بازگشت جنگ های شیمیایی در میان بازماندگان ایران و عراق طنین انداز می شود

گروه بین الملل-  گلناز اسفندیاری -  هوشمند مراد، بوضوح روزی را بیاد می آورد که شهر محل زندگی اش دچار مرگبارترین حملۀ شیمیایی شد که تا کنون علیه غیرنظامیان صورت  گرفته است.
به گزارش بولتن نیوز،همه جا ناگهان با بوی سیب پر شد. ابرهای صورتی ، سفید و زرد رنگ بر آسمان شهر سایه انداخت.
اجساد مردگان سطح خیابان ها را پوشانید.
 با توجه به اظهارات شاهدان عینی و گزارش های متعددی که منتشر شد،تعداد زیادی از مردم در اثر استنشاق گاز سارین ، VX و گازهای خردل که گویا در این حملات بکار رفته بود بلافاصله کشته شدند. تعداد زیادی هم قبل از مرگ از سوزش تاول ها و استفراغ شدیدرنج کشیدند.
 مراد که پدر و مادرش در میان کشته شدگان بودند ، با کمک عمویش به کشور همسایه، ایران آمد تا زندگی جدیدی را تجربه کند .
 او امیدوار بود که دیگر وحشت و عذاب آن روز هیچگاه تکرار نشود . اما این امید ، ماه گذشته نقش برآب شد و مراد متوجه شد که اینبار در حومۀ دمشق، پایتخت سوریه ، از سلاح های  شیمیایی استفاده  شده است.

 مراد می گوید که تصاویر و فیلم های حمله 21 اوت در قوطای دمشق را با درد و عذاب تماشا کرده است. او می گوید:" من بسیار غمگین شدم، و برای آنها گریه کردم و به یاد روزی افتادم که صدام حسین علیه کودکان، زنان،و افراد  پیر و  جوان ساکن حلبچه از سلاح های شیمیایی استفاده کرد. این احساس در میان تمامی  بازماندگان  حلبچه مشترک است.
 آنها تظاهرات کردند و از جامعه بین المللی و سازمان های حقوق بشری خواستند تا در مورد این جنایت تحقیق کنند و عاملان و آمران تولید و  استفاده از سلاح های شیمیایی را به دادگاه بکشانند."

 امروز مراد در آستانۀ 30 سالگی ،از موقعیت خود به عنوان سخنگوی انجمن قربانیان  شیمیایی حلبچه استفاده می کند تا در مورد وحشت جنگ شیمیایی به جامعۀ جهانی  هشدار  دهد و یاد این فاجعه را در ذهن جهانیان بیدار کند. او در گفتگو با رادیو اروپای  آزاد - رادیو آزادی - از حلبچه ، سلاح های شیمیایی را به عنوان " خطری برای آینده  بشریت توصیف می کند."
  هشدارهای مراد  توسط محمد احمد زمناکو، یکی دیگر از بازماندگان حمله شیمیایی حلبچه تکرار می شود .
 احمد پدر و چهار خواهر و برادرخود را در این حمله از دست داده، و پس از 22 سال موفق  شده تا بار دیگر با مادرش زندگی کند.
 احمد، که مادرش به دلیل استنشاق مواد شیمیایی هنوز از مشکلات تنفسی رنج می برد ، می گوید جایی برای نرمش نشان دادن در مورد کسانی که  پشت حملۀ شیمیایی حومۀ دمشق بوده اند وجود ندارد . " حدود 5000 نفر در حلبچه به شهادت رسیدند ، از جمله اقوام من . حدود 68 درصد از کشته شدگان زنان و کودکان بودند.
 " او می گوید. "امروز، در سوریه، بسیاری از قربانیان کودکان هستند. و من معتقدم با کسانی که کودکان را می کشند باید با شدید ترین شیوه ممکن برخورد شود .
 "
 تنها حرف خالی کافی نیست ایالات متحده و شرکای غربی این جنایت را به رژیم بشار اسد رئیس جمهور سوریه نسبت می دهند ، که در سومین سال جنگ وحشیانه داخلی قراردارد.
 وزیر امور خارجه جان کری با استناد به برآورد اطلاعاتی ایالات متحده  تایید کرده که حمله قوطه منجر به کشته شدن 1429نفر ، از جمله 426 کودک شده است.

