عکاس ایرانی باید واقعیت ایران امروز را به تصویر بکشد نه نگاه ناامیدانه خود را از طریق نگاه دیگران!

گروه فرهنگی - با وجود موفقیت برخی هنرمندان ایرانی درنمایشگاه ها و جشنواره ها و نمایشگاه های بین المللی در کشورها و شهرهای مختلف جهان، که نشانه تحولات مثبت سیاسی اجتماعی و فرهنگی در داخل کشور است و شور و نشاط و امید را در بین جوانان و مردم در تحولات سیاسی اجتماعی نشان می دهد، متاسفانه عده ای با سیاه نمایی از وضعیت کشور، تلاش دارند نوعی ناامیدی را در بین جوانان ایرانی به تصویر بکشند و برعکس دیگران عمل کنند.





به گزارش بولتن نیوز، این درحالیست که به دنبال افزایش مشارکت گروه های سیاسی، رای دهندگان و مردم در عرصه های مختلف سیاسی و اجتماعی، وانتخابات حماسه ساز 24 خرداد، نوعی نشاط و امید نسبت به تدبیر مسوولان نظام و دولت و همراهی و مشارکت مردم در بهبود شرایط اجتماعی را شاهد هستیم و از تحرک در شاخص های اجتماعی، رسانه ها، فعالان مدنی و سیاسی گرفته تا گزارش فعالیت نهادهای عمومی و مدنی داخل و خارج کشور و حتی عملکرد کنگره و دولت آمریکا در عدم تصویب تحریم های جدید علیه ایران، نشان دهنده تحولات جدید و امید بخش و همراه با شور و نشاط اجتماعی سیاسی است.
حتی کشورهای غربی و 5+1 نیز این تغییر و تحول و بهبود و شور و نشاط وامید را در بین مردم ایران کاملا احساس کرده اند و به همین خاطر، به دنبال کاهش تحریم ها، توقف تحریم های جدید و مذاکره و گفت وگو هستند.
 براین اساس، مشخص نیست که چرا عده ای هنوز در چارچوب کلیشه ای خود سعی دارند آثار فرهنگی وهنری را در کادری ناامیدانه وسیاه و سفید و خاکستری نشان دهند و همه جوانان را در انتظار و ناامید نسبت به آینده  و تنها تصویر بکشند. این در حالیست که  هنرمندان در هر جامعه ای در چنین شرایطی برای تقویت روحیه مردم و جوانان وبهبود فضای عمومی، حداقل واقعیت ها را به تصویر می کشد و حداقل امید و نشاطی که ایجاد شده را نشان می دهد نه این که برعکس سیاه و ناامیدانه تصاویر را بسازد!
معمولا هنرمندان با به تصویر کشیدن جرقه های گرما بخش اجتماعی و روحیه نشاط و امید در بین جوانان، فضای جامعه را تحت تاثیر قرار می دهند و حتی حرکت های اندک و کوچک را به عاملی برای تحرک بیشتر جوانان تبدیل می کنند و با حس غیرت و همت و تلاش هنری، مردم و جوانان را نسبت به آینده امیدوار تر می سازند.
در این زمینه می توان به عنوان مثال، به برگزاری نمایشگاه عکس های خانوم نیوشا توکلیان عکاس ایرانی،  اشاره داشت که با چند عکس از آثار خود در  نمایشگاه های داخلی و خارجی و به خصوص در نمایشگاهی در نیویورک سعی دارد که نوعی ناامیدی در بین جوانان ایران را به تصویر بکشد.
 سوال این است که وقتی در سال های اخیر،   آثار هنری و فرهنگی هنرمندان و اهل فرهنگ ایران، در قالب مجموعه ها و نمایشگاه های مختلف در کشورهای جهان به نمایش درآمده  و نوعی تحرک، همگرایی و وحدت و حمایت را در بین ایرانیان برای بهبود شرایط اجتماعی سیاسی نشان می دهد، چرا چنین آثاری نامتناسب با اوضاع واقعی کشور منتشر می شود.
