بصیرت، خنثی کننده سناریو نابودی محور مقاومت

بیش از 26 ماه از شروع آشوبها در سوریه می گذرد. زمانی که در 15 مارس 2011، جرقه ناآرامی ها از شهر درعا آغاز شد، کم‌تر کسی می اندیشید این چالش تبدیل به بحرانی گردد که بیش از دو سال به طول بینجامد.

بحرانی که زیر سایه بیداری اسلامی به کارگردانی کشورهای آنگلوصهیون حرکت نمود و هم اکنون قصد دارد با گسترش دامنه خود به وسعت محور مقاومت، سناریو لابی صهیونیسم بالفعل گردد.

شاید طی سال 2011، اسرائیل و متحدانش در اتاق فکر با خود می پنداشتند حال که دومینوی بیداری اسلامی، منطقه را فراگرفته است از این جریان در راستای تضعیف محور مقاومت استفاده نمایند؛ در نتیجه سوریه که پل ارتباطی این محور را تشکیل می‌دهد می تواند هدف باشد چرا که این کشور از تنوع مذهبی بسیار بالایی برخوردار است و به راحتی می توان در آن اختلافات مذهبی و قومی ـ قبیله ای ایجاد نمود و سپس به راحتی به لبنان و عراق نفوذ کرد و در نهایت به مغز محور مقاومت، ایران دست یافت.

اگر چه در 26 فوریه 2011، با دستگیری 15 دانش آموز توسط نیروهای امنیتی که شعارهای اعتراضی بر روی دیواری در شهر درعا نوشته بودند ناآرامی ها آغاز شد ولی شروع بحران سوریه را می باید از 15 مارس و در همین شهر دانست.

رسانه های اتاق فکر آنگلوصهیون، به کشته نیاز داشتند. به موجب بی تدبیری "فیصل کلثوم" استاندار وقت درعا و "عاطف نجیب" رئیس وقت سازمان امنیت استان در جریان اعتراضات در 18 مارس، دو نفر کشته شدند و سناریو تحقق پیدا کرد.

حمایت های گسترده روسیه، چین و ایران از سوریه این زمینه را فراهم آوردند تا این سناریو با مشکل رو به رو شود. از طرفی نه معارضین که توسط نیروهای خارجی نظیر القاعده و طالبان و حتی کشورهای اروپایی تامین می شدند، توان از میان برداشتن "اسد" را داشتند و نه حکومت سوریه قادر به از میان برداشتن صد در صدی تروریست های خارجی مقیم سوریه بود. مخالفت چین و روسیه با صدور قطعنامه علیه سوریه در شورای امنیت نیز این بن بست را تشدید کرد.

به ناچار اتاق فکر وابسته به صهیونیسم می باید تدبیر جدیدی اتخاذ می نمود؛ بنا بر این به ناچار هم زمان با سوریه، به تفرقه افکنی مذهبی و قبیله ای در عراق متوسل شد و کوشید با توجه به نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری ایران در ژوئن 2013، این نا آرامی ها را تا مرزهای این کشور بسط دهد تا در شرایط مناسب به صورت آفندی، مغز متفکر محور مقاومت را هدف قرار دهد.

از دیگر اقدامات و مهره چینی های آنگلوصهیون در شطرنج غرب آسیا، فشار بر عامل گوش به فرمان خود، ترکیه بود. آنکارا که از ابتدای بحران سوریه، دروازه ارسال سلاح و نیروهای شبه نظامی به این کشور بود، این بار ماموریت یافت تا با "عبدالله اوجالان" رهبر پ.ک.ک که توسط ترکیه در زندان به سر می برد وارد مذاکره شوند.

این امر بدان دلیل بود که پ.ک.ک می توانست تهدیدی برای این سناریو به شمار رود و در صورت ائتلاف با محور مقاومت، اجرای این جریان را با مشکل رو به رو سازد. سرانجام پس از چندین ماه دیدار و مذاکره مقامات ارشد امنیتی با اوجالان، گویا گفتگو ها به نتیجه رسید چرا که پ.ک.ک در بیانیه ای در 25 آوریل اعلام داشت نیروهای خود را از تاریخ 5 می از ترکیه به عراق منتقل می کند.

از سوی دیگر در سناریو جدید تروریست های مقیم سوریه که تحت عنوان گروه های معترض مردمی در جریان رسانه ای وابسته به آنگلوصهیون معرفی می شوند، شهرهای شمال لبنان را چندین بار مورد هدف قرار می دهند.

به موجب این اقدام، نیروهای حزب الله جهت دفاع از مرزهای خود در مقابل معارضین و تروریست های مقیم سوریه قرار می گیرند. رفتاری که رسانه های غربی از ورود و دخالت نیروهای حزب الله لبنان به سوریه، برای سرکوب مردم نام بردند.

