اولین کارت پستال ها از کجا آمده اند

به گزارش بولتن نیوز به نقل از سایت تبیان، كارت پستال‌ها از كجا آمده‌اند و از كی محبوب مردم شده‌اند؟ اسناد تاریخی می‌گویند آنها از روزگار مصری‌ها و چینی‌های باستان وجود داشته‌اند و مردمان آن دوران هم می‌دانستند كه می‌شود آرزوی خوشبختی و شادی را برای دیگران خلاصه كرد و نوشت و دستشان داد تا ماندگار شود، اما حكایت این‌كه كارت پستال‌ها از كی به شكل امروزی منتشر شد، فرق دارد. نخستین سری كارت پستال‌ها با اشكالی تقریبا مشابه كارت پستال‌های امروزی در سال 1869 در اتریش متولد شدند، اما تا نیمه دوم قرن نوزدهم طول كشید تا كارت پستال‌ها از مجالس اشراف برسند به مردم عامه و به جای تبریك‌گویی و تسلیت‌گویی به خاصان، قاصد احساسات اقشار متوسط و حتی فقیر شوند.

تصاویر روی كارت پستال‌ها در آن زمان برای مردمی كه هنوز با بسیاری از انواع دیگر رسانه‌ها ناآشنا بودند، مجذوب‌كننده و دلربا بود و از همان زمان، طراحانشان پی بردند كه می‌شود از آن صفحات مقوایی كوچك كه بی‌تمبر مرزها را گز می‌كردند و این طرف و آن طرف می‌رفتند برای انواع تبلیغ‌ها یا تحریك احساسات عمومی بهره گرفت؛ این شد كه اگر آنان می‌خواستند نوع پوششی را به جمع بقبولانند یا مدی جدید را معرفی كنند، آدم‌های روی كارت پستال‌ها همان لباس‌ها را تن می‌كردند؛ اگر می‌خواستند مردم را به خرید كالایی خاص مثلا خودرویی جدید تشویق كنند، آن خودرو در جاده‌ای سحرانگیز روی كارت پستالی می‌راند؛ اگر می‌خواستند جامعه‌شان را با چهره‌ای مثبت به جهانیان معرفی كنند، مهربانی‌هایشان را در عكس‌های كارت پستال‌ها به رخ می‌كشیدند و اگر قصد می‌كردند مردمشان را به تلاش بیشتر تشویق كنند، روی كارت پستال‌ها پر می‌شد از آدم‌هایی كه خط اخم مصمم بودن، میان ابروهایشان نقش بسته بود و آستین‌ها را بالا زده بودند به قصد آبادانی.

هیچ جا ثبت نشده است در ایران نخستین كارت‌پستال میان چه كسانی رد و بدل شد، اما نخستین كارت پستالی كه در تاریخ كشورمان ثبت شده است، همان بلیت تئاتری است كه ناصرالدین شاه آن را به مناسبت یک جشن ، از فرنگ برای همسرش انیس‌الدوله فرستاد، چون می‌دانست او عاشق تئاتر است. كارت پستال‌ها از همان زمان، در كشور ما هم رواج پیدا كردند و تكه‌هایی از تاریخ ایران را قاب گرفتند و در خود نگه داشتند و به اسناد تاریخی بدل شدند.

چیزهای قدیمی مثل...

چه كسی می‌داند چند میلیون كارت پستال از زمانی كه آن بلیت تئاتر به انیس‌الدوله رسید، میان ایرانی‌ها دست به دست شده‌اند؟ چه كسی خبر دارد چند میلیارد كارت پستال تا این لحظه كه ما با هم حرف می‌زنیم، در جهان رد و بدل شده‌اند؟ فقط می‌شود مطمئن بود كه بیشتر آدم‌های دنیا در طول زندگی‌شان دست‌كم 3-2 تا كارت پستال هدیه می‌گیرد و با این حساب، حتما تعداد كارت پستال‌ها از شمار آدم‌ها خیلی بیشتر است.

كرور كرور كارت پستال‌های رنگی، سال‌ها و سال‌ها مثل پرنده‌های مهاجر از یك سوی زمین به سوی دیگر پرواز كرده‌اند و پشت در خانه‌ها رسیده‌اند و گیرنده‌های‌شان را شاد كرده‌اند و حالا، به روزگاری رسیده‌ایم كه پای دنیای مدرن به این تكه از زندگی‌مان هم باز شده است و میلیاردها كارت تبریك دیجیتالی كه بی‌امان و ترسناك در هر ثانیه تكثیر می‌شوند، عزم‌شان را جزم كرده‌اند تا جای كارت پستال‌های قدیمی و دوست‌داشتنی را بگیرند و ثابت كنند كه ناپدید شدن، سرنوشت تك‌تك اجزای دنیای كهنه‌ای است كه قرار است در دهه‌های آینده با پیشرفت‌های تكنولوژی نونوار شود، اما حقیقت این است كه گرچه نبض دنیای كهنه ما كند می‌زند، گرچه در آن ناچاریم برای خیلی از كارها مثل تبریك گفتن سال نو، وقت بیشتری صرف كنیم.

گرچه همه چیزش از نظر آنها كه در تكنولوژی غرق شده‌اند، كشدار و حوصله‌سربر به نظر می‌رسد، اما برای خیلی از ما این انتظار به ظاهر طولانی گاهی شیرین‌تر است؛ ما هنوز هم گاهی دلمان می‌خواهد گوش به زنگ صدای موتور پستچی محله باشیم، ما هنوز هم از دیدن دستخط هم یا غافلگیر شدن وقت باز كردن نامه و بیرون ریختن گل‌های خشك شده از آن لذت می‌بریم، ما هنوز هم از نوشتن پشت تصویری از یك رویا و سر صبر جا دادنش توی پاكت نامه و رفتن تا پستخانه و فرستادنش برای كسی كه دوستش داریم، كیف می‌كنیم، ما هنوز هم...

حالا دیگر باید باور كرد، چیزهایی در این دنیا وجود دارد كه شاید نسخه‌های كهنه‌شان، از اشكال تازه‌شان بهتر باشد؛ چیزهایی مثل كارت پستال‌های مقوایی با عكس‌های رنگی.