اغاز فصل پاییز در رابطه کردها و امریکا

گروه بین الملل - این روزها نرفتن مسعود بارزانی رئیس اقلیم کردستان عراق به امریکا که قرار بود در تاریخ 31 ژانویه 2014 و به منظور دیدار با باراک اوباما رئیس جمهور و جو بایدن معاون رئیس جمهور امریکا انجام شود بحث گرم رسانه های کرد زبان اقلیم کردستان شده است.

به گزارش بولتن نیوز، رسانه های مخالف و موافق در کردستان عراق هر کدام نرفتن مسعود بارزانی به این سفر را به گونه ای تعبیر میکنند.

وب سایت شار پرس که یک سایت نیمه مستقل میباشد در گزارشی نوشته است: مسئول دفتر ریاست اقلیم کردستان عراق دلایلی را برای نرفتن مسعود بارزانی به امریکا عنوان کرده است که با گفته های سخنگوی ریاست اقلیم کردستان همخوانی ندارد در حالیکه امید صباح سخنگوی ریاست اقلیم اظهار داشته است که رئیس اقلیم کردستان عراق زمان را برای این سفر مناسب ندیده و تصمیم گرفته است که سفرش به امریکا را به تعویق بیاندازد، فواد حسین رئیس دفتر ریاست اقلیم اعلام کرده است که جو بایدن معاون باراک اوباما در گفتگویی تلفنی با مسعود بارزانی ازاینکه زمان برای سفر ایشان به امریکا مناسب نبوده است و این سفر به تعویق افتاده است اظهار تاسف کرده است.

این در حالیست که رسانه های نزدیک به حزب دمکرات کردستان عراق از جمله رووداو در این خصوص در گزارشی به نقل از مسعود بارزانی نوشته است: ترجیح میدهم شرمنده امریکا باشم تا اینکه شرمنده ملت خودم باشم این جواب رسمی مسعود بارزانی به دولتمردان امریکا می باشد بعد از انکه دعوتش برای سفر به امریکا را رد کرد. منابع نزدیک به مسعود بارزانی اعلام کرده اند: دلیل رد کردن این دعوت برمی گردد به تصمیم13 سال پیش امریکا که دو حزب عمده کردی، حزب دمکرات کردستان عراق و اتحادیه میهنی کردستان عراق را در لیست سیاه قرار دادو همچنین کنسولگری امریکا برای دادن ویزا به کردهای عراقی مانع تراشی میکند و دادن ویزا به اعضای این دو حزب به سختی و با تاخیر انجام میگردد.

تاریخ روابط کرد و امریکا در عراق علیرغم تلاش کردها برای ایجاد یک رابطه مستحکم رابطه ای پر فراز و نشیب و در بسیاری از مقاطع منجر به شکست حرکتهای کردی در این کشور شده است.

بعنوان مثال میتوان به توافقنامه الجزایر در سال 1975 اشاره کرد که پایانی تلخ برای مبارزات بیش از نیم دهه زنده یاد ملا مصطفی بارزانی بود. اگر چه مسعود بارزانی توانست بعد از این شکست جنبش کردی را در کردستان عراق همسو با اتحادیه میهنی کردستان عراق احیا بکند اما این توافقنامه هنوز برگ سیاهی در روابط کردها و امریکا به شمار میرود.

بعد از اشغال عراق نیز در سال 2003 میلادی کردها همواره تلاش کردند دست دوستی به سوی امریکا دراز بکنند اما در هیچ کدام از مسائل سرنوشت ساز امریکایی ها حامی کردها نبودند.

بعنوان مثال می توان به مسائلی چون حقوق کردها در عراق در قالب حق ریاست جمهوری برای کردها، حل مشکل بودجه پیشمرگها، حل مشکلات مرتبط با ماده 140 و اخیرا نیز توافق نامه نفتی اقلیم با ترکیه اشاره کرد.

در خصوص توافقنامه نفتی اقلیم با ترکیه گفتنی است علیرغم حضور شرکتهای نفتی امریکایی در کردستان عراق امریکاییها به طور قاطع با حمایت از دولت مرکزی نشان دادند که سیاست انها در خصوص کردها هیچ تغییری نکرده است از این رو رهبران کرد عراقی با درک این سیاست و درک اهمیت کشورهای منطقه کوشیده اند سیاست متوازنی در این خصوص در پیش بگیرند

موضع مسعود بارزانی ریاست اقلیم کردستان عراق در قبال نرفتن به امریکا بازتابی از درک این واقیت است به نحوی که کردها نیک میدانند اتکاء بیش از اندازه به سیاستهای امریکا می تواند هر لحظه سبب خلق توافق نامه هایی شبیه توافق نامه الجزایر شود.

البته این مختص به کردهای عراق نیست و کردهای سوریه نیز با درک این سیاسیتهای امریکا کوشیده اند به صورت مستقل از سیاستهای امریکا عمل کنند.

در همین خصوص اقدام مسعود بارزانی را باید جدی تر ارزیابی کرد به نحوی که رهبران کرد و در راس انها مسعود بارزانی می روند با دادن پاسخ نه به سیاستهای امریکا و در پیش گرفتن همکاری های منطقه ای راه را به روی تکرار توافقنامه هایی همچون الجزایر ببندند.

امریکا در رابطه با کردها حتی در سطوح رهبری نیز رفتار مناسبی نداشته است و مصداق ان نیز دستگیر کردن علی باپیر رهبر جماعت اسلامی کردستان عراق به مدت دو سال و بدون هیچ گونه اتهام و دادگاهی کردن می باشد.با توجه به موارد ذکر شده میتوان گفت که مسعود بارزانی و دیگر رهبران اقلیم کردستان عراق به جای بیعت کردن بی چون وچرا با امریکا به روابط حسنه منطقه ایی روی اورده اند. به نحوی که کردها و رهبرانشان با اعتماد به نقش کردها در منطقه دیگر تمام توپهای خود را در سبد امریکاییها نمی اندازند و بدین ترتیب می خواهند راه را بر روی تکرار توافقنامه هایی از قبیل الجزایر ببندند.