یکی از این نمایشگاه ها که اخیرا مورد توجه علاقه مندان به هنر و فرهنگ ایرانیان قرار گرفته، و خبرگزاری دویچه وله آلمان نیز گزارش ویژه ای از آن منتشر کرده است، مجموعه‌اي از آثار «نيوشا توکليان» تحت عنوان «نگاه کن» در گالري «توماس اربن» نيويورک  است که ميزبان علاقه‌مندان به هنر ایرانی و عکاسی عکاسان ایران است.
توکلیان سعی کرده که ناامیدی را در این عکس ها و صورت و حالات و رفتار جوانان به تصویر بکشد. و جالب این است که خبرگزاری دویچه وله نیز با اشاره به این عکس ها، و گزارش واردات کالا به کشور و... سعی کرده نشان دهد که رکود اقتصادی در ایران شدید است و جوانان بیکار و ناامید هستند و هیچ نشانی از بهبودی نیست و.... !
این که یک خبرگزاری غربی، نمی خواهد شاخص ها و تحرکات و تحولات را در اقتصاد و جامعه ایران ببیند، متاثر از رفتار قبلی آنها قابل فهم است اما این که چرا یک عکاس روزنامه نگار ایرانی سعی دارد از قاب و چارچوب یک پنجره، همه جوانان را تنها و خاکستری و ناامید نسبت به آینده به تصویر بکشد و این همه شور و لبخند وامید و نشاط را در جوانان به خصوص در یک سال اخیر نبیند، عجیب است و حداقل نگاه منصفانه این است که ترکیبی از آن چه هست را به تصویر بکشند و در نمایشگاه های جهان، تصویر واقعی از امید و تدبیر حاکم بر فضای کنونی کشور را به دنیا نشان دهند نه  این تصاویر نامتناسب با فضای ایران امروز!
در مطلبی که دویچه وله با  تیتر «نگاه کن، نسلی ناامید از آینده در غبارآلود شهر من» منتشر کرده در مورد آثار توکلیان نوشته است:
در گالری‌ "تامس ایربن" در نیویورک مجموعه عکسی از نیوشا توکلیان با عنوان «نگاه کن» به نمایش درآمده است. توکلیان در این مجموعه طبقه متوسط جوان ایرانی را نشان می‌دهد که امیدی به آینده ندارند.
توکلیان در مقدمه این مجموعه که پیش‌تر در ایران به نمایش درآمد به قلم نیوشا توکلیان آمده است: «این‌بار کمی نزدیکتر و در محیط خانه، دوربینم را روی سه پایه گذاشتم در مقابل پنجره اتاقی که ۱۰ سال است هر روز از آن چشم اندازی ثابت از شهر را می‌بینم، شهری که هنوز نمی‌دانم دوستش دارم یا نه؟»
توکلیان در مقدمه این مجموعه که پیش‌تر در ایران به نمایش درآمد نوشته  است: «این‌بار کمی نزدیکتر و در محیط خانه، دوربینم را روی سه پایه گذاشتم در مقابل پنجره اتاقی که ۱۰ سال است هر روز از آن چشم اندازی ثابت از شهر را می‌بینم، شهری که هنوز نمی‌دانم دوستش دارم یا نه؟»







«پنجره‌ای که به روی چندین پنجره بسته دیگر گشوده می‌شود و پشتشان را نمی‌بینم، این داستان دیگران است. کسانی که داستان زندگی‌شان را می‌دانم. ثبت لحظه‌هایی از آن در قاب یک پنجره و اتاق، و پشت به منظره سرد و غبارآلود شهر من.»
 همه تصاویر این مجموعه ساعت ۸ شب در برابر پنجره‌‌ای بزرگ که در پشت آن ساختمان‌های بلند قرار دارند گرفته شده‌اند.
این نگاه سرد در عکس ها، در واقع انعکاس دیدگاه خود نیوشا توکلیان است که به قول خودش، نمی داند این شهر را دوست دارد یا نه؟ و سعی کرده که نگاه ناامیدانه را در جوانان به تصویر بکشد!
وقتی هنرمند خودش گرفتار نگاه تلخ و ناامیدانه و غیر محبت آمیز نسبت به شهر خودش است چگونه می خواهد تصاویر واقعی از تحولات اجتماعی و جوانان شهر خود را به تصویر بکشد؟
واقعا این سوال برای بسیاری از ایرانیان مطرح است که چرا سعی داریم نگاه تلخ و مسائل ذهنی خود را به جامعه و دیگران ربط دهیم چرا سعی داریم همه چیز را سیاه و خاکستری به تصویر بکشیم و نشان دهیم همه چیز در حال تخریب و نامطلوب است و جوانان و دیگران هم همه مثل ما هستند و...
