البته مردم باهوش تر از آن هستند که دوباره فریب این فریب کاری ها را بخورند.آنها از قانون آگاهند که اگر کسی از فسادی خبر دارد، باید آن را به مراجع قانونی ببرد، نه به رسانه. مردم از مسئولین کار و عمل، جلوگیری از رانت و دزدی توقع دارند و به قول معروف حنای این تهدید ها دیگر رنگی نداشته و شعارهایی که بر پایه ی تهدید و افشاگری می باشد، تاثیری ندارد.
به گزارش بولتن نیوز به نقل از فرهنگ نیوز؛ تهدید به افشاگری شیوه ای است که در سال های اخیر رونق پیدا کرده و
سیاستمداران برای موجه ساختن خود از آن استفاده می کنند. حال این سوال پیش
می آید که این شیوه، توجیه اخلاقی، قانونی و اسلامی دارد؟ آیا این کاندید
هایی که تهدید به رسوا کردن رقبای خود می کنند، برای رضای خدا می باشد؟
روش
تهدید در چند سال اخیر آنچنان پر کاربرد شده که نه تنها ابزار تخریب رقیب
ها می باشد، بلکه ابزار تدافعی برای سیاستمدارن شده، تا رسانه ها و مردم به
کوتاهی های آنها توجه نکنند.
حال
که به انتخابات دوره یازدهم ریاست جمهوری نزدیک می شویم، بار دیگر کاندید
ها یکدیگر را به افشاگری متهم می کنند. نامزدی از دست های پشت پرده خودرو
خبر می دهد و تهدید به افشاگری می کند، دیگری تهدید به رسوایی فساد ۴۵۰
میلیون یورویی بانکی می نماید، دیگری افشاگری عزل آفریقا را به بعد
انتخابات موکول می کند و از این دست ادعاها که کم نیستند.
حال
این پرسش پیش می آید که آیا این تهدید ها در جهت دلسوزی مردم و برای رضای
خداست؟ چرا این دلسوزی ها در آستانه انتخابات داغ می شود؟ چرا در دوره ی
گذشته که بسیار ی از همین کاندید ها آن زمان هم این ادعا ها را داشتند،
پیگیری اتهامات خود را نکردند؟ یا اگر واقعی است و می دانند که عده ای در
حق مردم خیانت و دزدی می کنند، با کدامین حق این اطلاعات خود را پنهان می
کنند؟ مگر پنهان کردن جرم، جرم نیست؟ آیا این رختن آبرو رقیب انتخاباتی،
ادای تکلیف دینی می باشد؟
حضرت صادق علیه‌السلام فرمودند: هر
کس به زیان مومنی سخن بگوید و از آن رسوایی او و از بین بردن مروّت و
جوانمردی‌اش را بخواهد تا از چشم مردمان بیفتد، خداوند او را از ولایت خودش
به ولایت شیطان می‌اندازد ولی شیطان هم او را نمی‌پذیرد. (۱)
نکته
قابل توجه این است که اکنون که کمتر از ۲ ماه به پایان عمر دولت دهم باقی
مانده است، برخی جریان ها بخصوص جریان اصلاح طلبی، کمر همت به تخریب دولت و
شخص رئیس جمهور بسته و از هرگونه صحبت و اتهام زنی در این خصوص دریغ
ننموده اند.
البته
مردم باهوش تر از آن هستند که دوباره فریب این فریب کاری ها را بخورند.
آنها از قانون آگاهند که اگر کسی از فسادی خبر دارد، باید آن را به مراجع
قانونی ببرد، نه به رسانه. مردم از مسئولین کار و عمل، جلوگیری از رانت و
دزدی توقع دارند و به قول معروف حنای این تهدید ها دیگر رنگی نداشته و
شعارهایی که بر پایه ی تهدید و افشاگری می باشد، تاثیری ندارد.
مبهم
گویی و بزرگنمایی در بیشتر این تهدید ها نهفته است و وقتی به عرصه عمل می
رسد، کمتر بیان می شود. چند باری هم که مطرح شد، بی پایه و اساس بود و
اعتراض مقام معظم رهبری را هم به دنبال داشت و فرمودند: "هم خلاف
شرع، هم خلاف قانون، هم خلاف اخلاق و هم تضییع حقوق اساسی مردم می باشد؛
یکی از حقوق اساسی مهم مردم، این است که در آرامش و امنیت روانی زندگی
کنند.نمی شود یک نفر که متهم به فساد است، به خاطر او دیگری را متهم کرد."
با کمل تأسف رئیس جمهور خود مبدع این روش است!! 
