زنبیل حمایتی یا اقدام اهانتی

غلام رضا کاظمیان پور:از چند روز پیش ، مسؤلین محترم  از هرفرصتی برای اعلام عزم راسخ دولت برای تخصیص سبد کالای رایگان به منظور تو زیع میان اقشار هدف ، کمال استفاده را به عمل آوردند و با آب وتاب فراوان در این باب سخن گفتند . صدا و سیما و کمی تا قسمتی جراید نیز برای پروراندن مطلب ، زحمت کشیدند و با تبلیغات در خور تحسین به شور و شوق به وجود آمده دامن زدند ، تو گویی قرار است کاری شود کارستان و شاهکاری شود شبه معجزه .

به گزارش بولتن نیوز، روز گذشته بالاخره انتظار ها به سر آمد و از فهرست اقلامی که قرار است در زنبیل خانواده ها قرار گیرد طی مراسمی رونمایی شد . در مراسم پرده برداری چشم همگان به دو بطری روغن مایع ، دو کیلو مرغ ، هشتصد گرم پنیر ، ده کیلو برنج و به مقدار لازم تخم مرغ ؛ روشن شد .

اگر حمل بر ناسپاسی و قدر ناشناسی  و نادیده انگاشتن زحمت مسؤلین محترم نگردد، این اقلام و مقادیر آنها ، موجب تأسف و شرمساری است . تأسف از این جهت که به علت سیاست های غلط و اجرای نادرست همان سیاست ها ، آستانه نیاز بخش اعظمی از جامعه به مرز فقر و نداری سقوط کرده است به گونه ای که 800 گرم پنیر و 2 کیلو مرغ  و امثال آن در قالب سبد حمایتی برای آنها در نظر گرفته می شود . در گذشته و هم اینک ، افراد خیر و نوع دوست در اقدامی خداپسندانه  به صورت گروهی ،  تعدادی از افراد و خانواده های نیازمند را تحت پوشش حمایتی خود قرار داده و طی برنامه منظم و زمانبندی شده و با رعایت حرمت و آبروی نیازمندان ، انواع  و اقسام  کالا های مورد نیاز افراد یا خانواده های تحت پوشش را در اختیار آنها قرار می دادند . در سبد حمایتی این گروه های خودجوش پوشاک ، لوازم التحریر ، اسباب بازی ، وسایل خانگی ، دارو و حتی هزینه های درمانی نیز مشاهده می شد . آیا امکانات و توانایی دولت کمتر از توانایی محدود ، گروه های مردمی و امکانات مسجد و هیأت های مذهبی است؟

هنگامی که هر یک از از مسؤلین محترم ، فرصتی برای سخنرانی بدست می آورد ، از ملت ایران با القاب و اوصافی چون : " ملت بزرگ ایران " ، ملت عزیز " و " ملت غیور " نام می برد که حق هم همین است اما در این مواقع و به هنگام اتخاذ تصمیماتی از این نوع به روی خود نمی آورند که شأن و منزلت این ملت بزرگ با تخصیص 800 گرم روغن ، آنهم تحت عنوان نا مناسب حمایت و کمک ؛ به شدت تخریب می شود .

هیچکس فکر نمی کند که چرا عزت نفس و کرامت و بزرگی یک ملت بزرگ و گرامی ، باید قربانی ندانم کاری و ناتوانی چند مدیر و مسؤل ضعیف شود !؟ چرا باید پیامد سیاست های نادرست و مناسبات غلط اقتصادی ایجاد شده ،  وضعیتی چنین بغرنج باشد ، که بخش قابل توجهی از مردم با حجب و حیای ایران ، ناگزیر باشند به سان افراد مصیبت زده و بلا دیده و چون انبوه نیازمندان و فقرا ، اینگونه ناملایمات را تحمل نمایند ؟ چرا و تحت چه شرایطی ، مسؤلین ما خود را مجاز می دانند که بی هیچ تعارف و بدون خجالت ، از سبد کالا ، آنهم با پسوند  کمک و حمایت سخن بگویند ؟ مگر این کالا که حداکثر پاسخگوی چند وعده غذای یک خانواده 5 نفره است ، از دسترنج شما تهیه شده است و بودجه آن را از جیبتان پرداخته اید که از آن به اسم کمک و حمایت یاد می کنید ؟ ممکن است در پاسخ گفته شود : مگر کسی طلبکار است و چرا توقعات اجتماعی را بالا می برید ، اگر همین مختصر هم در نظر گرفته نشود ،آیا  وضع مردم بهتر می شود ؟  در پاسخ باید به صراحت و با صدای بلند گفت و یاد آور شد که بله ، مردم طلبکار و ولی نعمت و صاحبان حق هستند . مردم عزیز هستند و باید همواره و در همه حال عزیز و گرامی داشته شوند و نباید با آنها همچون صدقه بگیران رفتار شود . نباید فراموش کنیم که ایران کشوری است ثروتمند و فقر عمومی تحمیل شده به جامعه یا ناشی از  سوء مدیریت ها و سوء سیاست ها است و یا به دلیل آفاتی چون رانت خواری ، ویژه خواری که در نتیجه آن اکثریتی فقیر واقلیتی فوق ثروتمند  همزمان در کشور به وجود می آیند ، کشوری که همه  به یک میزان حق بهره مندی از مواهب  و منابع خدادادی آن را دارند .

سخن در مورد محدود بودن امکانات و توانایی های دولت نیست و درک این واقعیت برای همه ممکن است که با وجود منابع محدود ، نمی توان به درستی و به خوبی به انتظارات بزرگ جامعه ، جامه عمل پوشاند و هیچ دولتی در هیچ کجای دنیا قادر نیست خدمات فراگیر را به شکلی کاملاً رضایت بخش ارائه نماید .  همچنین  شاید سخن  و ایراد اصلی حتی لزوم ، پرداخت بیشتر و عرضه کالای بیشتر نباشد ، بلکه صحبت از ضعف مدیریت و بی تدبیری های کهنه ای است که در نتیجه آن عده بسیاری از مردم ،  برای ادامه زندگی ، نیاز به کمک های دولت دارند .  مشکل بزرگ نیاز به چاره اندیشی اساسی دارد . باید مناسبات و شرایط اجتماعی و اقتصادی جامعه به گونه ای اصلاح و ترمیم شود ، که  ادامه زندگی آبرو مندانه و محترمانه کمتر کسی در گرو کمک دولت باشد .

شاهد مثال دیگر در پایین آمدن آستانه قدرت اقتصادی و توانایی مالی بسیاری از مردم ، زمان اعلام واریز یارانه ها است . ساعاتی پس از اعلام واریز یارانه ها ، شاهد شکل گیری صف ها در برابر خود پرداز بانک ها هستیم و مردمی که یا برای گرفتن پول و یا برای پرداخت قبوض عقب افتاده آب و برق  و وام  در انتظار هستند . باید قبول کرد که این هجوم تکراری  یا به این علت است که پس انداز مالی یک خانواده کمتر از مجموع یارانه ای است که می گیرد و یا به هر دلیل ، وجود نوعی بی اعتمادی به تصمیمات دولت ،  سبب می شود تا افراد در وصول هر چه سریع تر یارانه واریز شده تردید نکنند .

به هر حال پس از قدردانی از حسن نیت و بذل توجه و تلاش مسؤلین خدوم ، انتظار می رود تا در آینده به گونه ای عمل شود تا این قبیل خدمات مقطعی ، مانع از توجه و  آسیب شناسی و از بین بردن زمینه ها و دلایل اصلی وضعیت بیمار گونه ای که ارائه خدمات را اجتناب ناپذیر ساخته است نشود .