استفاده ابزاري از ورزشي‌ها در فضاي مه آلود

بي اعتمادي به ورزشي‌ها در حوزه مديريت ورزش، دليلي شده تا مردان ورزشي كه مي خواهند پست هاي مهمي در ورزش داشته باشند، شانس خود را از مسير ديگري امتحان كنند اگر چه ريسك اين راه بسيار بالاست...

گروه ورزشی- انتخابات شوراي شهر و علاقه ورزشي ها به حضور در اين انتخابات موضوع تازه‌اي نيست چرا كه از شروع ثبت نام از كانديداهاي شوراي شهر ورزشي‌ها نقش پررنگي در اين فضا داشتند و حالا هم در بخش هاي مختلف ورزشي، تلاش كانديداها براي موفقيت در اين انتخابات را مي‌بينيم كه در اين فضا، پرسش مهمي پيش روي ورزش و ورزشي‌ها قرار مي‌گيرد؛ اينكه چرا ورزشي ها، تا اين حد براي حضور در انتخابات شوراي شهر انگيزه پيدا كرده‌اند؟ البته نبايد از اين پرسش هم غافل شد كه آيا نام‌هايي كه امروز در ليست كانديداهاي شوراي شهر مي‌بينيم، توانايي انجام وظايف به عنوان يك عضو شواري شهر را دارند؟

به گزارش بولتن نیوز؛ محمد فنایی، حسین رضازاده، میرشاد ماجدی، هادی ساعی، علیرضا دبیر، آرش میراسماعیلی، حمید سوریان و .... از جمله نام هايي اند كه در فهرست كانديداها به چشم مي‌خورند و همين تعداد بالا البته فارغ از يكي – دو نام؛ اين ذهنيت را به وجود مي‌آورد كه ورزشي ها، بدون در نظر گرفتن شرايط و فقط با تكيه بر اينكه چهره‌اي شناخته شده در سطح جامعه هستند، قصد دارند ميزان محبوبيت خود را محك بزنند!

البته در مورد بعضي از نام‌ها مي توان انگيزه هاي ديگري هم پيدا كرد. شايد با توجه به نزديك بودن زمان تغيير دولت، بعضي از اين افراد دنبال پست هاي مديريتي مهمتر از چيزي كه تا به حال تجربه كرده اند، هستند و همين موضوع باعث شده تا بخواهند شانس خود را از راه ديگري امتحان كنند كه مي‌توان براي عليرضا دبير كه البته تجربه حضور در شوراي شهر را دارد، اين انگيزه را پيدا كرد.

خرداد 90، وقتي حميد سجادي با وجود برخورداري از فاكتورهاي لازم حداقل روي كاغذ، نتوانست از مجلس راي اعتماد بگيرد، ورزشي ها و مديران ورزشي كه كم كم اميدوار مي‌شدند تا شايد پست هاي كليدي ورزش را به آنها بسپارند، دوباره نااميد شدند چراكه به اين باور رسيدند همچنان صاحبان پست‌هاي اصلي بايد از بيرون ورزش بيايند و همين موضوع شايد كمك كرده به اينكه امسال مي بينيم ورزشي ها در انتخابات شوراي شهر تهران، حضوري غير قابل پيش بيني دارند.

بي اعتمادي به ورزشي‌ها در حوزه مديريت ورزش، دليلي شده تا مردان ورزشي كه مي خواهند پست هاي مهمي در ورزش داشته باشند، شانس خود را از مسير ديگري امتحان كنند اگر چه ريسك اين راه بسيار بالاست...

انگيزه هايي مثل احياي دوباره، سنجش ميزان محبوبيت، معرفي خود به عنوان فردي كه مي تواند پست هاي كليدي را قبول كند در كنار توافق با بعضي از مردان سياسي براي خرج كردن اعتبار ورزشي اين افراد، تنها بخشي از موارديست كه باعث شده اين تعداد كانديداي ورزشي خواهان قرارگرفتن در جمع ساكنان خيابان بهشت باشند اما آيا اين افراد مي توانند گزينه مناسبي براي مردم باشند؟

اگر به بعضي از اين نام ها نگاهي بياندازيم و عملكردشان در چند سال اخير را مرور كنيم، خيلي سريع به پاسخ پرسشي كه مطرح شده مي رسيم. حسين رضا زاده، آرش مير اسماعيلي يا حتي هادي ساعي كه تجربه حضور در يك دوره شوراي شهر را دارد، نشان داده اند كه در موقعيت هاي حساس تخصص خود، عملكرد چندان قابل دفاعي نداشتند و در اين شرايط بايد از اين افر اد پرسيد كه آيا صرفا با تكيه بر فاكتور شهرت، مي توانند به موفقيت اميدوار باشند؟