هم زمان با تحرکات معارضین در جنوب سوریه و شمال لبنان، طی هفته گذشته شاهد پرواز هواپیماهای اسرائیلی بر فراز آسمان لبنان بوده ایم. پروازهایی که نه تنها به قصد ایجاد رعب و وحشت بلکه به منظور رصد دقیق تحرکات حزب الله صورت گرفت.

برای پیش بینی حرکت های احتمالی اتاق فکر کشورهای آنگلوصهیون در شطرنج محور مقاومت، لازم بود با نگاهی از بالا، نقشه و زمین بازی آن‌ها را به خوبی شناخته و تبیین نماییم. حال می توان فرضیه هایی را پیش بینی نمود و منتظر ماند تا زمان، صحت آن‌ها را تائید نماید:

ـ احتمال حمله نظامی توسط اسرائیل به لبنان:

همان طور که اشاره شد اتاق فکر آنگلوصهیون در صدد است از تمرکز حزب الله در جنوب لبنان (اسرائیل) بکاهد و آن را در شمال لبنان و در مقابل معارضین حاضر در سوریه درگیر نماید. در این زمان شلیک یک راکت از سوی لبنان به اسرائیل (توسط نیروهای اسرائیلی)، می تواند بهانه خوبی برای حمله به حزب الله باشد.

این حمله حتی می تواند به بهانه های ساختگی نظیر پرواز پهبادهای حزب الله بر خاک اسرائیل انجام بگیرد. ادعایی که پنجشنبه هفته گذشته 24 آوریل "بنیامین نتانیاهو" آن را اظهار داشت.

ـ به راه اندازی جنگ های خونین میان شیعیان و اهل تسنن در عراق:

مهم‌ترین کار شیطان، تفرقه افکنی است. از این رو آنگلوصهیون با رو در رو قرار دادن اهل تسنن مقابل شیعیان می‌کوشد جنگی داخلی در عراق به راه اندازد. جنگی که یک بازی برد ـ برد برای صهیونیسم خواهد بود زیرا فارغ از این که در نهایت کدام گروه پیروز می شود به کشته شدن تعداد زیادی از مسلمانان و در انتها به تضعیف گروه پیروز، منجر می شود.

ـ استقلال طلبی کردستان عراق:

به موجب مذاکرات انجام شده میان ترکیه و اوجالان و تمرکز پ.ک.ک در عراق، دیگر کردها تهدیدی برای آنکارا محسوب نمی شوند. بنا بر این ترکیه نه تنها دیگر در مقابل استقلال آن ها ایستادگی نمی کند بلکه نسبت به استقلال کردستان عراق رویکردی مثبت دارد.

ـ استفاده از سلاح شیمیایی در سوریه:

آخرین لحظات پنجشنبه شب گذشته 25 آوریل، رسانه های غربی از استفاده حکومت سوریه از سلاح های شیمیایی خبر دادند. این ادعا در حالی بیان شد که بشار اسد از سلاح های شیمیایی استفاده نمی کند چرا که با این کار حمایت های روسیه، چین و ایران را از بین می برد و مشروعیت خود در میان مردم کشورش را نیز از دست می دهد.

این در حالی است که بیم آن می رود معارضین و تروریست های خارجی مقیم سوریه، از این سلاح به عنوان ترفند سود بجویند و آن را به گردن حکومت این کشور اندازند. در این صورت می توانند با پوشش خبری کاذب ،به شدت بر حکومت اسد فشار وارد نمایند.

ـ ناآرام کردن فضای ایران قبل و بعد از انتخابات ریاست جمهوری:

پایان این سناریو و انگیزه کشورهای آنگلوصهیون به رهبری صهیونیست ها، از میان برداشتن و نابود کردن ایران به عنوان مغز متفکر محور مقاومت است. در نتیجه مسئولان و مقامات امنیتی ایران باید تدابیر لازم را بیندیشند و با مدیریت بر اوضاع عراق، اجازه ندهند بحران سوریه بسط پیدا کند.

از مهم‌ترین ابزارهای ایران می تواند انتشار و بیان سخنان رهبر جمهوری اسلامی در رابطه با فتنه میان مردم عراق باشد. ایشان پس از انتخابات ریاست جمهوری 2009 ایران که طی آن امریکا و متحدینش قصد نفوذ در مردم ساده لوح و تفرقه افکنی داشتند، به تبیین فتنه پرداختند و بصیرت را راهگشای خنثی سازی فتنه، عنوان نمودند.

بر این اساس مقامات فرهنگی، سیاسی و امنیتی ایران، با انتشار سخنان "آیت الله خامنه ای" در کشور عراق می توانند فتنه را در این کشور مدیریت کرده و از سرایت آن به ایران خودداری نمایند.