به گزارش بولتن نیوز به نقل از وبلاگ رامیم

در مجال قبل (http://blog.ramim.ir/?p=1526) گفته شد:  «کشور ما از لحاظ زیربنایی و فنی، در فضای مجازی، به طور کل کشوری مستعمره است.» و «متأسفانه در بهره گیری از تجهیزات سخت افزاری مانند رایانه و قطعات آن، تا نرم افزاری مانند سیستم عامل و نرم افزارهای کاربردی به طور کامل مصرف کننده هستیم و در زمینه سرویس‌های پایه مانند موتور جستجو، ایمیل و… نیز، وضع بهتری نداریم».
اما آیا وضعیت تا این حد نگران کننده است؟
برای پاسخ به این سؤال ناچاریم چند سطری را به بررسی عبارات و کارکردهای فنی زیرساخت‌های حیات مجازی، بپردازیم:
۱. رایانه:
هر یک از ما برای کارهای روزمره خود، نیاز مبرم به یک «رایانه» داریم.
رایانه‌ها، دستگاه‌هایی هستند که در ابعاد و به اشکال مختلف، بخش مهمی از زندگی ما را با خود درگیر کرده اند و بشر امروز برای زندگی راحت تر، چاره ای جز بهره گیری از این ماشین‌ها ندارد.
در سال ۱۹۴۳ و در بحبوحه جنگ جهانی دوم، دولت آمریکا طرحی سری برای ساخت دستگاهی را آغاز کرد که بتواند مکالمات رمزنگاری شدهٔ آلمانی‌ها را رمز برداری کند. در آن زمان به زنان نظامی انگلیسی و آمریکایی که کارشان محاسبه مسیرهای شلیک توپ‌های بزرگ جنگی به وسیله ابزاری شبیه به کارکرد رایانه های امروزی بود، «کامپیوتر» می‌گفتند. از همین روی نام «کامپیوتر» را بر روی دستگاه ساخته شده گذاشتند تا این نام و مرام، ریشه ایجاد و عرضه رایانه های امروزی به جهان شود.
ورود این ماشین ها به ایران، در اوائل دهه ۱۳۴۰ بود.

گوشی‌های تلفن همراه و انواع رایانه های کیفی (Laptop) و خانگی (PC) از رایج‌ترین رایانه ها یا ماشین‌های محاسبه گر مورد استفاده امروز ما هستند.
از قریب به ۵۰ سال پیش تا کنون، رایانه‌ها روز به روز پیچیده تر و استفاده از آن‌ها گسترده تر شده و بر رموز این بسته های سیاه (Black Boxes) افزون گشته است.
هر رایانه از اتصال اجزایی به وجود می‌آید که تنها در بخش پردازش، اصلی‌ترین آن‌ها عبارت اند از: "بورد اصلی (Mother Board)"، "پردازشگر مرکزی (CPU)"، "حافظه (Ram)" و "دیسک سخت (Hard Disk)".
متأسفانه هیچ یک از این قطعات در ایران تولید نمی‌شود و ما با میلیون‌ها رایانه در سراسر کشور، تنها مصرف کننده قطعاتی هستیم که بسیاری از آن‌ها در انحصار شرکت‌های صهیونیستی و آمریکایی است.
حتی اگر تمام خطرات امنیتی، وابستگی‌های کشور به غرب، واریز سود سرشار به حساب دشمنان ملت و غفلت از این درآمد هنگفت و فرصت‌های شغلی از دست رفته را نادیده بگیریم، آیا این وضعیت اسفناک شایسته کشور بزرگ ایران است؟
۲. سیستم عامل:
هر رایانه ای برای بکار افتادن به یک سیستم‌عامل یا OS که مخفف واژه‌های Operating System  است، نیاز دارد. سیستم عامل در هنگام راه اندازی رایانه تصمیم می‌گیرد که کدام برنامه برای انجام چه وظیفه‌ای اجرا شود و به برنامه نویسان امکان می‌دهد با استفاده از زبان‌های برنامه نویسی مورد تایید سیستم عامل، برنامه های کاربردی مورد استفاده کاربر را طراحی و برای اجرا در اختیارش قرار دهند.
در نتیجه سیستم عامل، اصلی‌ترین بخش مورد استفاده در رایانه است که با استفاده از برنامه ریزی‌های پیش فرض، فرماندهی رایانه را بر عهده دارد و از همین جهت تمام محتویات رایانه در قبضه سیستم عامل‌هاست.
در ایران تلاش‌هایی برای طراحی و عرضه سیستم عامل بومی صورت گرفت که هیچ‌کدام از این تلاش‌ها تا کنون بصورت عمومی نتیجه بخش نبوده است و اکنون تقریباً تمام رایانه های ایرانیان توسط سیستم عامل ویندوز که تولید شرکت آمریکایی مایکروسافت است، فرماندهی شده و در واقع تمام اطلاعات نهادها، سازمان‌ها و کاربران ایرانی، در قبضه این شرکت آمریکایی است. شرکتی که گفته می‌شود در هیچ کجای جهان تا این اندازه نسبت به توزیع گسترده سرمایه خود به صورت رایگان، بی تفاوت نیست!
۳. نرم افزارهای کاربردی:
سیستم عامل‌های مختلف و به خصوص ویندوز، به صورت پیش‌فرض نرم افزارهای کاربردی عمومی را در اختیار کاربران خود قرار می‌دهند؛ اما به طور معمول این نرم افزارها تمام نیازهای کاربران را پاسخ نمی‌دهند.
در نتیجه شرکت‌های بزرگی در جهان، کار طراحی نرم افزارهای کاربردی را بر عهده دارند؛ که البته کاربردی ترین این نرم افزارها، متعلق به شرکت آمریکایی مایکروسافت هستند و این شرکت نیز با همان رویه پیش گفته، در ارائه به ظاهر رایگان نرم افزارهای گران قیمت خود به ایرانیان، گوی سبقت را از اندک رقبای اغلب آمریکایی خود، ربوده است!