رضازاده، بحران‌هايي را چه زماني كه ورزشكار بود، و چه در زمانيكه كار خود را به عنوان سرمربي شروع كرد و كمي بعدتر هم رييس فدراسيون شد، پشت سر گذاشته اما حافظه تاريخي كسانيكه اتفاق هاي ورزش را دنبال كرده‌اند، به خوبي به ياد مي آورد كه نبايد از او انتظار داشت در موقعيت هاي حساس، رفتار منطقي از خود بروز بدهد. ماجراي دوپينگ وزنه برداران در زمانيكه او سرمربي تيم ملي بود، ماجرايي كه براي سعيد علي حسيني پيش آمد و حتي مشكلاتي كه اين روزها در وزنه برداري به وجود امده، نشان مي دهد كه رضازاده در مديريت بحران هايي كه در آنها قرار مي‌گيرد ضعيف عمل كرده و همين باعث شده تا كانديداتوري او را با ابهام هايي همراه بدانيم.

از ديگر چهره هاي شاخصي كه در ليست كانديداها مي‌بينيم به آرش ميراسماعيلي مي‌رسيم؛ جودوكاري كه در چند سال اخير حاشيه هاي زيادي را پشت سر گذاشته و مدتي است با اتهام پرداخت رشوه به ورزشكار ازبك از سوي مقامات بين المللي جودو مواجه است... اين چهره روزيكه از تيم ملي جودو خط خورد، به فدراسيون جودو رفت و با بدترين الفاظ مسوولان فدراسيون را مورد خطاب قرارداد تا جاييكه حتي اين خبر هم منتشر شد كه او در حالت عصبانيت عنوان كرده، فدراسيون را به آتش مي كشد. او اين جمله را بعد از اينكه جيرو، سرمربي وقت تيم ملي اعلام كرد، آرش مثل ليمويي مي ماند كه عصاره اش كشيده شده، به زبان آورد و اين جمله اش در روزنامه ها منتشر شد كه همين مسئله در كنار تمام اتفاق‌هايي كه در اطراف آرش ميراسماعيلي افتاده، نشان مي دهد كه او هوش هيجاني قوي ندارد و با اين شرايط مشخص نيست كه چطور به اين نتيجه رسيده كه مي تواند در شوراي شهر با همه پيچيدگي‌هايش نقش موثري ايفا كند!

هادي ساعي ديگر نماينده ورزشي است كه اگر چه يك دوره را در جمع اعضاي شوراي شهر سپري كرده، اما باز هم اين مورد دليلي نمي شود تا به سوابق او نگاهي نداشته باشيم. پرافتخارترين ورزشكار ايران در المپيك، در روزهايي كه در حوزه تخصصي‌اش، به او مسووليت سپرده شد، نتوانست در راستاي منافع ملي شرايط را به خوبي كنترل كند... از ماجراي رضا مهماندوست زمان زيادي نمي‌گذرد. پس همه به خوبي به ياد دارند كه چطور اهداف ملي اين رشته، در مقابل زياده خواهي بعضي افراد به هدر رفت در حاليكه اگر تصميم گيران اين رشته در آن مقطع مي توانستند فارغ از هيجانات، تصميم بگيرند، بي ترديد اين اتفاق ها نمي افتاد...

اين موارد تنها بخشي از اتفاق هايي است كه به ذهن مي رسد تا نشان دهد كه اين قهرمانان در مسير درستي قدم برنداشته اند. نه تنها براي اينكه اين حوزه، يعني شوراي شهر، حوزه تخصصي آنها نيست بلكه از اين زاويه كه شايد از انها استفاده ابزاري هم شود.
در كنار ميزان تاثيري كه اين افراد مي‌توانند در شوراي شهر داشته باشند، اين نگراني وجود دارد كه بعضي از احزاب سياسي ، از اين قهرمانان به عنوان ابزار استفاده كنند و هيچ چيزي بيشتر از اين براي كسانيكه دغدغه ورزش را دارند، دردآور تر نيست كه مهره هاي ورزش كه مي توانند در سالهاي آينده، نقش تعيين كننده اي در حوزه مديريت ورزش داشته باشند، بازيچه اين و آن شوند و اعتبارشان را در فضاي مه آلود سياسي از دست بدهند.

به صدا در آوردن زنگ خطر براي ورزشي‌هايي كه تمايل دارند در انتخابات شوراي شهر حضور داشته باشند، به اين معنا نيست كه هيچ ورزشي نبايد به شوراي شهر فكر كند ، اما اين نكته پيشنهاد مي شود كه ورزشي ها براي حمايت از دو يا سه كانديدا به اجماع برسند تا هم نقش ورزش در شوراي شهر حفظ شود، و هم گزينه هاي موثر راهي اين حوزه شوند.

برای مشاهده مطالب ورزشی ما را در کانال بولتن ورزشی دنبال کنیدbultanvarzeshi@

لینک کپی شد

گزارش خطا