تخریب مذاکرات هسته ای ایران

نحوۀ اتمام یافتن بحران اخیر دولت در واشنگتن ، می تواند سرپوشی نقره ای برای این فصل تاسف بار از تاریخ سیاسی آمریکا باشد .زیرا اگر رئیس جمهور اوباما بخواهد بر سر حفظ چهارچوب صلح آمیز برنامه هسته ای ایران به توافقی دست یابد و آن توافق را محکم کند ، باید توانایی و تمایل خود را برای مهار رفتار مخرب کنگره که مانع چنین توافقی می گردد را به نمایش بگذارد.

گروه بین الملل - تلاش برای به بازی گرفتن عملکرد دولت و ارزش و اعتبار کشور، و تعطیلی و اضطراب بازارهای مالی ناشی ازاین تلاش ها ، پیشاپیش به روابط خارجی ایالات متحده و منافع این کشور در خارج از مرزها صدمه زده است. این تلاش، بخشی از هزینه های عمده و خسارات به مراتی وسیع تری است که در دراز مدت ابعاد خود را نمایان خواهد کرد.

به گزارش بولتن نیوز،‌ پل پیلار کی از تحلیلگران ارشد آژانس در کنسرسیوم نیوز نوشت: اما اگر علاقه مند به جلوگیری از توسعۀ سلاح های هسته ای در ایران هستید- که موضوع اصلی مذاکرات این هفته در ژنو بوده – دستکم،می توان گفت که نحوۀ اتمام یافتن بحران اخیر دولت در واشنگتن ، می تواند سرپوشی نقره ای برای این فصل تاسف بار از تاریخ سیاسی آمریکا باشد .زیرا اگر رئیس جمهور اوباما بخواهد بر سر حفظ چهارچوب صلح آمیز برنامه هسته ای ایران به توافقی دست یابد و آن توافق را محکم کند ، باید توانایی و تمایل خود را برای مهار رفتار مخرب کنگره که مانع چنین توافقی می گردد را به نمایش بگذارد.

اما این امر نه برای امتیازات و محدودیت هایی که ما از ایران و طی یک توافق جامع و پایدار می خواهیم مناسب بوده و به معامله ای منصفانه خواهد انجامید ؛ و نه -آنگونه که نشان میدهد - برای رئیس جمهور کفایت لازم را خواهد داشت، و صرفا نوعی سهل انگاری در اجرای قانون اعمال تحریم هاست. اینکار علاوه بر نمایش بی احترامی نسبت به قانون ، ایرانیان را نسبت به جدیت و استحکام توافق بوجود آمده دچار شک و تردید می کند.

آنها طبعا نگران این موضوع خواهند بود که رئیس جمهور ایالات متحده چه چیزی را می خواهد کاهش دهد تا بتواند موارد بعدی را تقویت کند. دولت بی تردید برای خنثی سازی تحریم ها به همکاری کنگره نیاز خواهد داشت، تحریم هایی که اساسا و علی الظاهر برای وادار ساختن ایران به پذیرش چنین توافق نامه ای وضع شده است. رئیس جمهور می تواند به اختیار خود از بعضی تحریم ها صرفنظر کند، و همینکار ممکن است برای رسیدن به نوعی توافق نصفه نیمه و موقت ، و ایجاد اعتماد در طرف مقابل کافی باشد.

حتی قبل از رسیدن به نقطۀ اوج یک معامله ، اقدام کنگره ممکن است چشم انداز معامله را برای یکی از طرفین تیره کند و یا دستکم رسیدن به توافق را دشوارتر گرداند. اعمال تحریم های بیشتر، و شاخ و شانه کشیدن های قانونی که به مدام دم از کاربرد نیروی نظامی می زند، از آن نوع اقدامات کنگره ای است که می تواند برای دولت جدید ایران نوعی تودهنی تلقی شود ،دولتی که بتازگی پیشنهاد سازنده ای را روی مذاکره گذاشته است و می تواند این سوء ظن پیشین و قابل فهم ایرانی ها را تقویت کند که ایالات متحده ،تنها به دنبال تغییر رژیم ایران است و رسیدن به توافق تنها یک بهانه است و در نتیجه انگیزۀ ایران به سازش از این هم ضعیف تر می شود.

