تکنوکراسی تضاد آشکار با الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت

"هفده-هجده سال پیش من به آقایانی که بر سر کار بودند، گفتم که باید کاری کنید که بتوانیم هر وقت که اراده کردیم، در چاه‌های نفت را ببندیم، اما آن آقایان به قول خودشان تکنوکرات لبخند انکار زدند که مگر می‌شود ؟! "

اولین وجه تقابل جهت گیری تکنوکرات ها نسبت به الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت از آنجا ناشی می شود که سمت و سوی این تفکر  به استفاده، مصرف و استثمار حداکثری از همه منابع و امکانات موجود سوق دارد و در بطن خود اسراف و در پی آن وابستگی را نهادینه دارد.

از سوی دیگر در این نگرش که مشتق از نظام سرمایه داری و لیبرال است، پیشرفت، مقدم بر عدالت تلقی گردیده و هر بهائی از جمله له شدن 15 تا 20 درصد از اعضای جامعه را در مسیر پیشرفت امری عادی می پندارد، حال آنکه در آموزه های اسلامی، جامعه ای عدالت محور تلقی می گردد که امکان به فعلیت رسانیدن همه استعداد های بالقوه را برای تمامی اعضاء و یکایک افراد جامعه فراهم آورد. از این رو ناگفته پیداست که پیشرفت در دل عدالت گنجانیده شده چرا که بروز و ظهور استعداد ها به صورت جمعی زمینه پیشرفت سریع تر و بروز شکوفایی ها را هر چه بیشتر فراهم می آورد.

ده ها مورد دیگر را نیز می توان به عنوان نقاط تلاقی و اختلاف رویکرد تکنوکراسی با نظام فکری اسلام بیان نمود، اما هدف از این نوشته پرداختن به تعارضات آشکار این دو نگرش نیست، بلکه مقصود تذکر این نکته به ریاست محترم جمهور و نیز مجلس محترم شورای اسلامی است تا تمام تلاش خود را بکار گیرند که از تشکیل کابینه ای با سبقه کارگزارانی و تکنوکراتیک جلوگیری به عمل آورند.

پُر واضح است این مطالبه نه تنها از خواسته های رهبری و آحاد جامعه بخصوص جامعه دانشگاهی و عدالتخواه جامعه است بلکه هشداری است در راستای جلوگیری از بازگشت به عقب و از سرگیری برخی سیاست ها در قوه مجریه کشور است که جز وابستگی هر چه بیشتر اقتصاد کشور به درآمد های نفتی و تک محصولی ماندن آن و همچنین راکد ماندن تولید در بخش های مختلف صنعت و کشاورزی، ثمره دیگری ندارند.