آقای سحرخیز، ملت ایران هر روز به کارهای انسان دوستانه نیاز دارد نه یک روز برای مطرح کردن سران یک جریان سیاسی!

گروه سیاسی - عیسی سحرخیز روزنامه نگار  و فعال سیاسی اصلاح طلب، که به تازگی از زندان آزاد شده، روز پنجشنبه 16 آبان در سایت ضد انقلابی روز آن لاین متعلق به مخالفان لندن نشین نظام، و همچنین در برخی شبکه های اجتماعی، پیشنهاد کرده که در آستانه ی هزارمین روز حصر رهبران جنبش سبز، رهنورد، موسوی و کروبی، عده ای در یک اقدام نمادین، جلوی واحدهای انتقال خون صف بکشند و توجه دیگران را جلب کنند!


به گزارش بولتن نیوز، سحرخیز در روز آن لاین با اشاره به کمبود خون و همچنین واردات خون از خارج کشور برای تامین نیازهای داخلی، نوشته است: در شرایطی که جامعه با کمبود خون مواجه است و مال دوستی و ثروت اندوزی و شاید هم سیاست ورزی بی حساب و کتاب، هر روز بیشتر ما را از انجام امور بشردوستانه دور نگاه می دارد بیائیم "در هزارمین روز حصر رهنورد، موسوی و کروبی صف های منظم و فشرده در مراکز انتقال خون تشکیل دهیم و حرکت نمادین معناداری را به نمایش گذاریم."
سحرخیز همچنین گفته است: آن چه شاه را به شکست مفتضحانه کشاند، آوردن ارتش به خیابان ها بود و آن چه ملت ایران را به پیروزی شگفتی ساز رساند روی آوردن به شعارهایی بود چون "برادر ارتشی، چرا برادرکشی؟" و کاری تاریخ ساز، گل نشاندن در لوله ی تفنگ نظامیان." در مقابل، "آن چه ملت ایران را بر رژیم شاه پیروز کرد، در نهایت نه جنگ مسلحانه بود و نه تظاهرات خشونت آمیز خیابانی. آن چه ملت ایران را عاقبت به پیروزی رساند، پیگیری سیاست مظلومانه ی امام حسین (ع) در مقابل حکومت ظالم اموی بود و پیروی از شعار: "خون بر شمشیر پیروز است".
در این جا لازم است به اقدامات عده ای از فتنه گران و کسانی که نام خود راحامیان جنبش سبز نهاده بودند اشاره کنیم که در روزهای تاسوعا و عاشورا، حرمت عزاداران حسینی و روز عاشورا وامام حسین را نگه نداشتند و بااعتراض به عزاداران و مجبور کردن آنها به شعارهای سیاسی، شرایطی را ایجاد کردند که باعث کشته شدن، مجروح شدن، آتش زدن اموال عمومی و مردم و درگیری و بی حرمتی به عزاداران شد.
 و این سوال را مطرح می کند که آیا در آن روز، حامیان جنبش سبز، دغدغه خون بر شمشیر پیروز است را داشتند؟  آیا دغدغه رفتار غیر خشونت آمیز و راهپیمایی مسالمت آمیزداشتند؟!
چنین رفتارهایی در روزهای دیگر حوادث بعد از انتخابات نیز تکرار شده است و آتش زدن اموال عمومی و دولتی، تخریب مغازه ها، حمله کردن به مردم و ماموران و... بارها گزارش شده است و در این درگیری ها تنها افرادی مانند مرحومه ندا آقاسلطان نبوده اند که کشته شدند بلکه بسیاری از ماموران، مردم عادی، نیروهای بسیجی و.... نیز به خاطر خشونت طلبی های فتنه گران و منافقین و.... جان خود را از دست دادند. در این زمینه چه پاسخی دارند؟ آیا این ها را رفتار مسالمت آمیز و غیر خشونت بار می دانند؟
چنین موج نفرت و خشونت طلبی در تاریخ راهپیمایی های قبل و بعد از انقلاب، کم نظیر بوده است و لذا به هیچ وجه نمی توان از جناب سحرخیز پذیرفت که نوع حرکت جنبش سبز و اظهارات و رفتار سران این حوادث، از نوع غیر خشونت آمیز و گذاشتن گل در لوله تفنگ بوده است!