۴. سرویس‌های پایه:
از کارکردهای اصلی رایانه، اتصال به شبکه اینترنت است.
«اینترنت» نام پروژه بزرگ وزارت جنگ آمریکا است که با هدف اولیه ساخت شبکه‌ای مستحکم، توزیع شده و با تحمل خطا و برای ارتباط رادارها و ابزارهای کنترل و جاسوسی، طراحی شده و از اواسط دههٔ ۱۹۹۰ (بیش از ۱۰ سال بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران)، به صورت یک شبکهٔ همگانی در آمد و در کمترین زمان ممکن وارد ایران و دیگر کشورهای جهان شد. امروزه اینترنت بخش مهمی از جامعه بشری و تعاملات اجتماعی افراد را تحت تأثیر خود قرار داده است (برای بیشتر دانستن از توپولوژی شبکه اینترنت، این مقاله (http://pasdaran.persianblog.ir/post/1356) را حتما بخوانید).
به صورت عمومی در اینجا، ابزارهای اصلی و زیربنایی فعالیت در فضای اینترنت را «سرویس‌های پایه» می‌نامیم.
بر اساس طرح ریزی‌های انجام شده، فعالیت در اینترنت بدون داشتن یک تارنامه (E-Mail) تقریباً غیر ممکن است.
تارنامه به صندوق پست الکترونیک شما گفته می‌شود که کارکردی شبیه صندوق امانات دارد و به شما این امکان را می‌دهد که ارزشمندترین اطلاعات خود را که شامل نامه های شخصی و هدایای مجازی دوستانتان نیز می‌شود، در آن نگهداری کنید.
معمولاً صندوق امانات نزد امین‌ترین افراد قرار می‌گیرد، زیرا رفته رفته محتویات این صندوق، تبدیل به سرمایه های بی بدیل صاحب آن شده و هرگونه درز اطلاعات یا خلل در نگهداری از محتویان این صندوق، صدمات بعضاً جبران ناپذیری را به فرد و زندگی او وارد می‌کند. اکنون صندوق امانات اکثر قریب به اتفاق مردم و مسئولان ایران در کمپانی‌های بزرگ صهیونیستی-آمریکایی مانند گوگل و یاهو قرار دارد و یک ایرانی برای اینکه اجازه استفاده از این سرویس را داشته باشد، به اجبار پای معاهده ای مشابه عهدنامه ترکمانچای را امضا می‌کند و بر اساس آن معاهده، ضمن پذیرش تبعیت از قوانین ایالات متحده آمریکا، به کمپانی مورد نظر اجازه می‌دهد از تمام اطلاعات وی بدون اجازه استفاده نموده و حتی در برابر امنیت محتویات صندوق امانات استفاده شده نیز تعهدی ندهد!
البته سرویس‌های پایه تنها به تارنامه نیز خلاصه نمی‌شوند.
بر اساس بستر موجود در اینترنت، شما برای دسترسی به اطلاعات مورد نیاز، به صورت پیش‌فرض، نمی‌توانید از موتور جستجوگر استفاده نکنید.
عمده‌ترین موتور جستجوی مورد استفاده کاربران ایرانی، متعلق به شرکت صهیونیستی-آمریکایی گوگل است. این شرکت بر اساس ادعای مدیر آن، از اطلاعات کاربران برای تجارت و کسب درآمد استفاده می‌کند و نتایج جستجو را نیز بر اساس اولویت‌های خود برای کاربران مختلف، متفاوت ارائه می‌دهد.
در واقع با این تعریف دو عنصر اصلی اینترنت، یعنی اطلاعات و کلیک، در انحصار شرکت‌های آمریکایی قرار دارد و تا امروز، علیرغم تلاش نخبگان جوان و برخی نهادهای ایرانی، در عرصه سرویس‌های پایه توفیق قابل عرضی نداشته‌ایم.
عمده وابستگی‌های زیربنایی‌مان در فضای مجازی را گفتیم، اما زیربناها به تنها همین موارد نیز خلاصه نمی‌شوند.
طرح و باور این حجم از وابستگی زیربنایی کار ساده ای نیست، مخصوصاً زمانی که به بررسی زیرساخت‌های اینترنت می‌پردازیم و متوجه می‌شویم در این فضا و بستر، اوضاع به مراتب وحشتناک‌تر است.
وابستگی به آی پی، دامنه، سرورها و حتی پهنای باند بی کیفیت و ناامنِ خریداری شده از شرکت‌های آمریکایی، به قدری عمیق و نامعقول است که این وابستگی‌ها را می‌توان «وابستگی هویتی» نامید. عمق و ابعاد وابستگی تأسف بار هویتی را در آینده، بررسی خواهیم کرد.
به هر تقدیر، مواجهه با این وابستگی‌های عمیق و مطالبه استقلال در فضای مجازی، بدون اندیشیدن به انقلاب اسلامی در فضای مجازی از مسیر شعار جهان شمول «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی»، امری محال به نظر می‌رسد و این انقلاب هم مانند انقلاب اسلامی ایران با مشکلات بسیاری مواجه خواهد شد که عبور سلامت از این موانع، آینده ای روشن را به ما نوید می‌دهد.

پس این مطلب و مطالبه را دنبال کنید...