انتقاد شمقدری از نقاشی های میرحسین

به گزارش بولتن نیوز، جواد شمقدری در بخشهایی از گفت وگوی خود بارجانیوز به انتقاد از نقاشی های میرحسین موسوی پرداخته است.

به گزارش پارس توریسم شمقدری دراین باره گفته :تقریباً بقیه کسانی که در سینما هستند، بعد از من وارد سینما شدند. بعضی‌ها که همزمان آمدند، بعضی‌ها یکی دو سال و حتی 20 سال بعد از ما به صحنه‌ی سینما آمدند. این صحبت من ناظر به یک تجربه‌ی تاریخی بود. روزی که انقلاب پیروز شد، آرمان‌ها و ایده‌هایی مطرح شدند و علی‌القاعده کار هنر و سینما این بود که به تعبیر بسیار روشن و شفاف مبلّغ این اهداف و آرمان‌ها باشد. ولی به تدریج با گروهی روبه‌رو شدیم که ضمن اعلام وفاداری به این ارزش‌ها و آرمان‌ها معتقد بودند سینما هیچ تعهدی به این ارزش‌ها و آرمان‌ها ندارد و هنر ساحت مستقلی است و قرار نیست به جایی تعهد داشته باشد و اوج تعهد هنر به هنر است. البته در کنار آن هر گاه که می‌خواستند شرایط را منطقی‌تر کنند و از تیزی و تندی آن بکاهند، می‌گفتند ما نسبت به انسانیت و حقوق بشر تعهد داریم، یعنی باز آرمان‌ها و اهداف نظام از صحنه بیرون رفت.

نخست‌وزیر این تفکر و اندیشه را تبلیغ می‌کرد

این قضیه داشت به شکل آشکاری رخ می‌داد و البته بسیاری از مسئولین جمهوری اسلامی در آن سال‌ها متوجه این اتفاق نبودند. شاید تنها کسی که متوجه این اتفاق بود و سر بزنگاه‌ها اگر فرصتی داشت تذکری می‌داد، خود حضرت آقا در دوران ریاست جمهوری بود. در آن دوره به دلیل ساختار حکومتی‌ای که شکل گرفته بود، متأسفانه رئیس‌جمهور اختیارات کافی نداشت و این نخست‌وزیر بود که دارای اختیارات زیاد بود و از قضا همین نخست‌وزیر این تفکر و اندیشه را تبلیغ می‌کرد. نخست‌وزیری که هشت سال ذیل رأی بالای حضرت آقا نخست‌وزیر شده بود، تمام همّ‌اش این بود که هنر از مرز تعهد به اخلاق و معنویت صِرف جلوتر نیاید و نسبت به مناسبات و تحولات اجتماعی و سیاسی و آرمان‌های نظام و اهداف بلند انقلاب اسلامی هیچ تعهدی نداشته باشد.

تلذذ جسمانی در نمایشگاه نقاشی آقای نخست‌وزیر!

بعدها دیدید همین آقای نخست وزیر سابق در نمایشگاه نقاشی‌هایی که در اوایل دوران آقای احمدی‌نژاد برپا کرد، چه نقاشی‌های بی‌هویتی را به نمایش گذاشت. نقاشی‌هایی که صرفاً نشانه‌ی بارزی از هنر برای هنر بودند و مولد یک نوع تلذذ جسمانی؛ یعنی به‌ندرت تلذذ روحی ایجاد می‌کردند و هیچ تعهدی به نظام و انقلاب نداشتند.

این تفکر در نخست‌وزیری شکل گرفت و در تمام عرصه‌های کشور از جمله سینما و هنر در جاری شد. مدیرانی که نزدیک به ده سال در سینما مستقر شدند، عملاً این سیاست را تبلیغ و حمایت کردند و به جشنواره‌های جهانی فرستادند و اتفاقاً این فیلم‌ها بودند که از نوع مثبت تا نوع سیاه‌نمای‌شان رفتند و در جشنواره‌های خارجی جایزه گرفتند.