مقایسه گران‌ترین ون‌های بازار +تصاویر

هیوندای H1؛ ون هزارچهره

بازار ایران مفتخر به حضور یکی از مدرن‌ترین ون‌های دنیاست. هیوندای آنچه در ایران با نام H1 عرضه می‌کند را در بازارهای دیگر با اسامی چون Startex، iLoad، H200، iMax و i800 به فروش می‌رساند. کاری به اسم‌گذاری‌اش نداریم. مهم این است که خودِ بچه تغییری نکرده. یکی از معدود تولیدات هیوندای که هم‌زمان در اندونزی، ترکیه، مصر و چین تولید می‌شود. اشتباه نکنید H1 خودروی تازه‌واردی نیست.

هیوندای نسل اول آن را از سال 1997 روی خط تولید می‌برد. اکنون شاهد نسل دومی هستیم که از 2007 به بعد روی کار آمده است. این خودرو بارها جایزه بهترین ون سال و MPV برتر را از آن خود کرده است. در برخی از بازارها می‌شود این هیوندای را با نمایشگر 7 اینچی LCD و پخش دی‌وی‌دی هم پیدا کرد. البته نه در بازار ایران. شاید حجم موتورش 2.4 لیتر باشد ولی به دلیل اینکه سیستم پاشش سوخت آن از سوی بوش آلمان طراحی شده، بازده‌اش بد نیست. این پیشرانه را قبلاً روی مدل‌های قدیمی سوناتا دیده بودیم.

ون فوق یکی از رکوردداران میزان گارانتی در دنیا است. با 5 سال یا 300 هزار کیلومتر رقیبی ندارد. البته این اتفاق در همان «برخی کشورها» می‌افتد.

امکانات هیوندای H1

انصاف داشته باشید. از این خودرو توقع امکانات سوناتا یا سانتافه بی‌منطقی است. آن مدلی که در ایران توسط آسان موتور عرضه می‌شود چنین چیزهایی رویش دارد: جعبه‌دنده 4 سرعته اتوماتیک، که یکی از نرم‌ترین‌ها در کلاس ون‌های سایز بزرگ است. اگرچه به نظر نمی‌رسد ولی با رینگ‌های 16 اینچی راهی بازار می‌شود. یادتان باشد در سایت رسمی هیوندای این خودرو با تایرهای هانکوک ثبت شده است.

با سیستم تعلیق مک‌فرسون در جلو و عقب شاید خیلی نرم نباشد ولی حداقل پایدار است. با سه ردیف صندلی که با آرایش (3+3+2) چیده شده‌اند، در کل ظرفیت 8 نفر را دارد اما در کل فقط دو کیسه هوا مخصوص راننده و سرنشین برایش تعبیه شده. می‌گویند مثل ون‌های دلیکا سیستم تهویه هوا در جلو و عقب به صورت مستقل دارد ولی باید دید راننده به منظور کاهش مصرف سوخت، عقبی‌ها را قطع می‌‌کند یا نه. تعجب نکنید اگر روی همه مدل‌های این خودرو سنسور پارک دنده عقب به صورت استاندارد نصب شده باشد. پارک کردن با چنین مدل‌هایی مرگ‌بار است. سیستم صوتی‌اش شامل 4 اسپیکر و پخش سی‌دی و MP3 می‌شود.

یادتان باشد صندلی‌های  این هیوندای در بازار ایران پارچه‌ای هستند. این صندلی‌ها از ردیف دوم به بعد با قابلیت تاشو خواهند بود. در ضمن همه صندلی‌ها بایستی کمربندی ایمنی داشته باشند. دست آخر در جریان باشید که همه این خودروها باید یک پریز خروجی برق داشته باشند. راستی این خودرو از موسسه تست ایمنی یورو انکپ اروپا 3 ستاره از 5 ستاره گرفته است.

تویوتا HiAce؛ هایلوکس در ابعاد بزرگ

احتمالاً معروف‌ترین ون دنیا است. حالا دنیا نه، معروف‌ترین در آسیا. آسیا هم نه، معروف‌ترین در ژاپن که هست. تلفظ اصلی‌اش های‌اِیس است ولی همان هایس هم که بگویید، قبول است. یکی از قدیمی‌ترین‌ها در کلاس خودش. خودرویی که تویوتا آن را از سال 1967 روی خط تولید برده است.

آنچه در ایران توسط ایرتویا عرضه می‌شود مربوط به نسل پنجم است که از سال 2005 روی کار آمده. این نسخه طویل‌ترین نسخه در بین کل تولیدات محسوب می‌شود. به طوری که به آن سوپر لانگ می‌گویند. او را علاوه بر ژاپن، خط تولیدهایی در پرتغال، فیلیپین، آفریقای جنوبی، تایلند،‌ پاکستان و ویتنام نیز می‌سازند. برای اولین‌بار در تاریخ هایس‌ها، دسته‌دنده به داشبورد منتقل شد تا راننده راحت‌تر باشد. به طرز فاجعه‌باری این خودرو در برخی قسمت‌ها از رقیب کره‌ای‌اش عقب است. مثلاً با اینکه پیشرانه حجیم‌تری دارد ولی قدرتش کمتر شده. یا اینکه جعبه‌دنده‌ 5 سرعته دستی‌ آن قطعاً به راحتی هیوندای اتوماتیک نیست. اما از طرفی با گنجایش 15 نفر رقیب را به راحتی قورت می‌دهد یک آب هم روش.

فقط در جریان باشید که هایس‌های بازار ایران دو نوع هستند. سقف بلند و سقف کوتاه که ما داریم درباره مدل اول صحبت می‌کنیم.

امکانات تویوتا هایس

در لیست قابلیت‌ها و توانمندی‌های هایس چیز دندان‌گیری به چشم نمی‌‌خورد. یعنی ایموبلایزر ضد سرقت، تنظیم دستی صندلی راننده، کولر با دریچه عقب، فرمان هیدرولیک تلسکوپی و بشکن ، شیشه برقی با محافظ، گرم‌کن شیشه عقب، تنظیم‌کننده ارتفاع نور چراغ را هم می‌شود در خودروهای پیش‌پاافتاده هم مشاهده کرد. شاید آنتن مخفی در شیشه عقب، صندلی عقب تاشو با جای دست، ترمز پارک (پدالی)، سقف کشویی شیشه‌ای، کروز کنترل، صفحه نمایش اطلاعات، تنظیم برقی صندلی راننده و سیستم صوتی با 6 اسپیکر آن قدری دل‌گرم کننده باشد.

نظر نهایی

می‌دانید، ون تویوتا خیلی خوب است. خیلی باکیفیت و سرسخت است. خیلی جادار و کاربردی است. ولی ماشین مهربانی نیست. راننده آن را حس نمی‌کند. زیادی ساده است. داخلش مثل تراکتور یا لیفتراک است. یعنی در حقیقت یک ون واقعی است. همانی است که نشان می‌دهد. مخصوص نقل و انتقال سریع و مطمئن یک گروه تعداد بالا از مسیرهایی که حتی نمی‌شناسید. می‌برد و می‌آورد آخ هم نمی‌گوید. فضایش هم آن قدر دل باز و وسیع است که می‌شود درونش گل کوچیک بازی کرد. اگر درگیر فانتزی‌ بازی‌های امروزی نباشید، هایس جواب شما را می‌دهد. اگر نه که گزینه اتان عوض می‌شود.

ون هیوندای هم برای خودش برتری‌هایی دارد. حداقلش این است که مثل یک خودروی شهری، سرگرم‌کننده است. طراحی‌اش دل‌چسب‌تر است. به لطف ترمزهای بزرگ‌تر، راحت‌تر می‌ایستد. بازی با صندلی‌هایش پیچیدگی خاصی ندارد. داخل کابین کسل‌کننده نیست. ولی خُب نشان می‌دهد که کره‌ای و ژاپنی بالاخره یک تفاوت‌هایی است. نه اینکه بی‌کیفیت باشد ولی خیلی هم رویش کار نشده است. این را می‌شود از روی مواد به کار رفته در روی داشبورد و حتی سقف هم فهمید. می‌بینید که شاید قدرت پیشرانه‌اش بیشتر باشد ولی در عمل خیلی برتر نیست. ون H1 به درد کسی می‌خورد که اغلب مهمانان خارجی دارد. به درد مراکز گردشگری می‌خورد که بُعد مسافت برایشان مهم است. درست بر عکس تویوتا، این هیوندای خوراک مشتریانی است نسبت به سرنشیان احساس رودربایستی می‌کنند.