یکی از دلایل اصلی کاهش تدریجی و هر روزه تعداد هواداران جنبش سبز و خالی شدن خیابان ها و اعتراض مردم به فتنه گران، دقیقا همین نوع رفتار خشونت آمیز آنها بوده است و لذا به هیچ وجه نمی توان از آقای سحرخیز پذیرفت که این جنبش و ایده های آن، غیر خشونت آمیز و براساس الگوی پیروزی خون بر شمشیر است!
متاسفانه در طول تاریخ بسیار شاهد بوده ایم که عده ای از واژه ها و کلماتی مانند خون، گل، شمشیر، رنگ نارنجی و سبز و.... به شکل نامناسب یا به معنای متضاد این نمادها استفاده کرده اند و در مقطع کنونی که مردم دغدغه تحریم ها و مذاکرات و کاهش مشکلات اقتصادی و... دارند، مردم و کسانی که دغدغه سیاست ورزی در ایران دارند، به دنبال این گونه حرکت های نمادین و زنده کردن حوادث بعد از انتخابات و یا نام سران این جنبش نیستند.





آن جنبش و حوادث وفتنه گری ها در سال 88 تمام شد و اکثر صاحب نظران سیاسی و بسیاری از مخالفان  داخلی و خارجی بر پایان آن تاکید دارند و دلایل توقف و شکست و بی بیراهه رفتن آنها برشمرده اند.
مردم به آن روش های خشونت آمیز و احساسی و آتش زدن مال واموال مردم و هر روز تعطیل کردن کسب وکار مردم و شعارهای تند و همراه شدن با آمریکا و دشمنان، پناه بردن به آغوش بیگانگان و کار کردن در بی بی سی و صدای آمریکا و سکونت در لندن، نیویورک و واشنگتن و... نه گفته اند. مردم به کسانی که در آمریکا و انگلیس و اروپا هر روز به دنبال جریان سازی و برگزاری همایش  برعلیه ملت ایران و نظام هستند نه گفته اند.
آقای سحرخیز باید توجه داشته اند که در سال 92 سال برگزاری انتخابات ریاست جمهوری دولت یازدهم، مردم با حضور در انتخابات و همراهی احزاب مختلف از جمله اصلاح طلبان، به شعارهای اعتدال گرا  و میانه روی ها رای دادند تا کاهش مشکلات اقتصادی، سیاست خارجی، و سوء مدیریت ها و... را شاهد باشند و به هیچ وجه این انتخابات و این نوع مشارکت بالا و این نوع آرامش  و حضور در انتخابات، به معنای تکرار حوادث انتخابات و ارزش دادن به فتنه گری ها و همچنین پیگیری اظهارات و رفتارهای سران جنبش سبز نیست و لذا نام بردن از آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد، با استقبال و همراهی مردم و سیاست ورزان در این مقطع تاریخی مواجه نخواهد شد.
در نتیجه، حرکت های نمادین متناسب با روحیه مردم و ضرورت های کشور در این شرایط، خون دادن در هزارمین روز حصر رهنورد، موسوی و کروبی  و درآستانه محرم و عاشورا نیست و بسیاری از شما نمی پذیرند که این حرکت به معنای رفتار نمادین غیر خشونت بار و مسالمت آمیز است زیرا مردم به یاد دارند که در محرم سال 88 و روز عاشورا چه اتفاق هایی افتاد و چه بی حرمتی هایی صورت گرفت!
به نظر می رسد آقای سحر خیز هنوز در حال و هوای سال 88 است در حالی امروز در سال 92 و انتخاب مشی اعتدال گرایی  و میانه روی و پرهیز از تکرار آن حوادث و آن نمادها و حرکت ها هستیم.
