نمایشی برای بی‌احترامی به بانوان نقره دار آسیا!

 به گزارش بولتن نیوز به نقل از فارس، از وقتی که با مدال نقره بازی‌های داخل سالن آسیا به ایران بازگشتند،‌ منتظر این جشن بودند.

شاید فکر می‌کردند این‌بار خیلی چیزها فرق می‌کند، چون مدال نقره بازی‌های داخل سالن آسیا را به گردن داشتند، مدالی که پیش از آنها هیچ رشته ورزشی تیمی در بخش بانوان کسب نکرده بود و این یک افتخار بزرگ بود که آنها در اینچئون رقم زده بودند.

از گوشه و کنار هم شنیده بودند که قرار است پاداش خوبی بگیرند، از آنها هم تجلیل می‌شود، حتی درخواست می‌کردند پاداش در نظر گرفته شده به اندازه‌ای باشد که جبران سال‌ها تلاش و زحمت آنها باشد، تلاشی که هیچ‌گاه دیده نشده بود و پاداشی به همراه نداشت.

آنها لیگ داشتند اما لیگ‌شان درآمد نداشت! مسابقه برگزار می‌شد،‌ اما درنهایت پولی به آنها نمی‌رسید.

شاید قرارداد سالیانه‌شان نهایتا 12 میلیون تومان می‌شد، پولی که درآخر هم پرداخت نمی‌شد. آنها همین 12 میلیون را هم دریافت نمی‌کردند.

نه اینکه برای تلاش‌شان چشم به کیسه پاداش‌ها که گاهی هم بی حد و حساب خصوصا در مورد فوتبال هزینه شده، بود بلکه امیدوار بودند شاید این‌بار نایب‌قهرمانی‌شان به چشم بیاید و از آن بذل و بخشش‌های فوتبال‌گونه، گوشه چشمی به آنها شود.

خیلی‌ها گفتند عرق‌شان تا خشک نشده پاداش‌شان را بدهند تا شاید لذت حضور درخشان‌شان در بازی‌های داخل سالن را بچشند.

اما وقتی بازی نمادین، خیلی پایین‌تر از حد تصور برگزار شد و حتی به دو نیمه هم نرسید، متوجه شدند که باز هم خبری از تجلیل نیست،‌ با این تفاوت که این‌بار آنها سنگ روی یخ هم شده‌اند.

با زحمت فراوان، با آنکه مدت‌ها از خانواده‌های‌شان دور بوده و می‌خواستند از هر فرصتی برای تجدید دیدار با نزدیکان‌شان استفاده کنند، به تهران آمده بودند که در مراسم تجلیل شرکت کنند، اما تجلیلی در کار نبود، فقط مربیان به سکو فرا خوانده شدند تا لوح تقدیر را دریافت کنند.

هنوز هم اطلاعی ندارند که در کنار این لوح تقدیر، پاداشی هم به آنها اختصاص یافته یا نه، اما همه آنها دلگیرند. دلگیر از اینکه حتی تایم کوتاهی هم به آنها اختصاص داده نشده و نامی هم از آنها برده نشده است.

شهرزاد مظفر سرمربی تیم ملی فوتسال بانوان به خاطر برخوردی که با شاگردانش صورت گرفته، بیش از همه ناراحت است: «در حال حاضر که به ما چیزی نداده‌اند، ظاهرا حواله‌ای داده‌اند، من خانم شجاعی را هم ندیدم که دراین‌باره با او صحبت کنم، اما حرف من این است اصلا چه نیازی به حضور اعضای تیم در این مراسم بود؟ وقتی قرار نبود حتی اسم‌شان را مطرح کنند و به سکو فراخوانده شوند، چرا تیم فوتسال بانوان که 60 تا 70 درصد اعضایش باید از شهرستان با سختی به تهران می‌آمدند، را دعوت کردند؟ حواله‌ها را می‌شد بعدا بین تیم تقسیم کرد. بچه‌ها با هزینه خودشان به تهران آمدند و نیمه شب نیز دست خالی دوباره با هزینه خود بازگشتند. آیا پاداش افتخارآفرینی تیم ملی باید دو سکه باشد؟»

