عدم استقبال مردم از سینما در سال 91 در دو دهه گذشته بی‌سابقه بوده است

به گزارش بولتن نیوز، مصطفی محمودی منتقد سینما در ویژه‌نامه نوروزی ماهنامه مدیریت ارتباطات، دلایل عدم استقبال مردم از سینما در سال 91 را بررسی کرده است. 

او در مقدمه یادداشت خود آورده:آخرین سال فعالیت تیم سینمایی دولت دهم از لحاظ آمار و ارقام فروش قابل تأمل است؛ نگاهی به فروش ریالی فیلم‌های سینمای کشور نشان می‌دهد که در سال 91 تعداد تماشاگران سینمای ایران به حدود۹تا۱۰میلیون مخاطب رسیده که این مسأله در دو دهه گذشته بی‌سابقه بوده است. به معنای دیگر در این سال، سرانه هر ایرانی برای دیدن فیلم در سینما فقط۱۰دقیقه بوده و معنای دیگرش این است که هر ایرانی در هر۹سال یکبار سینما می‌رود و این یعنی گسسته شدن ارتباط مردم با مدیوم مطرح و مهمی به نام سینما و رویگردانی آنها از این هنر- صنعت. گسسته شدن این ارتباط در نهایت منجر خواهد شد به ایجاد کانال‌های ارتباطی جدید از سوی مردم برای جبران رابطه قطع شده که معنایی جز استقبال از شبکه‌های فارسی‌زبان ماهواره‌ای، افزایش تیراژ فروش فیلم‌های شبکه قاچاق و حتی افزایش بازدید از شبکه‌های مجازی‌ای که از آن‌سوی آبها هدایت می‌شوند، ندارد.

اما چرا این اتفاقات رخ داد؟

محمودی با بررسی و تحلیل شرایط حاکم بر سینمای ایران به این پرسش پاسخ داده و در بخش دیگری از نقد خود نگاهی داشته به عملکرد دولت‌ها در سینمای ایران در مدت زمان 20 سال اخیر از زبان آمار و ارقام.

از نظر تعداد تماشاگران سینما می‌توان عنوان موفق‌ترین دولت را به دولت‌های پنجم و ششم آیت‌الله هاشمی رفسنجانی از سال 1371 تا 1376 به ریاست‌جمهوری اختصاص داد که در این مدت با میانگین 3/51 میلیون مخاطب سالیانه موفق شد تا آمار مناسبی را از نظر استقبال تماشاگران از سینمای ایران بر جای بگذارد. در رده دوم نیز دولت هفتم و هشتم با میانگین 7/22 میلیون مخاطب سالیانه قرار می‌گیرد که اگرچه رقم نگران‌کننده‌ای است اما نگاهی به شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه می‌تواند دلایل این ریزش تلقی شود و متأسفانه در پایان و آخرین رده نیز می‌بایست از دولت نهم و دهم نام برد که با میانگین 3/14 میلیون مخاطب سالیانه شاهد نزول متوسط یک میلیون نفری مخاطب در هر سال بوده است. از دیگر سو با نگاهی به تعداد بلیط‌های فروخته شده نیز در می‌یابیم که ضعیف‌ترین دولت در جذب مخاطب، دولت دهم (با فروش تقریباً 26 میلیون قطعه بلیط) بوده است. البته ذکر این نکته نیز ضروری است که در شاخص‌های سینمایی قیاس فروش سال‌ها به محاسبه پارامترهای مختلف اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی نیاز دارد و جز میانگین بهای بلیط که از سال 1370 تا 1391 بیش از 6000 درصد افزایش داشته است، معیار مناسبی برای سنجش موفقیت دولت‌ها در زمینه یاد شده متأسفانه به صورت مستند و مدون وجود ندارد.

متن کامل این یادداشت در ویژه‌نامه نوروزی ماهنامه مدیریت ارتباطات قابل مطالعه است.