تحریم های دارویی؛ اصلی ترین نگرانی آیت الله

به گزارش وبلاگستان بولتن نیوز؛ نویسنده وبلاگ جامانده از... نوشت:

پس از رد صلاحیت آقای هاشمی برای تصدی ریاست جمهوری اسلامی ایران توسط شورای نگهبان قانون اساسی، شنیده ها حاکی از آن است که ایشان در جلسه ای ضمن ابراز نارضایتی از حکم صادرشده، به وضعبت نابسامان اقتصاد و همچنین روابط خارجی ایران خصوصا در حوزه تحریم دارو اذعان داشته اند. دراین باره ذکر چند نکته خالی از لطف نیست:

-         در اینکه این تحریم ها در دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد و به علت احیای گفتمان مقاومت در برابر استکبار پدید آمده است هیچ شکی نیست. البته آحاد کشور نیز آگاه اند که ایستادگی در برابر غرب بدون هزینه نیست و همه مردم خود را برای این مهم آماده کرده اند. البته هیچ کس منکر وجوب تلاش مسئولین برای بهبود اوضاع به وجود آمده نیست.

-     ولی اینکه این تحریم ها با نشان دادن چراغ سبز چه افرادی و به اصطلاح «گِرا دادن» چه طیفی صورت گرفته جای بحث دارد. دولت های سازندگی و اصلاحات پس از شکست سختی که از احمدی نژاد خوردند به فکر انتقام جویی های حزبی از طریق سنگ اندازی جلوی پای دولت و مردم بر آمدند و با بی اخلاقی، پای مردم را به دعوای سیاسی خود باز کردند. شاهد مثال این ادعا نیز سخنان مهدی هاشمی با نیک آهنگ کوثر است که بسیاری از خبرگزاری ها فایل صوتی آن را در اختیار افکار عمومی قرار دادند.

-     اهمیت داشتن این موضوع برای ایشان و بیان آن، مهر تاییدی ایت بر تصمیم شورای نگهبان مبنی بر عدم صلاحیت ایشان برای ریاست جمهوری. ایشان با عمر 79سالۀ خود به واقع برای تصدی این پست مناسب نیستند و همه ترین دلیل این عدم احراز صلاحیت نیز همین سالخوردگی ایشان و به خطر افتادن سلامتی شان است.

-     چه خوب شد که ایشان طعم تحریم های دارویی کشور را همانند «بقیه مردم» چشیده اند! به نظر می رسد این مورد جزو معدود سختی هایی است که ایشان با پوست و گوشت خود احساس کرده اند! ایکاش هنگامی که دولت کارگزارانِ ایشان با نام توسعه و سازندگی، هیچ توجهی به مردم محروم و کم بضاعت نداشت و حاضر بود برای سازندگی ایران، این قشر را زیر چرخ دنده های توسعه له کند؛ فکر چنین روزهایی را می کردند. گویا ایشان این ضرب المثلی معروف را فراموش کرده اند که گوشزد می کند: «گذر پوست به دباغ خانه می افتد!!!»

-     حال که ایشان با توجه به وخامت حال خویش، به کهولت سن خود واقف شده اند بهتر نیست دست از دنیا بردارند و فارغ از تعصبات و آرزوهای طولانی، به راه مستقیم که همان پیروی از ولایت است بازگردند و جلوی امت نایستند؟ به نظر می رسد این کار برای عاقبت به خیری شان مناسب تر باشد...