آیا بهتر نیست که قلم، نقاشی، فیلم و عکس یک هنرمند حداقل منصفانه و متناسب با واقعیت عینی باشد؟ آیا انصافا همه تصاویر موجود در زندگی جوانان این نگاهی است که در این چند عکس دیده می شود؟ مخاطبان و خود هنرمندان قضاوت کنند .
وقتی در نیویورک عده ای از این عکس ها دیدن می کنند تصور می کنند که ایران کجاست و مردم ایران چگونه زندگی می کنند و جوانان چه حالی دارند؟!  ایا جامعه آمریکا و اروپا و جوانان سایر کشورها، کم و بیش با مشکلات مواجه نیستند؟ آیا جوانان در همین کشورهای منطقه و همسایه بهتر از ما هستند....؟
در سال های اخیر به دنبال نمايش عکس‌هايي از «نيوشا توکليان» عکاس ايراني در تهران، آثاري از وي در آمريکا نیز به نمايش درآمدند. اين نمايشگاه عکس، ميزبان نمايش مجموعه‌اي از عکس‌هاي توکليان، تحت عنوان «نگاه کن» است که پیش از این نيز در تهران نمایش داده شده است.
توکليان در عرصه هنر آمريکا  شناخته شده است و در گذشته نيز آثاري از وي در موزه لس‌آنجلس (لکما) به نمايش در آمده است.توکليان که عکاس خودآموخته است، عکاسي حرفه‌اي را در سن 16 سالگي در روزنامه زن آغاز کرده و در نشريات ديگر نشاط و عصر آزادگان و... ادامه داده است.
عکس‌هاي او در نشريات مختلف جهاني به چاپ رسيده‌اند که از آن جمله مي‌توان به مجله تايم‌، نيوزويک‌، اشترن‌، لوفيگارو‌، کالرز‌، نيويورک تايمز‌، اشپيگل ‌، لوموند،‌ نري هندلس بلد و نشنال جئوگرافيک اشاره کرد.
نیوشا توکلیان، متولد ۱۳۶۱ در تهران، خبرنگار و عکاس ایرانی است. او عکاسی حرفه‌ای را از سن ۱۶ سالگی آغاز کرده است.
نخستین نمایشگاه انفرادی نیوشا توکلیان با عنوان "گوش کن” از سوم دی ۸۹ در گالری آران افتتاح شد.
این مجموعه شامل دو بخش با شش عکس به همراه نمایش ویدئو در شش مانیتور رنگی و در ابعاد ۱۳۰×۱۰۵ سانتی‌متر  بودند.
نیوشا توکلیان عکاسی را بصورت تجربی آموخته و از سنین جوانی در رسانه‌های داخلی و خارجی خبری فعالیت مستمر داشته است. آثار عکاسی نیوشا توکلیان بین مرزهای عکاسی مستند و هنری تعریف می‌شوند و خصوصاً مسائل اجتماعی که شخصاً برای او اهمیت دارد، برای جلب توجه بیشتر عموم به تصویر می‌کشد. اخیراً آثار او در مجموعه "تاریخی از عکاسان زن جهان” که از مجموعه‌های معتبر بین‌المللی است، ارائه شده.
آثار او در چندین نمایشگاه انفرادی در خارج از کشور و نمایشگاه‌های معتبر گروهی در داخل و خارج از کشور به نمایش در آمده است.
افزایش حضور هنرمندان و آثار فرهنگی ایران در نمایشگاه ها و جشنواره های جهانی


در حال حاضر، علاوه بر توجه رسانه ها و محافل هنری و فرهنگی معتبر جهان، موفقیت های قابل توجهی برای نویسندگان، سینماگران، نقاشان، عکاسان، معماران وسایر فعالان هنری و فرهنگی ایرانی به همراه داشته است.
