گلستان رمضان عزیز فرا رسید…!

باز هم نسیم رحمت رحمان وزیدن گرفت و شکوفه های محبت اله به ثمر نشست، تابستانِ لطف باری تعالی در گلستان رمضان عزیز فرا رسید و عطر نسیمِ ماهی پرخیر و برکت که خداوند در آن لطیف تر از همیشه به انسان می نگرد به استشمام  رسید، فرصتی به طول سی روز که سالانه  فرا می رسد و خالق بی همتا مهرورزانه و عاشقانه منتظر طلب آمرزش بندگان خویش می نشیند؛ پس خوشا به حال آنانی که خود را در معرض چنین نسیم کیمیاسازی قرار می دهند و برای تغییر سبک زندگی شان دنبال فرصتی می گردند پس خداوند نیز بر اینان منّت می نهد و این ماه مبارک را بر ایشان روزی قرار می دهد، آنانی که این ماه عزیز را چون تیر و خرداد و مرداد سپری نمی کنند و از این اکسیر حیات بخش معنوی برای صعود به قله های کمال بهره می جویند…!

طبیعتا روی سخنم با سالکان الی اللهِ متخلق به اخلاق الهی نیست، این تزکیه شدگان از رذائل و دوری کنندگان از زشتی ها و پلیدی ها، بلکه مقصود خودم  و آنانی اند که فرصتی به درازی یک عمر را در هوس و طمع سوزانده اند و همواره شب را با غفلتِ قدرت و ثروت و شهوت سحر کرده اند، غافلانِ خُفته ای که سراسر عمر را به بطالت و جهالت سپری نموده اند…!

هان ای انسان به یاد آر همه فرصت هایی که از دست داده ای، همه خطاهایی که مرتکب شده ای، همه دروغ هایی که گفته ای، گوشت برادر های مسلمانی که به دندان کشیده ای، نگاه های هوس آلودی که داشته ای، قدم های بی جایی که برداشته ای، ناشنیدنی هایی که شنیده ای، سخنان بیهوده ای که گفته ای، دل بندگانی که شکسته ای و هزاران کردۀ بی جا و نکرده قضاء…!

تو اشرف ترین مخلوق ذات باری تعالایی، تو بودی که هنگام خلق شدن تحسین خالقت را برانگیختی، فَتَبَارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ ^(۱) در ثنای توی انسان گفته شد چرا که برتر و بهتر از تو خلق نگشت و نخواهد شد، کهکشانها و زمین از برای تو آفریده شد و همه در مقابل ارزشت سر تعظیم فرود آوردند، تو آن بودی که امانت عظیم الهی را در حالی که آسمانها و زمین و کوه ها از پذیرش مسئولیتش سر باز زدنند یک تنه پذیرفتی، چرا  که توان حفظ امانت در خود می دیدی و به قابلیت های ذاتی ات اشراف داشتی، پس چه شد که بعدا ظلم کردی و جاهل شدی…! ^(۲)

پس چه شد که همۀ هَمّت و نهایت آرزویت خاک شد و از افلاک جا ماندی، آیا می پنداری از برای خوردن و خفتن خلق گشته ای، آیا طول و عرض عمر را در راه حقیقی علّت خلقتت قدم بر داشته ای، آیا افعال ات آئینۀ جمال و کمال خالقی است که از روحش در وجودت دمید ^(۳) و تو را بسان خود آفریننده نهاد، او چنان توانی در تو نهفت که آسمان ها و زمین را فتح نموده ای، هَسته می شکافی و اتم استخراج می کنی، به اوج آسمان پر می کشی و در عمق زمین نفوذ می کنی، هر چه که ارداه کرده ای برایت مهیا گشته است و جهان با همه عظمت وصف ناشدنی اش چون مومی کف دستانت می چرخد و البته در دوران ظهور ذخیره خدا نرم تر هم خواهد شد…! ^(۴)

می دانی چرا؟ چون ذاتِ پاکِ باری تعالی این گونه اراده کرد و تو را خلیفه و نماینده خویش بر روی زمین قرار داد ^(۵)، ربّی که این همه تکریمت کرد، خالقی که موجودت کرد و افتخار بودنت داد، نه از وجود بل از عدم، نه از فیضت که از فضلش، خواست و کون فیکونی شد وجودت و اشرف گشتی بر تمام هستیِ عالم…!

و امّا تو چه کرده ای و کجا ایستاده ای؟ کفر ورزیدی، شرک پیشه کردی، نفاق پسندیدی، بسان عروسکان خیمه شب بازی آلت دست شیاطین جنّی و انسی گشتی، حیاتت را با ممّات زمینی ات عجین دانستی و خود را محدود به خاک کردی، از افلاک جاماندی و چون کودکان، مستانه غرق بازی شدی و غافل؛ غافل که از برای چه آمده بودی و چه می توانستی باشی…!

این روزها که نسیم لطف بی حصر الهی می وزد و حصر شیطان رانده شده ^(۶) فرصتی مغتنم به وجود آورده است، به خود آی و لحظه ای درنگ کن و به آن چه در این سال و در همۀ سالهای زندگی ات پشت سر گذاشته ای بنگر و فکر کن که تَفَکُّر السَّاعَةِ اَفْضَلُ مِنْ عِبَادَةِ سَبْعِین سِنَة ^(۷)، رمضانِ مبارکِ امسال را با عبادتِ فکر سپری کن، به آنچه بوده ای و هستی و خواهی بود، به داشته ها و نداشته هایت و به آنچه می توانی باشی، شدنی که از برایش پا به عرصۀ خاکیِ زمین نهاده ای…!

به خود آی و تکانی بخور، گرد و غبار غفلت و تن پروری را از خود دور کن و این سی روزِ ماهِ روزه را به قربت الهی بیاندیش که نخوردن و نیاشامیدن کمترین حد روزه داری است، فکر کن تا روزنه های تحوّل در وجودت شکل بگیرد و سوق به کمالت دهد، فکر کن به ابدیت مطلق، به کمال بی نهایت، به انسانیت محض انسان کامل، به اُسوه همیشگی بشریت، به حضور غریبانۀ ذخیرۀ غایبِ حاضر، به ظهورش و به توانائی هایت برای زمینه سازی و تعجیل ظهورش، به گسترش عدل زیر پرچم یک رنگ منجی، به فراگیر شدن توحید در گستره هستی، به نیستی شیطان و شیطان سیرتان، به هستی و قدرت انبیاء و اولیاء و صلحاء در حکومت رجعت، به پرورش و ساختن نسل های موحد و بالاخره به تحولی عمیق و شگرف در این سفید کاغذ امتحانی ات…!

و سپس داشته هایت را مرور کن، پروردگاری که أَقرَبُ الیهِ مِنْ حَبْلِ الوَرید است ^(۸)، ذات پاکی که هدیۀ اوست، کتاب کریمی که برایت نازل گشت، رسول مهربان تر از مادری که برایت فرستاده شد، کشتی یان هدایت و سفیران نجاتی که خورشید وار جهانت را نور بخشیدند و یکی از پس دیگری طلوع نمودند و آخرینشان از پس ابر در رعایت حالت کوتاهی نمی کند و یادت را از خاطر نبرده است…! ^(۹)

پس بدان که با چنین سرمایه هایی می توانی جهانی را فتح نمایی و در راستای گسترش توحید و عدل گام برداری، پس رمضانِ مبارکِ امسال را با تحوّلی شگرف در سبک زندگیت سپری کن، تا ابدیتت را متحول نمایی…! ^(۱۰)

پی نوشت ها: