزرگ انتخاب با ماست؛ پایداری و استقامت در مطالبه حقوق حقه ملت به صورت حداکثری و پشتیبانی از رهبر که منجر به پیشروی و عزت ملت ایران خواهد شد یا تنها رها کردن ولی در میان معرکه و پا پس کشیدن که نتیجه ای جز توافقی حداقلی که برای بقای حقوق حداقلی چانه می زند نخواهد بود.

5- این ما ملت هستیم که ولی را در موقعیت صلح حدیبیه یا صلح تحمیلی به امام حسن علیه السلام قرار می دهیم