در سال های اخیر، تقریبا در متن و حاشیه برگزاری تمام جشنواره ها  و نمایشگاه های معتبر جهانی که در شهرهای خاص، هر ساله برگزار می شود، نام هنرمندان ایران و آثار هنری ایرانیان به چشم می خورد و موفقیت های متعددی را به همراه داشته و برخی آثار، در تمامی فستیوال ها و جشنواره ها مطرح وجوایزی را به خود اختصاص داده اند.





 این موفقیت ها و عرضه آثار فرهنگی و هنری ایرانیان در داخل و خارج کشور و به خصوص در شهرهای مختلف دنیا، اروپا، آمریکا و آسیا و... که هر ساله محل عرضه معتبرترین آثار فرهنگی و هنری بین المللی  و محل رقابت و حضور بهترین شاخص ها و نامداران هنر و فرهنگ جهان،هستند، تنها تحت تاثیر تحولات سیاسی ویژه ایران و سیاست خارجی ایران، نبوده بلکه درموارد بسیاری، تحسین منتقدان، تماشاگران و نهادهای مستقل حرفه ای جهان را به همراه داشته و بسیاری تاکید داشته اند که این موفقیت های آثار هنری ایرانیان، علاوه بر این که نشانه غنای فرهنگی و هنری ایران زمین است، نشان دهنده رونق بازار و امید و سرزندگی و تحرک ملت ایران در سال های اخیر است.
و نشان دهنده شرایطی است که تولید کنندگان محصولات هنری و فرهنگی  در داخل کشور قادرند با برخورداری از فرصت فکر و خلاقیت به سوژه ها و تولید آثار فرهنگی و هنری بپردازند.
به عبارت دیگر، شرایط به دلایل مختلف، ذوق هنری و فرهنگی را موجب شده و حتی برخی محدودیت های بین المللی و نبود امکانات در مقایسه با برخی کشورهای پیشرفته، باعث  جلوگیری از خلاقیت های هنرمندان ایرانی نشده است و تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی کشور باعث دستیابی هنرمندان به سوژه های بکر و اثرگذار و مورد توجه علاقه مندان به فرهنگ و هنر امروز ایران و جهان است  که باعث شده به الگویی برای کشورهای منطقه، کشورهای همسایه و حتی کشورهای اروپایی و آسیایی شود زیرا زبان هنر و فرهنگ، زبان بین المللی است که همه آن را می فهمند.
نمایشگاه ها، کتاب ها، نقاشی ها و عکاسی های  ایرانیان نیز در سال های اخیر و تحت تاثیر تغییرات وتحولات سیاسی، شاخص های اقتصادی، صنعتی و دستاوردهای اجتماعی و روحیه نشاط و تلاش برای بهبود شاخص های اجتماعی و امید به آینده...  مورد توجه محافل و رسانه های غربی و بین المللی بوده است.
به طور کلی نام ایران و ایرانی و آثار فرهنگی و هنری ایران، به دلایل مختلف مورد توجه قرار گرفته است و بازدید علاقه مندان نیز رو به افزایش بوده و هست.
روح خلاقیت و بهبود و نشاط و سرزندگی و پایداری بر حقوق ملت ایران، و امیدواری نسبت به آینده در این آثار به چشم می خورد و حتی در آثاری که به نظر می رسد نوعی انتظار اجتماعی نسبت به آینده وجود دارد، رونق و امید به تحول در آینده کاملا احساس می شود.
در نتیجه، در سال های اخیر، بیش از دهه های قبل، و تحت تاثیر گسترش رسانه های داخلی و بین المللی، هنر و فرهنگ ایرانی، سینمای ایران، نمایشگاه های عکاسان، مجسمه سازان، معماران و نقاشان ایرانی، تئاتر و نمایشنامه ها و همچنین کتاب های مختلف در مورد تاریخ ایران، تاریخ معاصر و تحولات اجتماعی و سیاسی ایران زمین در کشورهای مختلف مورد توجه علاقه مندان به مسائل اجتماعی، هنر و فرهنگ ایران بوده است و دسترسی هنرمندان ایران به جشنوارهای بین المللی و دعوت از هنرمندان ایران نیز افزایش قابل توجهی داشته است و خلاصه آن که حضور هنر و فرهنگ و هنرمندان ایرانی در سال جاری و چند سال قبل، نسبت به قبل، از رشد قابل توجهی برخوردار بوده است.