پورلاهیجی سرپرست تیم ملی فوتسال بانوان خیلی کوتاه در این خصوص صحبت می‌کند: من حرفی نزنم خیلی بهتر است، این همه پیگیری، این همه مصاحبه و خبر، آخرش چه شد؟

لیلا اقبالی کاپیتان تیم ملی که در مسابقات قهرمانی آسیا از تیم ملی خداحافظی کرد، بیش از سایر بازیکنان از این اقدام ناراحت است چون او به خیلی از بازیکنان اصرار کرده که حتما در مراسم تجلیل (!) حاضر شوند، او در این خصوص به فارس گفت: زمانی که به بچه‌ها زنگ می‌زدم و اصرار می‌کردم حتما به تهران بیایند، فکر نمی‌کردم این برخورد را با ما داشته باشند. خیلی جو بدی بود، اگر دست خودم بود حتما مراسم را ترک می‌کردم. ناراحتم از اینکه به فهیمه زارعی گفتم که از بشاگرد به تهران بیاید، می‌خواهند پاداشی در خور به تیم بدهند، او می‌گفت پول ندارد و رویش هم نمی‌شود از پدرش برای به تهران آمدن، پول بگیرد، ولی با اصرار من آمد. ما هیچ تفاوتی با دیگر افتخارآفرینان ورزش در چند هفته اخیر نداشتیم اما برخورد بسیار بدی با ما کردند.

پریا نوروزی عضو تیم ملی فوتسال نیز در این‌باره به فارس گفت: فقط مربیان را صدا کردند، همه بازیکنان خیلی از این موضوع عصبانی شدند. چون خیلی‌ها از شهرستان به تهران  آمده بودند به اسم اینکه می‌خواهند از ما تجلیل کنند، اما حتی اسم تیم را نخواندند. فقط مردان روی سکو رفتند و ما در VIP نشسته بودیم.

فهیمه زارعی عضو هرمزگانی تیم ملی آنقدر ناراحت است که می‌گوید چندین ساعت ما را علاف کردند: گفتند می‌خواهند تجلیل خوبی از تیم داشته باشند، از روزه‌مان زدیم و به تهران آمدیم، اما چه شد؟ از روی خانواده‌ام شرمنده‌ام. از ما حتی یک تشکر خشک و خالی هم نکردند، چه برسد به پاداش.

این حرف ها که خواندید، حرف ورزشکاران بانویی است که فوتسال بازی می‌کنند، فوتسال هم زیرمجموعه فدراسیون فوتبال است، رشته‌ای که پول در آن زیاد رد و بدل می‌شود و این روزها بیش از هر زمان دیگری قراردادهای میلیاری‌اش صدا به پا کرده، در واقع همه این اتفاق‌ها در فدراسیونی رخ می‌دهد که به دنبال جور کردن مابه‌التفاوت قرارداد پیشنهادی اماراتی‌ها به جواد نکونام است، او برای آنکه از قانون نانوشته اما اخلاقی نرفتن به لیگ کشوری که دائم به کشورش توهین می‌کند، پا را فراتر نگذارد و در ایران بماند، باید مابه‌التفاوت رقم نجومی پیشنهادی اماراتی‌ها با رقم‌های سنگین قراردادهای لیگ برتر ایران را بگیرد که به این قانون نانوشته احترام بگذارد.

باز هم عرق‌شان خشک شد و از پاداش خبری نشد، هم آنها معتقدند که اگر سکه‌ای هم در کار باشد، در خور افتخارآفرینی آنها نیست و هم ما و مردم. در جایی که برای موفقیت‌ها 50 میلیون تومان در کنار اجازه وارد کردن خودرو و همچنین سند آپارتمان پاداش داده می‌شود به این تیم حتی وعده یک دهم این پاداش‌ها هم داده نشد.

آنها دیشب خیلی ناراحت بودند، امروز هم ناراحتند، خدا کند که فردا دیگر ناراحت نباشند!

گرچه بعید است.