متاسفانه کنگره در حال حاضر سرگرم بررسی قانون اعمال تحریم های بیشتر و قدرت نمایی بیشتر علیه ایران است. عقب راندن مروجان چنین قوانینی ، مستلزم وادار ساختن برخی از همین افراد به عقب نشینی از تصمیم خطای خود و جلوگیری از پایان دادن به تعطیلی دولت است. تمامی حامیان لایحۀ پیشنهادی سناتور ترنت فرانکز (جمهوریخواه از ایالت آریزونا) ، که همانا بنوعی لباس مبدل پوشاندن به صدور مجوز راه اندازی جنگ علیه ایران است ، همان افرادی هستند که این هفته علیه قطعنامه ای رای دادند که به بحران بودجه و بدهی های امریکا پایان می داد.

نمایش سرسختی آقای اوباما طی این ماه می تواند در مورد مسئله ایران هم مصمر ثمر باشد ، اما هنوز هم دلایل دیگری وجود دارد که بپرسیم آیا دولت به نمایندگی از سوی این توافق، شکیبایی لا زم را برای حفظ جنبۀ صلح آمیز برنامه هسته ای ایران از خود نشان خواهد داد . اولا، رئیس جمهور درمورد موضوع ایران حمایت و اجماع کامل آرای حزب خود را - آنطور که در مقابله با بن بستی که بتازگی به خوبی و خوشی گشایش یافت - در اختیار ندارد ،

نه فقط جمهوری خواهان که تعداد قابل ملاحظه ای از دموکرات ها ، نیز اکنون درصدد جلوگیری از دستیابی به توافق مورد نظر اوباما برآمده اند. همچنین ، حتی کسانی که موضوع ایران را مهم و حیاتی می دانند، باید بپذیرند که اجتناب از این غفلت (و سرپا نگاه داشتن فعالیت های اجرایی دولت آمریکا) تقریبا به جدیت همان موضوعی است که رئیس جمهور به احتمال زیاد با آن روبروست ، و نمی توان از وی انتظار داشت که وی همۀ مسایل به یک اندازه اولویت بدهد.

این امر- علاوه بر سرمایه سیاسی ، نیازمند زمان و توجه فراوان است تا بنوعی ابتکار در سیاست خارجی بیانجامد ، و با رفتار نامناسب کنگره - که خود تهدیدی برای تضعیف این ابتکار عمل خواهد بود- مقابله کند . تلاش اشرار کنگره به پشت هم اندازی در اینجا نیز تبعات زیادی داشته است.

رئیس جمهور برای مقابله با این مشکل در واشنگتن از حضور در چندین اجلاس آسیایی ، صرفنظر کرد و وزیر امور خارجه کری به جای او به این نشست ها رفت ، که این به معنی آن است که کری زمان و توجه بسیار کمتری را به سایر مسئولیت ها و به مسائل کاری خود مانند مذاکرات اسرائیل و فلسطین ( یادتان که هست ؟ ) و مذاکرات هسته ای ایران اختصاص داده است.

اینکه تنها سیاستگذاران ارشد، انرژی فراوان و ساعات کاری زیادی در طول یک روز دارند، نوعی سرپوش قابل فهم بر بسیاری از چیزهایی است که ما انتظار انجام آنها را داریم. اما اوباما و کری باید زمان و توجه خود را برای رسیدگی به مسایل مهم دیگر، بویژه بر موضوع ایران، آنهم نه فقط مسألۀ مذاکرات در خاور میانه یا ژنو بلکه مذاکرات در کاپیتول هیل صرف کنند.

* پل پیلار، طی 28 سال فعالیت خود در آژانس اطلاعات مرکزی ، به یکی از تحلیلگران ارشد آژانس تبدیل شده است. او در حال حاضر استاد مدعو در دانشگاه جورج تاون برای مطالعات امنیتی است . (این مقاله برای اولین بار به عنوان پست وبلاگ در وب سایت منافع ملی منتشر و با اجازه نویسنده تجدید چاپ شده است . )

لینک کپی شد

گزارش خطا