جولان جریان‌های سیاسی در دانشگاه، ممنوع!

گروه فرهنگی: یکی از موضوعاتی که رهبر انقلاب در دیدار با اعضاء شورای‌عالی انقلاب فرهنگی مطرح کردند، پرهیز از سیاسی شدن دانشگاه‌های کشور بود، موضوعی که به نظر می‌رسد می‌بایست مورد تأمل بیشتری قرار بگیرد.

به گزارش بولتن نیوز، رهبر انقلاب پیرامون این موضوع چنین فرمودند که: «نگذاريد دانشگاه جولانگاه حركت‌هاى سياسى بشود. اينكه ما جوان را به‌عنوان يك موتور محرّك تحوّلات سياسى بپذيريم، حرف من است. من يك‌وقتى اين مطلب را گفتم، بعضى از همين آقايانى كه حالا دَم از دانشگاه مي‌زنند، من را ملامت كردند كه شما اين جوان‌ها را به هَوس انداختيد، به هيجان انداختيد؛ نه، من اعتقاد دارم به اين قضيّه؛ نسل جوان در هر جامعه، موتور حركت تحوّلات اجتماعى و تحوّلات سياسى است؛ به‌خصوص جوان دانشجو؛ طبيعتش اين است. اين حرف ديگرى است؛ اين غير از اين است كه ما دانشگاه را محلّ جَوَلان گرايش‌هاى سياسى‌اى كه بعضى‌شان مخالف با اصل نظامند يا مخالف با جهت‌گيرى‌هاى نظامند بكنيم. اين را بايد حتماً مراقبت كنيد و جلوى آن را بگيريد.»

سؤالی که مطرح می‌شود آن است که آیا این سخنان بدان معنا است که رهبری مخالف سیاسی بودن دانشگاه و دانشجویان است؟ آیا دانشجو تنها وظیفه‌اش علم‌آموزی و پاس کردن واحدهای درسی است؟ و اینکه آیا چنین نگاهی به مراتب خطرناک‌تر از دانشجوی سیاسی بودن نیست؟

اگر چه رهبر انقلاب به صورت گذری به این موضوع اشاره کردند که نه تنها مخالف سیاسی بودن دانشجویان نیستند بلکه موافق آن هم هستند، اما برای ایضاح بیشتر باید گفت که سیاسی بودن دانشجو و دانشگاه با ابزار شدن دانشجو در دست جریان‌های سیاسی برای رسیدن به اغراض و اهداف خاص تفاوت دارد. در حقیقت آن چیزی که مانند سمّ مهلکی برای دانشجو و دانشگاه محسوب می‌شود «سیاست‌زدگی» و «ابزاری شدن» است.

سیاست‌زدگی بدان معنا است که دانشجو فاقد درک، فهم و بینش سیاسی لازم و کافی باشد و تنها همان کاری را بکند که جریان‌های سیاسی به او فرمان می‌دهند. به دیگر سخن، سیاست‌زدگی موجب می‌شود دانشجو توانایی تشخیص درست از نادرست را در عرصه‌ی سیاسی نداشته باشد.

همین سیاست‌زدگی دانشجو و نگاه ابزاری به دانشگاه است که در طول سال‌های پس از انقلاب موجب پدید آمدن حوادث ناگواری شده است. ماجرای کوی دانشگاه در سال 78 یکی از آن نمونه‌ها است که متأسفانه سیاست‌زدگی دانشجویان و ابزاری شدن آنها موجب شد تا با تحریک بیرونی جریان موسوم به اصلاحات، برای مدتی فضای تهران را به آشوب بکشانند.

ماجرای فتنه‌ی 88 نیز مصداق دیگری برای اثبات مدعای فوق است. چنان‌چه می‌دانیم یکی از طیف‌های اصلی‌ای که توسط فتنه‌گران دنبال شد و احساسات آنان را برای رسیدن به اهداف پلید خود تحریک کردند، دانشجویان بودند.

اما اینکه چرا رهبر انقلاب چنین توصیه‌ای را در این جمع به دولتمردان (به‌خصوص وزیر علوم و وزیر بهداشت) کردند، شاید یک دلیل آن را بتوان در تحولات و تغییرات جدیدی که در وزارت علوم در حال جریان است دانست.

متأسفانه سرپرست پیشین وزارت علوم (جناب توفیقی) دارای گرایش‌های رادیکال حمایت از جریان خاص سیاسی بود و بر مبنای آن گرایشات، عزل‌ها و نصب‌ها در وزارت علوم و همین‌طور دانشگاه را انجام می‌داد. بعد از روی کار آمدن وزیر جدید علوم (جناب فرجی دانا) نیز باز هم خبرهایی از چنین تغییرات با اهداف سیاسی‌ای به گوش می‌رسد تا جایی‌ که از مجلس شورای اسلامی نیز زمزمه‌ی استیضاح وزیر علوم شنیده می‌شود. بازگرداندن برخی از دانشجویان مسأله‌دار که بعضا نقش کلیدی در پدید آوردن فتنه‌ی 88 داشتند، یکی از آن دست موضوعاتی است که شائبه‌ی ابزاری شدن دانشگاه توسط جریان‌های سیاسی خاص را افزایش داده است.

از این منظر، رهبر انقلاب با هشدار به موقع نسبت به این موضوع، دولت را از ورود به چنین مقولاتی برحذر داشته‌اند. بی‌تردید، سیاست‌زدگی دانشگاه موجب می‌شود نه در عرصه‌ی سیاسی، فایده‌ی چندانی عائد کشور شود، و نه حتی دانشگاه به کارکرد اصلی خود که تولید علم است آنگونه که باید بپردازد.