به گزارش بولتن نیوز به نقل از مهر، رضا خرم پسر زنده‌یاد همایون خرم از آهنگسازان پیشکسوت کشورمان که بهمن سال 91 درگذشت در گفتگو با خبرنگار مهر درباره به تاخیر افتادن مراسم بزرگداشت پدرش در سال 91 و 92 اظهار کرد: بعد از عید قرار بود از طرف موزه موسیقی مراسمی برای تقدیر و تجلیل از پدر برگزار شود که آغاز این تصمیم هم به زمان حیات وی برمی‌گردد. اما در آن زمان در محل موزه موسیقی ساختمانی در حال ساخت بود و پدر ترجیح می‌داد که ابتدا این ساختمان ساخته و بعد این مراسم برگزار شود.
فرزند همایون خرم در ادامه افزود: بعد از فوت او قرار شد مراسم تقدیر در همان مکان برگزار شود که دوباره به تاخیر افتاد همچنین نهادهای دیگری هم مثل خانه موسیقی تصمیم‌هایی برای گرفتن مراسم تجلیل داشتند اما صحبت دقیقی در این زمینه نشد. ما در حد خود مراسمی برگزار کردیم اما مسئولان آنچه را که گفته بودند انجام ندادند. ما هم در این‌باره پیگیری نکردیم زیرا خود افراد باید دوست داشته باشند که این اتفاق بیفتد نه اینکه ما اصرار داشته باشیم.
خرم درباره خاطراتی که از پدر دارد و جای خالی این نوازنده پیشکسوت ویولن بیان کرد: عادت‌هایی وجود داشت که با نبود پدرم این عادت‌ها هم دیگر نیست. مولانا می گوید هرکه او از همزبانی شد جدا / بی‌نوا شد گرچه دارد صد نوا. من بیشتر با پدر بودم چون کارها و برنامه‌هایش را اداره می کردم و تقریبا هفته ای چندبار با او دیدار داشتم بنابراین جای خالی او بسیار برایم محسوس است.
وی ادامه داد: در زمان فوت پدر در ارتباطی که با دوستانش داشتم حتی یک مورد دلخوری از او دیده نشد. وی به زبان غیرمستقیم همه چیز را به ما آموخت. خود من یادداشت‌هایی را از خاطرات پدر جمع‌آوری کرده ام و برنامه ریزی شده تا برای سالگرد پدر منتشر شود.
رضا خرم ادامه داد: وقتی درباره اینها فکر کنیم به این نتیجه می رسیم که مرگ حق است و حتما دوران وظیفه پدر در این دنیا تمام شده بود. با این حال برای ما به دلیل عادت و خودخواهی پذیرش این فقدان سخت است. ما زیاد با هم همدلی می کردیم. در طول مسافرت هایی که با هم می رفتیم کلامی حرف های متفرقه گفته نمی شد بلکه بیشتر سخنان عارفانه و اشعار مولانا را می‌خواند که این خلاء هم اکنون احساس می شود.
فرزند همایون خرم با ذکر اینکه در نهایت هر آنچه از پدرش به جا مانده زیباست، توضیح داد: پدرم صدای آب را خیلی دوست داشت همیشه از من می خواست فواره ای در حیاط منزل درست کنم و یا دوست داشت به مکان های تفریحی و طبیعی برویم. اینها همه خاطرات روزمره ای بود که با حضور وی سپری می شد و هم اکنون وجود ندارد و یا اگر هست بدون وجود پدر انجام می شود البته من اعتقاد ندارم که با رفتنش همه امور باید تعطیل شود زیرا جای او الان بسیار خوب است و حالا ما هر یک وظایفی داریم که باید آنها را به بهترین نحو انجام دهیم چون ما هم یک روز خواهیم رفت.
وی درباره سازهای همایون خرم و نگهداری آنها نیز عنوان کرد: همه سازها فعلا در اختیار خود ما است البته قرار شده چند تا از این سازها و مجموعه ای از لوازم، لوح ها و تقدیرها که بیشتر از صدتاست به موزه موسیقی تحویل داده شود و ترجیح می دهم بیشتر اینها در اختیار موزه موسیقی قرار بگیرد. برای خانواده ما چند تا از اینها به عنوان یادگاری کافیست. البته در این زمینه صحبت‌های جدی نشده و قرار است جلساتی با علی مرادخانی مسئول موزه موسیقی درباره این موضوع برگزار شود.
فرزند همایون خرم درباره میراث موسیقایی این آهنگساز عنوان کرد: آثار موسیقایی زیادی هست که باید موقعیتی پیش بیاید تا این آثار عرضه شوند حالا یا آهنگ هایی است که برای اجرا باید آماده شوند و یا آلبوم هایی هستند که می توان آنها را منتشر کرد. چند آلبوم هست که در زمان حیاتش با خوانندگان در استودیو ضبط شد اما هنوز منتشر نشده است و آنها را قاسم رفعتی به همراه پسرش با عنوان "سرود شب" خوانده است و توسط بابک شهرکی تنظیم شده که به زودی منشر می شود. آلبوم هایی دیگری هم هست که باید منتشر شوند اما منتظر سرمایه گذار هستند و پخش آن به عهده تهیه کننده است. تهیه کننده آلبوم ها هم معمولا خواننده خود اثر است.
وی ادامه داد: آهنگ هایی هم هست که نت آنها نوشته شده و حتی شعر و کلام آن هم مشخص شده است اما هنوز اجرا نشده اند مثلا سه آهنگی که شعرهایشان در حدود 12 سال پیش توسط بیژن ترقی سروده شده و یا آهنگی که شعر آن از هوشنگ ابتهاج است و قبل از انقلاب ساخته شده اما هنوز اجرا نشده است.
خرم در پایان عنوان کرد: کار دیگری هم که کاملا آماده است روی شعر "ای ساربان آهسته‌ران" آهنگسازی شده است. با این حال برای هیچ یک از این آهنگ ها فعلا تصمیمی گرفته نشده است. غیر از اینها ملودی هایی هم هست که ساخته شده اما باید به دست کسانی سپرده شود که امین هستند تا بسط داده و به آهنگ تبدیل شوند. همچنین بیش از 40 برنامه نوازندگی از وی طی سال‌های 79 تا 85 ضبط شده و آثاری است که به صورت تک‌نوازی در دستگاه‌ها و گوشه های مختلف کار شده و باید شرایطی پیش بیاید تا به تدریج اینها ارائه شود.
