سنت خوبی بجا ماند اما ای‌کاش چالشی‌تر برگزار می‌شد

به گزارش بولتن نیوز، اما خوب است حالا که این رسم حسنه در رابطه‌ی بین مردم و دولت ایجاد شده است٬ کیفیت اجرای آن نیز در سطح مطلوبی قرار بگیرد تا شائبه‌ی صوری بودن آن رفع شده و احساس واقعی پاسخ‌گو بودن دولت در نزد عموم جامعه بیشتر از پیش درک شود. به عبارت دیگر٬ به شکل حضور رئیس‌جمهور در هشت سال اخیر در رسانه‌ی ملی انتقاد مهمی وارد است که به آن اشاره می‌شود.

در کنار همه‌ی ایرادات ریز و درشتی که به این موضوع وارد است٬ شاید مهمترین نقد وارد این است که عموم صحبت‌های دکتر احمدی‌نژاد در سیمای جمهوری اسلامی حالتی یک طرفه داشته و هیچ‌وقت سمت و سوی چالشی و روشنگرانه پیدا نکرد. یعنی اگر سوال یا ابهام مهمی در جامعه ایجاد می‌شد٬ این مسئله یا اصلا مطرح نمی‌شد و یا با پاستوریزه‌ترین شکل ممکن پرسیده شده و با کمترین سطح اقناع٬ قضیه حل شده تلقی می‌شد.

در حالی که از رسانه‌ی ملی توقع می‌رفت حالا که قرار است رئیس‌جمهور در معرض همه‌ی مردم ایران قرار بگیرد٬ اولا یک کار میدانی کیفی انجام شده تا اصلی‌ترین سوالات مردم با ابعاد مختلف آن بررسی شود ثانیا در شکل پرسش از رئیس‌جمهور٬ مجری برنامه به نحوی عمل می‌کرد که بیشتر از آنچه دیده شده در رسیدن به جواب قانع کننده همت می‌کرد و با جسارتی بیشتر از این٬ وارد بحث چالشی با رئیس‌جمهور می‌شد. نه اینکه مجری برنامه با شنیدن اولین پاسخ٬ تنها یک خنده تحویل همه بدهد و انگار نه انگار که در خصوص مسئله‌ای در جامعه ابهام وجود دارد٬ برود سراغ سوال بعدی و مردم٬ از پاسخ‌های شنیده شده قانع نشده‌ باشند.

البته این نکته بدیهی‌ست که منظور از بحث چالشی و شفاف با رئیس‌جمهور این نیست که خدای نکرده حریم‌های قانونی و اخلاقی افراد دچار تعرض شده و یا از راه‌های نادرست اقدام به مچ‌گیری از‌ دولت شود. (مثل مناظرات انتخاباتی سال ۸۸) بلکه منظور٬ دقیق‌تر شدن٬ ریزتر شدن و شفاف‌تر شدن در مسائل جاری‌ست به نحوی که جواب‌های رئیس دولت از حالت کلی گویی و یک طرفه گویی خارج شده و مردم واقعا احساس کنند که فرد سوال کننده از رئیس‌جمهور٬ نماینده‌ی واقعی هفتاد و پنج میلیون ایرانی‌ست که درگیر مشکلات مختلف کشور هستند.

شاید یکی از اصلی‌ترین ایرادات این نحوه‌ی پرسش و پاسخ‌های یک طرفه که در آن هیچ فرد منتقد دیگری حضور ندارد تا با بهترین کیفیت و رعایت شئون قانونی و اخلاقی اقدام به مخالف خوانی کند این باشد که مخاطب یکسری ادعا از رئیس‌ دولت می‌شنود و قبل و بعد از آن نیز٬ یکسری ادعای دیگر از منتقدان و چون این دو ادعا در برابر هم قرار نمی‌گیرند تا حقانیت‌شان را در مقابل هم ثابت کنند٬ همچنان باقی می‌مانند و تکلیف‌شان روشن نشده و سر آخر مخاطب متوجه نمی‌شود که چه کسی حرف درست را می‌زند.

همچنین٬ یکی دیگر از مهمترین عوارض این پدیده آن است که حس اعتماد مردم به همه‌ی عوامل دخیل در این پروژه از بین رفته و همه پیش خودشان می‌گویند که: «خوب٬ این هم نمایشی‌ست برای رفع تکلیف و اینکه بگویند ما هم کاری کردیم.» و دیگر اینکه با اجرای بد این کار خوب٬ شرایط برای کسانی که می‌خواهند در آینده این کار خوب را به شکل خوبی انجام دهند٬ سخت می‌شود. چون هیچ چیز به اندازه‌ی بد عمل کردن٬ به یک ایده‌ی خوب ضرر نمی‌زند. در هر صورت امیدواریم که در آینده و در دولت یازدهم٬ جسارت بیشتری از رسانه‌ی ملی دیده و شاهد حضور حجة‌الاسلام روحانی در رسانه‌ی ملی باشیم. حضوری پر‌رنگ‌تر و شفاف‌تر٬ انشالله.