عرفه وعرفات قرارگاه نیایش واستجابت

امروز روز دعا و به خاك افتادن در برابر خدا و نيايش و توجه به معبود است. هركس به اندازه معرفت و شناختش بايد دست راز و نياز را به سوي حضرت ذي‏الجلال بلندكند و مناجات و استغفار نمايد و هر اندازه تضرع و خشيت‏بيشتر باشد، قرب به خداافزون‏تر خواهد بود. بايد از امام حسين عليه السلام فرا گرفت كه چگونه در اين روز باعظمت، بااشك ديده و قلب شكسته و نيت‏ خالص، خدا را مي‏خواند. او است كه شناخت واقعي ازپروردگارش دارد و مي‏داند كه در اين روز، در كنار «جبل الرحمه عرفات‏»، چگونه ‏با خدايش گفت‏گو كند و او را نه از روي خوف و نه از روي طمع، بلكه چون شايسته‏عبادت است، پرستش نمايد و نيازهايش را برشمرد و درخواست عفو و بخشش از او كندبا اين كه خود معصوم از هر خطا و اشتباهي است ولي مقام الهي را قدري است كه‏تنها بندگان زبده‏اش به آن معرفت دارند و عارفان حقيقي از خاندان اهل‏بيت عصمت‏اندكه مي‏دانند چگونه او را بخوانند و در درگاهش تضرع و زاري كنند و از پيشگاه ‏ربوبي علي رغم هيچ گناهي عذر تقصير بخواهند.

بارالها ! چقدر به من لطف داري با آن همه جهل و نادانيم، و چه اندازه بر من‏ترحم مي‏كني با آن همه كارهاي ناشايسته‏ ام.

خدايا! چقدر به من نزديكي و چقدر من از تو دورم. و تو كه به من اينقدر محبت‏مي‏كني، پس چه مرا از تو پنهان نگه داشته؟ ! كور باد ديده‏اي كه تو را مراقب‏رفتارهايش نداند و زيان‏بار باد تجارت بنده‏اي كه از محبتت، نصيبي برايش معين‏ نكرده‏ اي... خدايا! من به وسيله خودت، تو را مي‏شناسم، پس با فروغ نورت مرا به‏سوي خود رهنما باش و بردگي و بندگي راستين را به من بياموز تا در پيشگاهت،خالصانه پرستش كنم.

خدايا! از دانش نهانت، مرا دانش بخش و در پوشش نگه دارنده‏ات مرا نگه دار.

بارالها! مرا با حقايق «اهل قرب‏» آشنا ساز و راه «اهل جذب‏» را به من‏بنمايان...

خداوندا! تويي كه پرده‏ها را از دل‏هاي محبان و عاشقانت پس زدي تا جز تو دوستي‏بر نگيرند و جز به سوي تو، دستي دراز نكنند. تو مونس آنان هستي در وقتي كه تمام‏جهان‏ها و عوالم برايشان غريب است و تو راهنمايشان مي‏باشي آن‏جا كه راه‏ها را بررويشان مي‏گشايي.

كسي كه تو را دارد چه ندارد و كسي كه تو را ندارد چه دارد! بي‏گمان نوميد شدكسي كه به جز تو دل بست و زيان ديد كسي كه از تو روي گرداند.

چه گونه به سوي ديگران روي آورد در حالي كه تو هرگز يك آن از او احسانت راقطع نكردي و چگونه از غير تو رخواست‏ياري كرد، در حالي كه تو منت را بر اوپيوسته داشتي.

اي كسي كه شيريني هم نشينيش را به محبانش چشاند، پس در پيشگاهش، متملقانه رازو نياز كردند و اي كسي كه لباس‏هاي هيبتش را بر اوليايش پوشاند تا در برابرش سربه خاك افتادند. تو پيش از ياد يادكنندگان به ياد آنهايي و قبل از توجه بندگان،آغازگر احساني و پيش از درخواست درخواست كنندگان، از درياي بي‏كران كرمت،بخشنده‏اي; پس مرا شامل رحمتت قرار ده تا به تو برسم، و بر من منت گذار و مراجذب خويش گردان تا بر تو وارد شوم.

