عطش، گرما، تشنگی ....

روزه داری حال و هوای خاص خود را دارد، علی الخصوص در این ایام و روزها که با گرمای هوای عجین شده است، و شاید تحمل تشنگی به مراتب سخت تر از تحمل گرسنگی و ضعف باشد. اما در هر صورت مردم مسلمان بنا بر وظیفه ایمانی خود و تعهدی که با خدای خود دارند، این سختی و مشقت را تحمل کرده و در حال صیام هستند.

اما آنچه مرا به نوشتن این متن فرا خوانده، تامل در واژه عطش و تشنگی است، واژه ای که با اذهان ما قرابت خاصی دارد، واژه ای که ما را به یاد تاریخ اسلام می اندازد، واژه ای را که مردم ما خوب با آن آشنایی دارند. واژه ای که در ادبیات دینی و تاریخی ما جای سترگی را به خود اختصاص داده است.

ما در هر جا و در هر حالتی که باشیم با بیان واژه تشنگی، به یاد تشنه لبانی می افتیم که در نزدیکی آب با لب تشنه به شهادت رسیدند، یاد انسان هایی می افتیم که کوزهای آبشان خالی بود، یاد انسان هایی که با لبان خشکیده به پیکار رفتند. 

آری ما در غیر ماه رمضان به یاد آن عزیزانیم، اما در ماه مبارک رمضان هم به یادشانیم و هم تشنگی آنها را درک می کنیم، درک می کنیم که چقدر تحمل تشنگی و عطش سخت است و شاید سخت تر این باشد که آب در کنارت باشد ولی تو به هر دلیلی نتوانی آن را بیاشامی، اما بازهم نمی توانیم تشنگی را آن طور که بر آنان گذشت درک کنیم. چون ما امید داریم که ساعتی بعد از این آب می نوشیم و رفع عطش می کنیم، اما آن تشنه لبان این قدر امید را هم نداشتند که آب به آنها برسد، بالاخص وقتی را که حضرت عباس(ع) برای آب آوردن رفت و برنگشت.

آری گرمای هوای زیاد است و تحمل تشنگی سخت، اما با ندای "الله اکبر" از ماذنه ها به همه مجوز نوشیدن داده می شود و همه می توانند رفع عطش کنند، اما در گذری از تاریخ این حق از انسان هایی پاکی که برای برپایی حق حرکت کردند، سلب شده بود.

پس بیاییم در این روزهای گرم تابستان و در پای سفره افطار و سحر و در هنگام نوشیدن آب مانند همه اوقات دیگر یاد تشنگی آن تشنه لبان باشیم و آنان را یاد بیاوریم با : "سلام بر حسین (ع) شهید و یارانش"