روزنامه‌ی قانون علیه قانون

به گزارش بولتن نیوز، حالا معلوم نیست این وسط چه چیز این خواننده قابل دفاع است که روزنامه‌ی قانون در مطلبی که روز شنبه 16 آذرماه و با عنوان "واقعا مشکل جوانان ما امیر تتلوئه؟" منتشر کرده، به دفاع از وی قامت برافراشته و بازداشت وی را به عنوان عاملی برای بهت‌زده شدن جامعه معرفی می‌کند! همه‌ی این دفاعیه نیز بر این منطق استوار است که ما با این خواننده حال می‌کنیم و صفحه‌ی فیس‌بوکش با 500 هزار لایک، نشان‌دهنده‌ی مقبولیت عمومی وی است. در انتها نیز می‌خوانیم که وجود چنین شخصیت‌هایی، برای جامعه‌ی امروز ایران لازم است.

نمی‌دانیم نویسنده‌ی آن متن و هیئت تحریریه‌ی روزنامه‌ی قانون بر اساس کدام متر و معیاری، بازداشت امیرتتلو را عامل ایجاد شوک در جامعه دانسته‌اند و آن روزی که این اتفاق افتاده، چندنفر آدم سر در گریبان دیدند که مدعی‌اند همه دچار بهت‌زدگی شده‌اند. راستش را بخواهید ما که چنین افرادی را ندیدیم. خبرش را هم به طور گذری در خبرگزاری‌ها خواندیم. فردای آن روز این بازداشت قرن(!) هم تیتر اول هیچ نشریه‌ای به آن اختصاص پیدا نکرد. مگر می‌شود جامعه‌ای به خاطر یک خبر در بهت فرو برود و این همه بی‌خبری وجود داشته باشد؟

اما درباره‌ی اینکه امیرتتلو همان حرف‌هایی را می‌زند که حرف دل گروه فرهنگی روزنامه‌ی قانون است، باید گفت وااسفا. وااسفا از شرایطی که در آن یک نشریه‌ی سراسری، سطح دردمندی و تحلیلش همان اندازه‌ایست که شخصیت معلوم‌الحالی چون امیر تتلوست. و باید پرسید آیا شما با همین کیفیت فرهنگی و عمق دغدغه، مسائل فرهنگی جامعه را رصد کرده و برای آن نسخه می‌پیچید. که اگر این‌طور است، وای به حال خوانندگان‌تان.

و درباره‌ی 500هزار هوادار فیس‌بوکی تتلو. حتماً هیئت‌ تحریریه‌ی روزنامه‌ی قانون می‌دانند که هیچ‌وقت و هیچ‌کجا، مقبولیت(اگر وجود داشته باشد) ملاکی برای مشروعیت و قانونی بودن چیزی نمی‌شود. آنقدر این قاعده واضح است که نیازی به توضیح و مثال زدن نمی‌بینیم. همچنین باید توجه کرد که خیلی از نظرسنجی‌های اینترنتی به ظاهر معتبر را هیچ اعتباری نیست، چه برسد به میزان حقیقی بودن لایک و طرفدار در فیس‌بوک بی‌در و پیکر که به درد لای جرز دیوار هم نمی‌خورد. تازه تصور کنیم که واقعا این آدم 500 هزار هوادار داشته باشد. اگر جمعیت ایران 75میلیون باشد که بیشتر است و این عدد هوادار را دقیق بدانیم که نیست، می‌شود چیزی کمتر از یک درصد جامعه. خوب با این استدلال باید جلوی مبارزه با موادمخدر را هم گرفت. چون تعداد معتادین کشور احتمالا بیشتر از تعداد هوادارن تتلو است. می‌بینید چه منطق مسخره‌ایست؟

اما از همه جالب‌تر، تجویزی‌ست که نویسنده‌ی مقاله ارائه داده و وجود تتلو را برای جامعه لازم می‌داند. گویا تا چند سال پیش که او هیچ ظهور و بروزی نداشت، کشور از مدار توسعه خارج بود و داد هیچ مظلومی ستانده نمی‌شد. و یا این دو سه روزی که او بازداشت بود، دولت «تدبیر و امید» از قطار اعتدال پایین افتاده و نرخ تروم، سه رقمی شده. خوشحال می‌شویم اگر بفرمایید از نظر شما دیگر چه چیزهایی برای جامعه مهم است؟ لطفاً آن ها را بیان کنید تا ما از دره‌ی عقب‌افتادگی خارج شویم.

در هر صورت همه‌ی ما باید بدانیم که هر فرد تا وقتی قابل ارزش است که در چهارچوب هنجارها و قوانین موجود در جامعه گام بردارد و اگر کسی مثل امیرتتلو هم، چه از نظر رفتارهای اجتماعی، چه از نظر روش و محتوای فعالیت‌های هنری‌اش و چه از جهت مجوزهای لازم برای انتشار عمومی فعالیت‌هایش در این چهارچوب قرار می‌گرفت، نه تنها برای چندمین بار بازداشت نمی‌شد تا جامعه‌ای در بهت فرو نرود! بلکه می‌توانست آزادانه فعالیت کند و بر حجم هواداران کمتر از یک درصدی‌اش بیفزاید!

ای‌کاش اصحاب رسانه و صاحب قلمان ما کمی عمیق‌تر به مشکلات و مسائل فرهنگی کشور نگاه کرده و تنها با ظواهر موجود اکتفا نمی‌کردند و حداقل می‌توانستند این قضیه را درک کنند که برخوردهایی این چنینی با افرادی که عنوان هنرمند را یدک می‌کشند، به خاطر رفتارهای غیرقانونی آنهاست و نه چیز دیگری. و مگر خون هنرمندان از بقیه رنگین‌تر است که به قول معروف در برابر قانون، مساوی‌تر باشند. ای‌کاش ارزش و آبروی بیشتری برای قانون قائل بودیم و تنها رعایت آن را برای دیگران واجب نشمرده و آن روزی که گذر ما به دباغ‌خانه‌ی قانون می‌افتاد، آنرا دور نمی‌زدیم.

ای‌کاش حداقل به شعارها و عناوین‌مان پایبند بودیم. البته برادران اصلاح‌طلب، پیش از این از خجالت قانون‌گرایی درآمده و نشان داده‌اند که چقدر خود را ملتزم به آن می‌دانند.