مقایسه طرفداران دورتموندی با استقلالی!

هفت صبح: شبی که هواداران استقلال با تشویق بازیکنی سکونشین، به جای حمایت از تیم محبوب خود، بازیکنان را تحت فشار روانی قرار دادند، هواداران بوروسیا دورتمند با ابتکاری هنری، تیم خود را تا صعود رویایی به نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا تشویق کردند.

 زمانی هر ورزشگاهی که مسابقات استقلال، پرسپولیس یا تیم ملی فوتبال ایران در آن برگزار می شد، پر از تماشاگر بود و آنها که اطلاع چندانی از دنیای فوتبال نداشتند دچار این توهم بودند که تماشاگران ایرانی بهترین در دنیا هستند.

پریشب درحالی که استقلال با یک گل از حریف عربستانی خود عقب بود و هنوز فرصت جبران داشت، هواداران استقلال با تشویق فرهاد مجیدی که با تصمیم کادر فنی جایی در فهرست 18 نفره آبی پوشان برای این مسابقه پیدا نکرده بود، فشار روانی زیادی بر بازیکنان داخل زمین وارد کردند و در نهایت تیمشان با همان یک گل شکست خورد.

وقتی این رفتار هواداران استقلال را با کاری که دورتموندی ها در مسابقه پریشب با مالاگا انجام دادند مقایسه کنیم شاید روشن شود که حمایت کامل هواداران از تیم (چیزی که هیچ جایگاهی در فوتبال ایران ندارد) تا چه اندازه می تواند در نتیجه مسابقه تاثیرگذار باشد و لحظه پیروزی را دلچسب تر کند.

هواداران بوروسیا دورتموند در مسابقه با مالاگا تصویری موزاییکی فردی را درست کرده بودند که با دوربین به دوردست نگاه می کند و در زیر آن هم شعار در جستجوی جام گمشده را نوشته بودند تا نشان دهند که فقط به قهرمانی در اروپا فکر می کنند.

همین طرز تفکر هواداران بود که باعث شد، بازیکنان داخل میدان تا آخرین لحظه با تمام توان خود تلاش کنند و بازی 2- یک باخته را با دو گلی که در دقایق 91 و 92 وارد دروازه حریف کردند تبدیل به پیروزی 3-2 کنند و در کنار 80 هزار و 552 هواداری که تا آخرین لحظه تیم محبوب خود را تشویق می کردند، جشن صعود برپا کنند.

اتفاقی که در مسابقه استقلال و الهلال رخ داد به هیچ وجه اتفاق تازه ای در فوتبال ایران نیست. سال گذشته وقتی که پرسپولیس در نخستین مسابقه فصل مقابل ملوان در دقیقه 40 گل خورد، هواداران این تیم شروع به تشویق علی دایی، سرمربی سابق خود کردند تا اعتراض خود را به تیم نشان دهند.

نکته جالب این بود که علی دایی در مدت دو فصل هدایت پرسپولیس نتایج فوق العاده ای به دست نیاورده بود تا دل هواداران برای دوران او تنگ شود، مسئله فقط این است که عادت کرده ایم از شرایط موجود ناراضی باشیم و به جای تلاش برای تغییر شرایط نامطلوب در آینده ای بهتر، به گذشته ای موهوم که بی جهت آن را آرمانی قلمداد می کنیم، دلخوش هستیم.

فشاری که هواداران پرسپولیس روی تیم محبوب خود وارد کردند تا زمان استعفای حمید استیلی از سرمربیگری این تیم ادامه یافت و نتیجه آن قرار گرفتن سرخپوشان در رده دوازدهم جدول به عنوان بدترین رتبه تاریخ این باشگاه شد.

این رفتارهای تماشاگران ایرانی فقط به بازی های باشگاهی محدود نیست ودر بازی های ملی هم سابقه دارد. در مرحله پلی آف انتخابی جام جهانی 2002 ایران به مصاف تیم جمهوری ایرلند رفت. در مسابقه رفت ایرلندی ها 2- صفر به پیروزی رسیدند و در مسابقه برگشت، ایران باید حداقل همین نتیجه را تکرار می کرد تا شانسی برای صعود به جام جهانی داشته باشد.

بازی برگشت با نتیجه بدون گل دنبال می شد و با وجود اینکه تماشاگران ایرانی خاطره صعود تاریخی مقابل استرالیا، آن هم در دقایق پایانی را داشتند، خیلی زود صبر خود را از دست دادند و با پرتاب سنگ و بطری به داخل زمین مسابقه، فضا را برای ادامه مسابقه از سوی بازیکنان ایرانی سخت کردند. در نهایت هم در حالی که بیشتر تماشاگران از ورزشگاه خارج شده بودندن ایران با گل دقایق پایانی یحیی گل محمدی پیروز شد اما راهی برای صعود به جام جهانی پیدا نکرد و هوادار زیادی هم نمانده بود که در کنار گل محمدی برای این اتفاق تلخ گریه کند.

اعتراض به شرایط یک تیم حق هواداران است اما این اعتراض باید به مدد تیم بیاید نه اینکه خود حاشیه ای به مشکلات تیم بیفزاید. پریشب پس از پایان مسابقه استقلال و الهلال، مجتبی جباری کاپیتان آبی پوشان به شدت از رفتار تماشاگران ناراحت بود و معتقد بود که بازیکنان دیگری غیر از فرهاد مجیدی در این فصل زحمت بیشتری برای استقلال کشیده اند و آنها شایستگی بیشتری برای تشویق دارند.

سال گذشته نیز حمید استیلی آرزو می کرد که هواداران پرسپولیس از حضور در ورزشگاه محروم شوند تا شاید بازیکنانش با فشار روانی کمتری در میدان حاضر شضوند. در رقابت های امسال هواداران آرسنال، شالکه، بایرن مونیخ، منچستریونایتد و بوروسیا دورتموند به طور میانگین بیش از 99 درصد سکوهای ورزشگاه های خانگی خود را پر کردند.