در دهم مارس سال ۱۸۷۶؛ نه کلمهای که الکساندر گراهام بل بر زبان آورد، آغاگر عصر انتقال از راه دور صدا شدند: «آقای واتسون، اینجا بیا، من میخواهم تو را ببینم.»
همان طور که در یکی از پستهای قبلی یک پزشک خوانده بودید، در این زمان هنوز ضبط و پخش صدا معمول نبود، پس فقط مطابق توصیفهای دیگران است که ما میتوانیم تصوری از حالت صدای شخصیتهای مشهور داشته باشیم.
به همین خاطر مثلا زمانی که دنیل دیلوئیس میخواست نقش آبراهام لینکلن را بازی کند، او و تهیهکنندگان فیلم تحقیق بسیاری کردند تا دریابند صدای لینکلن واقعا چطور بوده است.
اما به تازگی مؤسسه Smithsonian موفق شده است که از روی یک دیسک مومی-کاغذی، صدایی را که در ۱۵ آوریل سال ۱۸۸۵ ضبط شده بود، بازیابی کند، شما در این قطعه کوتاه به وضوح میشنوید که:
این صدای من است، الکساندر گراهام بل.
تُن و لحن صدا، منطبق بر شخصیت گراهام بل است که پدرش یک استاد سخنوری بود و خودش هم همسری ناشنوا داشت که متکی به لبخوانی بود.
نوه گراهام بل هم معتقد است که این صدا، صدای پدربزرگش است.