خداوندا! هرگز اميدم از رحمتت قطع نمي‏شود هرچند نافرمانيت كنم و هرگز ترسم ازقهرت نمي‏ريزد، هرچند اطاعتت كنم، و اينك كه از همه چشم برگرفته و به تو ديده‏دوخته‏ام، آماده دريافت لطف و بخشندگيت هستم.

الها! چه گونه نوميد گردم در حالي كه تو اميدم هستي و چه‏گونه اهانت‏شوم درحالي كه تكيه گاه و پشتيبانم مي‏باشي...

راستي اگر دعاي عرفه امام حسين عليه السلام را با شناخت‏ بخوانيم، تااندازه‏اي شيريني و لطافت عبارت‏هاي عرفاني آن حضرت را لمس مي‏كنيم; زيرا حسين خدارا مي‏شناسد و او را نزديك‏تر از «حبل الوريد» به خود مي‏داند، پس روش سخن گفتن‏با او و راز و نياز كردن در پيشگاهش را خوب درك مي‏كند و ما بايد اين سخنان رابخوانيم و تكرار كنيم و دقت نماييم و در معانيش غرق شويم و از يم عرفانش نمي‏برداريم، تا شايد نظر لطف خدا شامل حالمان گردد و پوششي از رحمت و مغفرتش بر آن‏همه گناهان و نافرماني‏هايمان كشيده شود چرا كه خداوند خود را به لطف و رحمت ورافت توصيف نموده، پس هرگز از خود نمي‏راند بنده‏اي را كه در اين روز شناخت، بابرشمردن گناه‏ هايش، به سويش روي آورده و از مقام ربوبيش درخواست عفو و بخشش ‏نموده است.

آري! اگر پوشش او نبود رسوا مي‏شديم و اگر ابر رحمتش آني بر سر ما نمي ‏باريد،هلاك مي‏گشتيم. اگر با تاييدات پنهانيش ما را ياري نمي‏كرد، شكست مي‏خورديم و اگرما را پناه نمي‏داد، پناهگاهي نداشتيم.

اگر خميني، اين بنده شايسته خداي، در او فاني نمي‏شد و جز او را نمي‏ديد، نه ‏انقلاب به پيروزي مي‏رسيد و نه مستضعفين رهايي مي‏يافتند. و اين راز موفقيت امام‏بود. اين راز نهان بود كه ملت ايران يك پارچه آوايي از صداي رسايش شدند و همراه‏او «لا اله الا الله‏» سر دادند و همسان با او مشت‏ها را گره كردند و همگام با اودر برابر جباران و ستمگران و ابرجنايتكاران ايستادند و تا «احدي الحسنيين‏»مقاومت و پايداري كردند، و قطعا هرچه پيروزي به دست آمد به خاطر صبغه اللهي‏انقلاب و راهبرش بود و مردم هم چون گام در گام او نهادند و خدا را مد نظر خويش‏قرار دادند، به اين مقام والا دست‏يافتند و خداوند به آنها توجه كرد و دعايشان‏را مستجاب نمود و بر دشمنان غلبه‏شان داد. باز هم بايد از خدا خواست و از درگاهش‏در اين روز مبارك خاضعانه و متضرعانه درخواست نمود كه اين انقلاب الهي را تارسيدن صاحب اصليش حضرت ولي الله الاعظم نگه دارد و لحظه‏ اي اين ملت‏ خداجوي را ازرحمت گسترده‏اش دور نكند و از فتنه‏ هاي زمان در امان دارد.

عطر بندگي

شادباش

عرفه، روزي بسيار پرارزش است. عرفه روز اشك، روز راز و نياز، روز عشق ورزيدن و روز گريه در عرفات است.عرفه، روزي است كه حاجيان، از ظهر تا غروب آفتاب، ميهمان «عرفات» مي‏شوند تا در سايه سار لطف الهي، در زير نگاه مهربان آفتاب، در زلالي چشمه سار عرفه، زنگار گناه از آينه دل بزدايند.عرفه، لحظه شكفتن است، لحظه اوج و پرواز، لحظه‏اي كه فراسوي مرزهاي زمان و مكان، مي‏شود دل به رحمت پروردگاري سپرد كه مهربان‏ترينِ مهربانان است. اين روز را به همه مسلمانان شادباش مي‏گوييم.