  روسیه و چین استدلال باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده را رد می کنند که گفته جهان مسئولیت اخلاقی دارد تا به خاطر استفاده از سلاح های شیمیایی رژیم سوریه را مجازات کند.
 مسکو این احتمال را که ممکن است شورشیان سوریه مسئول این حمله باشد را همچنان مد نظر
 دارد و خواستار ارائه شواهد متقن و محکم برای اثبات جرم اسد شده است .
پکن نیز در مورد اثرات منفی دخالت نظامی در سوریه بر اقتصاد جهانی هشدار می دهد.
  استفاده از سلاح های شیمیایی ، بدون در نظر گرفتن که اینکه چه کسی از آنها استفاده کرده، موج  محکومیت جهانی را به دنبال داشته است ، با این حال ، احمد این شرایط را مثبت می بینید ،
 اما معتقد است که حرف تنها کافی نیست . او می گوید : " در سال 1988، زمانی که
 بمباران شیمیایی حلبچه صورت گرفت ، ایالات متحده ساکت ماند .کل جامعه بین المللی هم
 ساکت ماندند.چند سال بعد ، در سال 2003 ، ایالات متحده به ما کمک کرد تا از شر رژیم بعثی و صدام حسین خلاص شویم. من امیدوارم که همان اتفاق امروز هم در سوریه رخ دهد و ایالات متحده آمریکا به مردم سوریه کمک کند . "
 پس از حمله به حلبچه ، که به نماد خشونت رژیم صدام حسین تبدیل شد ، جهان دخالتی نکرد.
 همچنین پس از آنکه سلاح های شیمیایی علیه ده ها هزار نفر از سربازان و شهروندان ایرانی در طول جنگ( 1980-1988) ایران و عراق مورد استفاده قرار گرفت ،جامعه بین المللی تا حد زیادی ساکت ماند. ایالات متحده نقش مهمی در این حملات داشت، زیرا طبق گزارش های اخیری که توسط " سیاست خارجی " امریکا منتشر شده، این کشور اطلاعات تاکتیکی و امنیتی جبهۀ ایران را در اختیار عراقی ها می گذاشته تا با استفاده از این اطلاعات آنها بتوانند سربازان ایرانی را
 بمباران شیمیایی کنند.
  به یاد سردشت در نتیجه ، وقتی حرف از کاربرد سلاح های شیمیایی در سوریه به میان می آید، بخش عمده ای از حدود 100 هزار بازماندۀ این حملات علیه ایران، به نگرانی های انسان دوستانه در واشنگتن با دید شک و تردید می نگرند.

 یکی ازاین بازماندگان شهریار خاطری، پزشک و کهنه سرباز جنگ ایران و عراق است که در معرض بمباران شیمیایی قرار گرفته است. او که به عنوان مدیر روابط بین الملل در انجمن حمایت از قربانیان سلاح های شیمیایی ایران خدمت می کند، آگاهی عمومی را در مورد وضعیت اسفناک قربانیان بالا می برد.
 خاطری می گوید " دستکم هفت سند رسمی درمورد حملات شیمیایی علیه ایران به سازمان ملل ارسال شده ، اما تاکنون هیچ اقدامی صورت نگرفته است ، اسنادی که اثبات می کند ایالات متحده و برخی کشورهای عضو اتحادیه اروپا به صدام کمک کرده اند نیز موجود است. اما در
 مورد سوریه ، هیچ نوع گزارشی که جنبۀ رسمی داشته باشد منتشر نشده است ، با اینحال ایالات متحده برای رفتن به جنگ تعجیل دارد . "
 در تاریخ 27 اوت ،  یک گروه ایرانی دیگر استفاده از سلاح های شیمیایی در سوریه را به عنوان جنایت علیه بشریت محکوم کرد.
 انجمن دفاع از حقوق کشته شدگان سلاح های شیمیایی در سردشت ، واقع درمنطقه کردنشین متعلق به استان کردستان ایران ، از سازمان ملل متحده و سازمان های حقوق بشری خواستند تا فورا از ادامه این جنایات از طریق مداخله بشر دوستانه جلوگیری کند و بانیان این جنایت را به دست عدالت بسپارند.
  سردشت ، نیز  چند ماه پیش از حملۀ سال 1988 به حلبچه، مورد حمله شیمیایی قرار گرفت. اما موضوع سردشت چندان در رسانه ها  سر و صدا نکرد ، و به سرعت به فراموشی سپرده شد.
 اما این فاجعه در ذهن بازماندگان این بمباران همچنان زنده است، بسیاری از آنها هنوز هم از عواقب طولانی مدت مواد شیمیایی رنج می برند.
 بیانیه ای که توسط این انجمن جامعه منتشر شده حاکیست " بار دیگر نفس ها در سینه حبس می شود ، اشک ها سرازیر است ، سرفه های خونین ، چمن سبز را رنگین می کند، و باران مرگ بر مردم بی گناه فرو می ریزد....
 "
 این بیانیه اضافه می کند که اگر بمباران شیمیایی سردشت و حلبچه جدی گرفته می شد و
 پاسخی محکم دریافت می کرد ، حوادث غم انگیزی که امروزدر سوریه شاهدش هستیم
 هیچگاه رخ نمی داد.