کم‌رویی ادب نیست

نسرین دودانگی در گفت وگو با خبرنگار بهداشت و درمان فارس، اظهار داشت: کم‌رویی یک صفت است که معمولاً زمینه ژنتیک دارد.

فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان گفت: اگر کم‌رویی شدید باشد، هراس اجتماعی را در پی دارد.

دودانگی ادامه داد: این دسته از افراد در محیط اجتماعی منجمد هستند، یعنی از ارتباط با دیگران خودداری می‌کنند چرا که نگران قضاوت دیگران نسبت به خودشان هستند و می‌ترسند که مورد تمسخر یا انتقاد قرار بگیرند در نتیجه ارزیابی پائین و اعتماد به نفس کمی دارند.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تصریح کرد:‌  اگر چه ژنتیک در بروز کم‌رویی نقش دارد، اما عوامل محیطی و شیوه فرزندپروری نیز در ایجاد آن مؤثر است.

دودانگی ادامه داد: اگر والدین روش مستبدانه را در رفتار با کودک در پیش بگیرند، یعنی به کودک مدام دستور بدهند یا امر و نهی زیاد از حد داشته باشند و کارهای کودک را مورد انتقاد قرار دهند و کودک زمینه ژنتیکی کم‌رویی را داشته باشد تبدیل به فردی کم‌رو با اعتماد به نفس پائین می‌شود.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی گفت:‌ این دسته از کودکان در انظار عمومی کودکانی خوب و با ادب محسوب  می‌شوند ولی در فعالیت‌هایی اجتماعی به صورت منفعل عمل می‌کنند و در محیط مدرسه نیز نمی‌توانند پاسخ سؤالات معلم را حتی در صورت بلد بودن ارائه دهند و خودشان اذیت می‌شوند.

فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان ادامه داد: برای برطرف کردن کم‌رویی کودکان در سنین قبل از مدرسه باید والدین شیوه‌های فرزندپروری‌شان را اصلاح کنند و اجازه دهند که خود کودک تصمیم بگیرد و همچنین اجازه اشتباه کردن به کودک را نیز بدهند.

دودانگی افزود: باید در این برهه به کم‌رویی کودک توجه نشود و همچنین کودک را تحت فشار برای حرف زدن و ابراز وجود قرار ندهند.

فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان گفت: اگر این کودکان در مقطعی کم‌رویی خود را کنار گذاشتند باید مورد تشویق قرار بگیرند.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تصریح کرد: در سنین مدرسه علاوه بر توصیه به اصلاح سبک فرزندپروری می‌توان بر روی شناخت افکار کودک نیز کار کرد و روان‌درمانی را آغاز کرد؛ همچنین اگر کم‌رویی کودک همراه با اضطراب شدید باشد  استفاده از دارو نیز الزامی است.