امروز کسانی که بتوانند عزت ملت ایران و کاهش تنش ها و مشکلات اقتصادی و پایداری مردم در شرایط سخت و... را پیش ببرند مورد توجه مردم هستند.



آقای سحرخیز در این نوشته در یک تعارض معنایی، از سویی گفته است که " من در گفت وگو با بازجویان در زندان، بر حرکت های اصلاح طلبانه و مسالمت آمیز تاکید داشتم" ...
اما بلافاصله گفته است خون بر شمشیر پیروز است و این خون "خون ماست" و این شمشیر که بر تارک نوشته آمده "شمشیر شما"ست .... ما فلسفه ی خون دادن امام حسین را ثبت پیروزی مظلومیت بر سفاکیت ظالمان و دیکتاتورها می دانیم.
در این جا این پرسش مطرح است که باوجود تاکید ایشان بر روش های مسالمت آمیز و اصلاح طلبانه، چرا از خون ریختن و شمشیر و مظلوم و ظالم سخن می گویند؟ اگر به اصلاحات و رفتار مسالمت آمیز باور دارند، چرا از خون ریزی  حرف می زنند؟ و چرا خود را خون و طرف مقابل را شمشیر نامیده اند و چه ملاکی برای این ارزیابی و عنوان دادن داشته اند؟
اگر به حرکت امام حسین و پیروزی خون بر شمشیر اعتقاد دارند چرا حامیان سیاسی  و هواداران جریان فتنه در سال 88 در روز عاشورا حرمت نگه نداشتند وبا آتش سوزی و درگیری و رفتارهای خشونت آمیز خود را نشان دادند و بی حرمتی کردند؟
آیا معنای پیروی از حرکت امام حسین، و رفتار مسالمت آمیز و اصلاح طلبانه، درگیری و خشونت ورزی آن هم در روز عاشورا است؟
اگر معنای مسالمت جویی، با درگیری و اعتراض خشن و آسیب زدن به اموال عمومی و مردم مساوی است پس دیگر نباید خود را با کلمه خون برابر بدانید!




آقای سحرخیز در نوشته خود گفته است:  این بار نیز وقتی از خون و خون دادن و اهدای خون می گویم مرادم چیزی نیست جز انجام " یک حرکت مسالمت آمیز انسانی و انسان دوستانه" برای نجات جان بیماران یا مجروحان نیازمند و بگونه ای " آشتی دادن سیاست ورزی با مهرورزی به انسان ها".
اما بلافاصله نوشته است: به هر حال انسان می تواند کلید زندان و اسلحه خانه در دست داشته باشد و ابزارش حبس و حصر خانگی مخالفان باشد، اما چه فایده ای می برد جز چند روز بیشتر حکومت کردن.
در اینجا نیز نویسنده سعی کرده که با یک پاراگراف، به خون دادن انسان برای نجات بیماران اشاره کند که کاری شایسته و انسانی است اما بلافاصله یک برداشت سیاسی را مطرح کرده که آنها به حبس افتاده اند و یا در حصر هستند بی گناه بوده اند!
این در حالیست که اولا مردم پاسخ فتنه گران را در سال 88دادند  و با حضور خود، مانع از خشونت ورزی و فتنه گری های در خیابان ها شدندو از فتنه گران روی گردان شدند. دوم این که خواستار محاکمه فتنه گران و سران فتنه شدند و اگر کسانی به موجب قانون محکوم شدند پاسخ قانونی رفتار خود را دیده اند و کسانی که در حصر و خانه خود بوده اند، با نوعی رافت نظام مواجه شدند و به جای آن که مانند دیگران به زندان بیافتند برای حفظ آرامش جامعه و همچنین ممانعت از مشکلات دیگر، در این وضعیت قرار گرفتند تا هزینه های کمتری نصیب جامعه و مردم و نظام شود. در واقع، این نوع برخورد با سران فتنه، نوعی تدبیر نظام بوده است.
براین اساس، باید توجه داشت که آقای سحرخیز با طرح موضوع حرکت نمادین خون دادن برای نجات بیماران، در واقع به دنبال طرح مسائل سیاسی از جنس سال 88 و توجه به سران فتنه بوده است و از یک موضوع احساسی و انسان دوستانه نسبت به نجات جان بیماران، به دنبال یک حرکت نمادین سیاسی و اشاره به مظلوم بودن و خون بودن یک طرف  و شمشیر بودن طرف دیگر است.
به عبارت دیگر، هیچ کس نمی پذیرد که از یک حرکت انسان دوستانه خون دادن، برای یک کار سیاسی و مطرح کردن سران فتنه در سال 92 استفاده شود و این نوع حرکت، نه تنها مسالمت آمیز نیست بلکه در شرایطی که جامعه به دنبال آرامش و میانه روی و کاهش مشکلات مردم است، این نوع حرکت ها جز ایجاد تنش و اختلاف و کاهش همراهی مردم و دولت، نتیجه ای نخواهد داشت و روحیه افراطی گری وتندروی را از یک سو تقویت می کند و باعث خواهد شد که طرف دیگر نیز واکنش نشان دهد و تندروی های مختلفی را در جامعه ایجاد کند.
آقای سحرخیز و دیگر سیاست ورزان اگر به رفتار مسالمت آمیز و آرامش برای کاهش مشکلات مردم و بهبود اوضاع سیاسی اعتقاد دارند باید از روش هایی که موجب افزایش تنش می شود خودداری کنند. باید توجه داشته باشند که نظام و دولت میانه روی آقای روحانی، با هدف بهبود شرایط و ایجاد آرامش و کاهش مشکلات، همراهی اصلاح طلبان و میانه روها و اصولگرایان را انتخاب کرده است و نباید دوگانه اصلاح طلب و اصولگرا، اقتدارگرا و مسالمت جو و... را که تجربه خود را نشان داده و شکست خورده است دوباره احیا شود. امروز میانه روی و همراهی مردم و دولت مطرح است و احزاب و سیاست ورزان باید در این مسیر با مردم همراه شوند .
رای مردم انتخاب اعتدال  و میانه روی است و تندروها از هر حزب و جریانی باید با دولت  مردم همراه باشند و حرکت های نمادین مورد توجه آقای سحرخیز نه تنهادیگر جواب نمی دهد و تاریخ گذشته است بلکه با استقبال نیز مواجه نخواهد شد و از حوصله مردم خارج است.
مردم به نتایج عینی و واقعی و میانه روی برای کاهش مشکلات کشور توجه دارند و بهتر است روش هایی دنبال شود که همه مردم و همه دیدگاه های سیاسی در یک مسیر دیده شود.  
آن چه متعلق به سال 88 و تجربه های تلخ گذشته است را تکرار نکنید و ملت ایران را یکدست و همراه برای کاهش مشکلات کشور ببینید. این تاکتیک های غلط که یک طرف را خون و طرف دیگر را شمشیر ببینید در گذشته جواب نداده و امروز مورد توجه قرار نمی گیرد.
مردم ایران نیاز دارند که هر روز در مقابل انتقال خون و مراکز دیگر، به یاری دولت و نظام  و ملت ایران بشتابند و در همه عرصه ها و صحنه ها حضوری پر رنگ برای کاهش مشکلات داشته باشیم و نباید حرکت های انسان دوستانه را تنها برای مطرح کردن سران یک جریان سیاسی انجام دهیم. حرکت انسان دوستانه هر روز  و در تمام مراکز و نهادها و دستگاه های اجرایی کشور باید ادامه داشته باشد اما نه با هدف سیاسی دفاع از سه نفر یا یک جریان سیاسی، بلکه باید برای دفاع از ملت ایران و کاهش مشکلات هر روز شاهد این رفتارهای انسان دوستانه باشیم....