عرفه و عرفات

آفتاب روز نهم ذي حجه، مهربان مي‏ تابد تا عرفات را آماده پذيرايي ازميهماناني كند كه از دور و نزديك، لبيك گويان، مي‏ آيند. امروز روز عرفه است؛ روز فتح قله‏ هاي بلند معنويت، روز تطهير روح، روزي كه درهاي آسمان به روي زمينيان باز است و روزي كه لب‏ها از تسبيح خداوند سبحان سرشارند. عرفه، روزي است كه دل‏هاي بي‏قرار، مي‏آيند تا بي‏پرده و پشيمان از كرده‏ها و ناكرده‏ها، خود را به بي‏كران رحمت خداوند بسپارند و هر كه امروز را دريابد، خوش‏بختي و رستگاري را در خواهد يافت.

وقوف در عرفات

با مناسك ويژه‏ اي هم‏چون احرام، وقوف همراه با زاري و تضرع در سرزمين عرفات و مشعر، يادآور روز رستاخيز است؛ همه، با هر رنگ و زباني، فرياد اطاعت و بندگي بر لب، چون سيل، به سوي عرفات روانند. وقوف درسرزمين عرفات، گوشه‏اي از مناسك حج است كه در آن، حاجيان مي‏ آيند، تا لبيك گوي فرمان خداوند باشند؛ پس، سر بر خاكي مي‏گذارند كه بوي استغفار مي‏دهد؛ بوي بهشت، بوي بندگي.

سرزمين بخشايش

عرفات، سرزمين اشك و دعا است؛ عرفات سرزمين عشق است؛ صحرايي كه در بي‏كرانش هنوز عطرِ مناجات حسين عليه‏السلام مي‏آيد. هنوز مي‏توان امام باقر عليه‏السلام را ديد كه از ظهر تا غروب، دو دست خود را به سوي آسمان بالا برده و دعا مي‏كند. سرزميني كه مي‏شود در آن، آينه دل را از زنگار گناه زدود. همه در عرفات يكسانند و هر كس به اندازه ظرفيت خويش، از رحمت خداوند، بهره‏مند مي‏شود. عرفات، سرزمين طلوع خورشيد مهرباني و مغفرت است.

عرفه و مناسك حج

اولين مرحله از مناسك حج تمتع، پس از احرام، وقوف در سرزمين عرفات است. حاجيان، در روز هشتم ذي حجه، كه آن را روز «ترويه» مي‏گويند، احرام مي‏بندند، تا بتوانند شب نهم، در سرزمين عرفات بمانند و وقوف لازم در روز نهم ـ كه روز عرفه است ـ را درك كنند؛ اگرچه مستحب است شب نهم را در سرزمين منا بمانند. امام صادق عليه‏السلام درباره عرفه فرمودند: اگر ماه مبارك رمضان بر كسي گذشت و او آمرزيده نشد، اميد به آمرزش او تا ماه مبارك آينده نيست، مگر آن كه عرفه را با شرايطش درك كند». و نيز روايت شده است كه برخي گناهان، جز در عرفات و مشعرالحرام بخشيده نخواهد شد.

قرارگاه استجابت

روز عرفه را روز دعا و نيايش ناميده‏اند، دعا سلاح انسان، هنگام سختي‏ها و تنگناهاست. دعا، هديه‏ اي الهي است كه نصيب آدميان شده است. دعا، پلي است كه ميان آفريدگار و آفريده. نيايش دري كه هميشه به روي بندگان باز است. چشمه‏اي است كه در زلال آن، مي‏شود غبار گناه را شست و روح را تطهير كرد، و عرفه، روز دعاست؛ روز توبه، روز ندبه. عرفه، روزي است كه دعادر آن، به استجابت نزديك است. امام صادق عليه‏ السلام فرمود: «دعا، قرارگاه اجابت است، همان طور كه ابر، قرارگاه باران است».