وقتی میزبان خداست یعنی همه دعوت‌اند

 
به گزارش بولتن نیوز به نقل از  خبرگزاری فارس از شهرستان بهشهر، این روزها مساجد، تکایا، امامزاده‌ها و مصلی‌ها غبارروبی و عطرافشانی می‌شوند، بوی معنویت فضای آنها را پر می‌کند، کوچه‌ها و خیابان‌ها همرنگ و روی آبی اخلاص می‌گیرند.

زمین برای یک میهمانی بزرگ آماده می‌شود، همه رسماً دعوت‌اند، کسی نگران حساب و کتاب میزبان نیست، هرچه بخواهیم در آن مهیاست، سفره‌ای پهن می‌شود به وسعت هستی و خوراکی‌هایی با عطر ریحان و حلاوت فردوس که خیر و برکت، رحمت و الفت، شفا و مغفرت چاشنی آن است، مراسمی که میزبان آن فقط خداست و چه مقدس است سفره‌ای که صاحبخانه‌اش خدا باشد.

سحرگاهان، همنوا با دعای"اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ مِنْ بَهاَّئِک بِاَبْهاهُ وَ کُلُّ بَهاَّئِکَ بَهِىُّ..." از خوان نعمت پروردگار بهره می‌گیریم و قبل از الله‌اکبر دست از تناول می‌کشیم تا در آزمونی بزرگ شرکت کنیم.

و چه آزمون حکیمانه‌ای را استاد بزرگ هستی برگزار می‌کند، آزمونی که خواب و بیداریش، حرکت و سکونش، سخن و سکوتش، و آنچه بر دست و زبان و دل است، امتیاز دارد.

روز را با روزه سپری می‌کنی تا آن هنگام که آفتاب نور خود را به ماه و ستارگان می‌بخشد، با نوای الله‌اکبر و دعای"اللَّهُمَّ لَکَ صُمْتُ وَ عَلَى رِزْقِکَ أَفْطَرْتُ وَ عَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ".

لقمه نخست افطار را برمی‌داریم و چه خوب است که آن لقمه به "بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ، یَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ اغْفِرْ لِى"، متبرک شود.

هماهنگی در حضور و برکت، شاخصه این سفره است، سفره‌ای که به مدت یک ‌ماه با الله اکبر آغاز و به الله اکبر ختم می‌شود، همه در یک زمان مجاز به افطاریم و روزه را باز می‌کنیم و در سحرگاه هم در یک زمان باید، دیگر دست از خوردن و آشامیدن، کشیده باشیم این تناسب زیبا و حکیمانه تنها بر سفره خدا حاکم است.

شب‌ها و روز‌های رمضان همه پرفضیلت‌اند، اما شب‌های قدر بر سایر شب‌ها برتری دارند، شب‌ها و روز‌هایی که ملائک از عرش به فرش آمده و مقدرات یک سال آینده هر فرد نوشته می‌شود، شب‌های قدر به یاد مظلومیت علی(ع) و فریاد «فزت و رب الکعبه» فرصت خلوت با خویشتن و یافتن گوهر وجودی خویش است، شب‌های دعا و اظهار ناتوانی در برابر خدا و اعتراف به گناهان و کم‌کاری‌ها و درخواست مغفرت و رحمت از درگاه پروردگار است.   

آری، رمضان در راه است، نکند در هیاهوی خرید بساط افطار و سحر یادمان برود آن طرف‌تر  همسایه و آشنایی هم هست که دستش خالی است، نکند یادمان برود همین نزدیکی‌‌ها یکی هست که محتاج دعای ما است.

چه خوب می‌شود کوچه‌های دلمان را هم پاک کنیم از غبار کجی‌ها، قهر‌ها، کینه‌ها، دشمنی‌ها و تکبر. تا با نفسی پاک به میهمانی خدا برویم، جایی که باید دل خالص و زلال باشد.

نکند در دعاهای افطار و سحرمان، دلواپس کدورت‌هایی باشیم که زنگار قلب و جسم‌مان شوند، همین حالا که چند قدم مانده به ماه خدا، قدم برداریم و همه نارضایتی‌ها را دور بریزیم، از آن‌ها که دوست‌شان داریم و به هر بهانه‌ای فاصله گرفته‌ایم، نزدیک شویم، دلشان را به دست آورده و حلالیت بطلبیم تا حلاوت آشتی را با حلاوت رمضان بپیوندیم.

امید که با قلبی پاک به ماه میهمانی خدا قدم بگذاریم و در حالی‌که نمره قبولی گرفته‌ایم، به حلول ماه شوال سلام دهیم.

=============

یادداشت از آزاده بابانژاد