رسانه محل رجوع و اعتماد مردم است، با غفلت آنرا به ابزار مطلوب دشمن تبدیل نکنیم

جواد دلیری، نسرین تخیری، ساسان آقایی (از روزنامه اعتماد) میلاد فدایی اصل (دبیر سیاسی ایلنا)، سلیمان محمودی، پژمان موسوی، امیلی امرایی، ريحانه طباطبايي و علی دهقان (از روزنامه بهار)، مطهره شفیعی و نرگس جودکی (از روزنامه آرمان)، پوریا عالمی (از روزنامه شرق)، اکبر منتجبی (سردبیر هفته نامه آسمان)، حسین یاغچی (از مهرنامه) و صبا آذرپیک، فاطمه ساغرچی و كيوان مهرگان ترکیب بازداشت شدگان را تشکیل می‌دهند و احتمالا براي تعداد ديگري از فعالان رسانه‌اي احضاريه صادر شده است كه هفته آينده بايد در دادسرا حاضر شوند.

به گزارش بولتن نیوز، این موضوع از زوایای مختلف قابل بررسی است اول این که روزنامه نگار چه جایگاهی در شرایط حساس کنونی دارد و در شرایطی که مردم به این رسانه هاو روزنامه نگاران اعتماد دارند، روزنامه نگار چگونه باید عمل کند که از منافع ملی و امنیت مردم دفاع کند و به اعتماد مردم درست پاسخ بگوید و مدافع منافع مردم وامنیت کشور باشد؟

دوم این که در شرایط گسترش اطلاع رسانی و عصر اطلاعات، در کنار نقاط قوت و مزیت های مثبت اطلاع رسانی چگونه باید عمل شود که دشمن و بدخواهان برای جاسوسی و کسب اطلاعات، سیاه نمایی و تضعیف کشور از آن بهره نبرند و نتوانند از طریق شبکه های اجتماعی و... به ایران ضربه بزنند؟

سوم این که مرجع تشخیص نوع اطلاعات و مشاوره ای که نباید به رسانه های بیگانه از جمله بی بی سی و رادیو زمانه و... داده شود کدام نهاد است و نوع رابطه روزنامه نگاران و مسوولین امنیت و قضایی کشور چگونه باید باشد که از اطلاعات و فضای کشور محافظت شود و دشمن نتواند از آن استفاده کند و به تحقیرملت ایران، تضعیف نظام و جاسوسی و تبلیغ علیه کشور مبادرت کند؟ وظیفه وزارت ارشاد به عنوان متولی رسانه های کشور و وزارت اطلاعات به عنوان متولی امنیت کشور و دادگستری به عنوان متولی قضایی و حقوقی کشور در این رابطه چیست و آیا روزنامه نگاران، متناسب با شرایط کشور توجیه شده اند و به آنها تذکرها و نکات حساس توصیه شده است؟ آیا متناسب با شرایط کشور، به رسانه ها، مشورت های لازم داده شده است. آیا می توان روش دیگری را پیگیری کرد که بدون دستگیری و بازداشت روزنامه نگاران، تذکرات و توصیه ها به موقع منتقل شود و تبادل نظر بین دو طرف صورت گیرد تا نیازی به بازداشت روزنامه نگاران نباشد؟

آیا در مورد حساسیت کار خبر واطلاع رسانی و شبکه های اجتماعی و سوء استفاده رسانه های بیگانه، به موقع اطلاع رسانی شده است.

اولین پرسشی که مطرح است این نکته اساسی است که چه مرجعی مشخص می کند که چه نوع اطلاعاتی نباید به بیگانگان داده شود و چه نوع اطلاعاتی جاسوسی یا سیاه نمایی محسوب می شود؟ علاوه بر اطلاعات طبقه بندی شده که با امنیت کشور مرتبط است چه نوع اطلاعاتی برخلاف مصلحت کشور، می تواند به زمینه سازی و ایجاد فضای تبلیغی علیه کشور و نظام و انقلاب منجر شود؟

روزنامه نگارانی که پذیرفته اند درفضای داخلی و در چارچوب قوانین کشور، به انتشار رسانه اقدام کنند، باید توجه داشته باشند که این فعالیت حرفه ای، نباید فرصت سوء استفاده به بیگانه را بدهد. شاید در مقطعی ارائه برخی اخبار عادی تلقی شود اما در برخی مواقع حساس، و متناسب با افزایش فشار بدخواهان کشور، باید تغییر رویه بدهیم و اگر مطلبی در داخل کشور قابل نقد و بررسی وانتشار است، نباید تصور کنیم که این مطلب می تواند در خارج کشور نیز در اختیار رسانه های بیگانه قرار گیرد.

روزنامه نگاران باید توجه داشته باشند که در چارچوب مسائل داخلی، احزاب و رسانه ها، مانند اعضای یک ملت و خانواده بزرگ ایران، به تحلیل وانتقاد از سیاست ها و مسائل جاری اقدام می کنند اما نباید نقاط ضعف کشور و مسائل یک خانواده را به گونه ای به رسانه معاند خارجی انتقال دهند که آنها با فضاسازی علیه کشور، به تبلیغ علیه ایران و تضعیف ساختار سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور بپردازند و وضعیت ایران را از هر لحاظ نامناسب جلوه دهند.

یک روزنامه مانند شرق و بهار، با تیراژ به نسبت موثر خود، در داخل کشور منتشر می شوند و مردم نیز آگاهند که برای بهبود اوضاع، باید به نقد و بررسی وتحلیل اخبار، پرداخته شود اماوقتی خبرنگار همین روزنامه با بی بی سی همکاری می کندیا به نوعی به آنها مشاوره و اطلاعات می دهد، به این معنی است که رسانه ای با تیراژ نامحدود و با امکانات و جذابیت های فنی و بصری، می تواند به طور مستمر و بدون محدودیت از این اطلاعات بهره ببرد و به فضاسازی و تبلیغ علیه کشور بپردازد.

روزنامه شرق و بهار و مجله آسمان را طیف خاصی از مردم می خوانند اما شبکه بی بی سی بدون پرداخت پول و ساده تر از طریق تلویزیون قابل دریافت است و همه افراد جامعه در داخل و خارج مشاهده می کنند و تاثیر آن و گسترده نفوذ و دسترسی آن بیشتر است و در داخل و خارج می تواند به تبلیغ علیه نظام و کشور منجر شود.

ماپذیرفته ایم که در چارچوب اصلاح طلب، اصولگرا، منتقد دولت و... در داخل کشور، تحلیل وانتقاد کنیم و این مسائل طبیعی است و در هر کشوری وجود دارد و ما به انتقاد از داخل کشور مشغول هستیم اما در مقابل رسانه خارجی هر چند که همکاران سابق ما در آن جا کار می کنند، باید به گونه دیگری عمل کنیم.

روزنامه نگاران سایر کشورها نیز در گفت وگو با خبرنگاران خارجی، آبروی ملت ودولت خود را حفظ می کنند و گزارش ها واطلاعاتی که به زیان کشور تمام می شود را بازگو نمی کنند و فرصت بهره برداری به طرف بیگانه نمی دهند و تعصب دارند. شما به روزنامه نگاران ترکیه توجه کنید. چه تعداد از آنها حاضر است که دائم به سیاه نمایی از ترکیه اقدام کند و با وجود آن که یکی از سخت ترین شرایط کاری را دارند اما حرمت کشور و مردم و دولت خود را حفظ می کنند اما در داخل دائم به انتقاد مشغول هستند.

و البته از سوی مسوولان نظام و دولت و صداو سیما و وزارت ارشاد نیز باید تلاش شود که شرایط به گونه ای نباشد که روزنامه نگار داخل ایران راه زندگی و کار در غرب و رسانه های انگلیس و آمریکا را در پیش بگیرد و به ابزار دست مخالفان کشور تبدیل شوند و حجاب خود راکنار بگذارند و به ابزار تهاجم فرهنگی وسیاسی و اجتماعی علیه مردم کشور خود تبدیل شوند.

ما اگر ضعف، سوء مدیریت یا هر مشکلی داریم در داخل کشور به آن می پردازیم و البته انتشار داخلی و بین المللی هم دارد اما با توجه به امکانات و تعداد مخاطبان و فضای تبلیغی که رسانه های بیگانه دارند نباید اجازه داد که از این مطالب، به زیان مصالح و منافع ملی کشور و امنیت ملی بهره ببرند.

شبکه بی بی سی، با وجود برنامه صرفه جویی گسترده خود وتعطیل کردن بسیاری از برنامه ها مانند برنامه روسی خود که سال ها ادامه داشته، برنامه بخش فارسی را نه تنها محدود نکرد بلکه شبکه تلویزیونی نیز اضافه کرد و این موضوع نشان می دهد که دولت بریتانیا، تلاش دارد که با نگاه دخالت در امور کشورها، از ابزار اطلاعات و رسانه بهره ببرد و حالا که دیگر شوروی و جنگ سرد به پایان رسیده و برنامه روسی اولویت ندارد، آن را تعطیل می کند اما برنامه فارسی را با توجه به اهمیت نظام جمهوری اسلامی و وضعیت ایران، افزایش می دهد و تعداد روزنامه نگاران آن را به بیش از 200 نفر افزایش داده است.

با توجه به سابقه برنامه بی بی سی فارسی، تعداد خبرنگاران، نکات حرفه ای وجذابیت های بصری، تلاش دارد که مسائل ایران را از دیدگاه بررسی نقاط ضعف جامعه ایران مورد توجه قرار دهد وحتی در مواجهه با فرح دیبا و رضا پهلوی نیز به منافع خود توجه دارد و به آنها نیز رحم نمی کند و با سوالاتی که می پرسد نشان می دهد که به دنبال منافع خود است و تنها به دنبال آن نیست که مخالفان نظام برسر کار بیایند و نظام فعلی برود بلکه می خواهد همواره به شکلی از ساختار سیاسی برسد که هیچ عظمت و ارزش و آینده مستقلی را برای ایران شاهد نباشد و حتی نظر رضا پهلوی و همراهان او برای جلوگیری از حمله به ایران را مسخره می کند...

چنین رسانه ای و رسانه های دیگر، که با نگاه براندازی و تضعیف شدید جامعه ایران فعالیت دارند، چه کمکی می توانند به مخالفان و منتقدان دولت و نظام کنند و در کجای تاریخ، دولت انگلیس دلسوز مخالفان و منتقدان و موافقان حکومت در ایران بوده که حالا بخواهد باشد؟

وقتی چنین تحقیر آمیز با مسائل گرانی و قیمت کالاها، ساختار سیاسی، سخنان مسوولان، نظر اپوزوسیون برخورد می کند و برای مخالفان نظام کنونی ایران در خارج کشور نیز هیچ ارزشی قائل نیست، چرا روزنامه نگار ایرانی به چنین رسانه ای مشاوره و اخبار جهت دار می دهد.

اگر روزنامه نگار ایرانی با بی بی سی و یا هر رسانه دیگری صحبت می کند باید از موضع عزت و مصلحت و دفاع از منافع کشور و دفاع کارشناسی از نظرات خود سخن بگوید و تلاش کند که بی بی سی و صدای آمریکا و رادیوزمانه به نفع انگلیس و آمریکا از این سخنان بهره نبرند.

جلب اعتماد مخاطبان داخلی

یکی از مسائلی که روزنامه نگاران باید به آن توجه داشته باشند، میزان اعتمادی است که مخاطبان داخلی و مردم ایران به آنها دارند و تصور می شود که روزنامه نگار، مانند سرباز جبهه، درصحنه فرهنگی واطلاع رسانی، مدافع منافع ملی و حقوق مردم است و اگر انتقاد می کند یا تحلیل می نویسد به دنبال آن است که منافع حداکثری برای کشور داشته باشد.

اما وقتی یک روزنامه نگار، به جای کمک به مصلحت کشور و مقابله با دشمنان و بدخواهان، به همکاری با رسانه های کشورهایی مشغول می شوند که به طور تاریخی، با منافع ملت ایران در نبرد بوده اند، این حس نامطلوب را القا می کند که چرا برخی روزنامه نگاران در روزنامه و رسانه مدافع منافع ملی کشور نیستند وبه انگلیس وآمریکا و بدخواهان کشور، مشاوره و اطلاعات می دهد تا در فضاسازی تبلیغاتی علیه منافع ملی و تحقیر ایرانیان استفاده کنند.

اگر چه این اطلاعات ممکن است که طبقه بندی شده و دست اول نباشد اما وقتی از ضعف اجتماعی واقتصادی و سیاسی صحبت می شود و به آنها این امکان را می دهد که به تبلیغ و منفی بافی وسیاه نمایی علیه ایران بپردازند و در تضعیف کشور، فضای اجتماعی، معضلات طلاق و اعتیاد وبیکاری، مسائل سیاسی، جناح بندی ها، فشارها و... را به رخ مردم ایران بکشند و... نتیجه این می شود که عده ای از مخاطبان احساس می کنند که فضایی ناامید کننده از کشور پیش روی آنهاست و آن چه بی بی سی و رسانه های دیگر می گویند درست است...

در حالی که مشکلات مالی و رکود و بیکاری و... در اروپا وآمریکا نیزوجود دارد اما رسانه های سعی می کنند که نشانه های امید را نیز مطرح کنند و در عین حال که انتقاد می کنند اگر آمار امیدوار کننده ای دارند به مردم ارائه می دهند ودر ریشه یابی مشکلات، در کنار مسوولان حرکت می کنند و با احترام نسبت به مسوولین کاخ سفید و پلاک 10 لندن رفتارمی کنند.

وقتی مخاطبان بسیاری، برنامه بی بی سی را مشاهده می کنند از میزگرد و فیلم مستند تا برنامه خبری، همگی بر سیاه نمایی و ناامیدی متمرکز است و وقتی وضعیت یک زندانی یا فعال سیاسی بررسی می شود طوری وانمود می شود که گویی تمام ملت ایران در چنین وضعی هستند.

این در حالیست که همین حالا در کشورهای چین، ترکیه، آفریقا، آمریکا، آسیا و... بسیاری از کشورها، با موارد مشابه با آن چه در ایران شاهدیم روبرو هستند اما موضوعات ایران، سیاه نمایی از ایران، ایران هراسی و... بسیار پر رنگ تر از اخبار سایر کشورها مطرح است.

دلیل این که ترکیه، چین، عربستان، بحرین، عراق و.... کمتر از ایران مورد توجه است این نکته اساسی است که ایران مستقل از آمریکا وانگلیس حرکت می کند و کشورهای دیگر، کمتر شاخ به شاخ با منافع آمریکا هستند.

نکته دیگری که باید توجه شود این است که اطلاع رسانی و گسترش شدید رسانه ها و روزنامه ها، تعداد روزنامه نگاران ایران را از کمتر از 1000 نفرقبل از دهه 80 به بیش از 10 هزار نفر و 20 هزار نفر در دهه 90 افزایش داده، و بسیاری نیز به صورت وبلاگ نویس و وب سایت و... فعال هستند و به همان میزان که اطلاع رسانی را افزایش داده و خبر و تحلیل را بیشتر کرده و دسترسی به اطلاعات را افزایش داده اما به همان اندازه مسوولیت روزنامه نگار و وبلاگ نویس را در مواجه شدن با مسائل امنیت ملی افزایش داده است.

وقتی خبری مانند حمله با چاقو در سطح وسیع منتشر می شود به این معنانیست که الان چنین معضلی داریم و در گذشته چنین حوادثی نبوده است به این معنی است که دسترسی به اطلاعات و فیلم و عکس وخبر بیشتر شده است اما نباید آن را نشانه بدتر شدن اوضاع تحلیل کنیم بلکه باید سعی کنیم که از اطلاع رسانی برای آگاه سازی مردم بهره ببریم تا مراقبت و کنترل و نظارت و امنیت را افزایش دهیم نه این که مردم را بترسانیم و سیاه نمایی کنیم و احساس ناامنی را بیشتر کنیم.

انگلیس و آمریکا به جای فرستادن جاسوس، از شبکه های اینترنتی بهره می برند

دشمنان و بدخواهان و رقبای ملت ایران، به خاطر رشد اطلاع رسانی و گسترش اینترنت و ماهواره و... به جای این که جاسوس به ایران بفرستند تا از وضعیت اجتماعی وسیاسی ایران با خبر شوند، از طریق ایجاد شبکه های اجتماعی، ایمیل، ماهواره، ویروس های اینترنتی و... از هرچه در ایران اتفاق می افتد یا در گوشی موبایل و رایانه روزنامه نگاران وفکر آنها می گذرد و.... با خبر می شوند.

شبکه های فیس بوک، انواع شبکه های اجتماعی، شبکه های تلویزیونی و... بیشترین سرمایه گذاری و فعالیت را در مورد مسائل ایران دارند و از هر نوع اظهار نظر، تحلیل و خبری درراستای ضربه زدن به منافع کشور و سیاه نمایی و... بهره می برند.

آنها هم اطلاعات می گیرند و درمورد مسائل ایران اطلاعات خودرا تکمیل می کنند و بدون فرستادن جاسوس وخرج کردن برای آن، کسب اطلاع می کنند وهم از فعالان شبکه های اجتماعی برای ایجاد فضای تبلیغ علیه نظام و کشور استفاده می کنند و با سیاه نمایی بسیار، دل مردم و جوانان را خالی می کنند و آنها را نسبت به آینده بدبین می کنند و یا تلاش می کنند که فشارها علیه جمهوری اسلامی را به اوج برسانند.

در حالی که مشکلات گرانی وبیکاری، معضلات اجتماعی و... در همه کشورهای جهان وجود دارد. اما سرمایه گذاری و تمرکز بیشتر روی شبکه های اجتماعی و اطلاع رسانی فارسی زبان بسیار افزایش یافته است.

انواع شبکه های ماهواره ای و تلویزیونی، با رنگ و لعاب موزیک و فیلم و سریال و سرگرمی و در واقع با هدف تخریب اخلاق و احساس تعلق مردم به ایران را گسترش داده اند واین سوال را مطرح می کند که منابع آن از کجا تهیه می شود و هزینه این همه برنامه را از کجا تامین می کنند؟

براین اساس، هم ملت ایران و هم روزنامه نگاران و اصحاب جراید باید توجه داشته باشند که آنها دلشان به حال ملت ایران نسوخته و برای راحتی مردم هزینه نمی کنند بلکه به دنبال تخریب ساختار اخلاق و فرهنگ و سیاست کشور هستند تا با هدف سرنگونی نظام و تضعیف حرکت مستقل ایران، به نتیجه مورد نظر خود برسند و جای پای آمریکا وانگلیس را در خاورمیانه و غرب آسیا تقویت کنند.

ایران در این منطقه به عنوان یک کشور مستقل و منتقد نظام سرمایه داری مطرح است و در منطقه ای که سرشار از نفت وگاز و جمعیت مسلمان است، آنها به دنبال تضعیف ایران هستند تا روی جنبش ها و کشورهای منطقه مانند فلسطین و لبنان و سوریه وبحرین و عراق و.... اثر نداشته باشد.

روزنامه نگاران و مسوولان امنیتی چاره جویی کنند؟

آیا می توان در عصر اطلاع رسانی که انتقال اطلاعات به خارج از کشور، از سلام و علیک با همسایه ساده تر شده، از انتقال اطلاعات جلوگیری کرد؟

چه نوع پیام ها و روابط و اطلاعاتی نباید ایجاد و به افراد بیگانه داده شود؟ آیا می توان در را به روی شبکه های اجتماعی بست و تازه اگر هم فیلتر شوند آیا امکانات این شبکه ها برای ایرانیان از بین می رود؟

آیا بهتر نیست که وزارت اطلاعات و وزارت ارشاد برای آینده این کشور و شرایطی که هر حرکتی اطلاع رسانی می شود راهکاری ارائه دهند و ضمن این که به روزنامه نگاران اعتماد می کنند به آنها مشاوره و اطلاعات لازم را بدهند تا روزنامه نگار بدون نگرانی و با شجاعت، از منافع کشور در گزارش ها و گفت وگو های خود با هر رسانه ای دفاع کند؟

در شرایطی که می توان از ابزار رسانه مانند سایر امکانات دنیای امروز، در راستای رشد دستاوردهای ایران و نظام بهره برد آیا بهتر نیست که برنامه و راهکار کارشناسی برای آزادی عمل روزنامه نگاران تعریف شود؟

وقتی یک سفیر جمهوری اسلامی یا هر کشوری در قلب کشورهای جهان از موضوع غرور ملی، از منافع کشور دفاع می کند آیا سخت است که روزنامه نگار ایرانی در داخل یا خارج کشور برای خدمت به کشور خود، از این امکانات وسیع رسانه ها و شبکه های اجتماعی بهره ببرد؟

براین اساس، شایسته است که برای مقابله با چنین پدیده هایی و ایجاد اعتماد و اطمینان لازم بین مسوولان امنیت و قضایی کشور و همچنین روزنامه نگاران و فعالان دنیای آزاد اطلاعات، نوعی تبادل نظر و همکاری و مذاکره صورت گیرد و بزرگان این حرفه ارزشمند، طرحی ارائه دهند تا روزنامه نگاران با شجاعت و قدرت تحلیل مناسب، با مسائل خبری مواجه شوند و در گفت وگو با رسانه های بیگانه، قادر به دفاع از منافع ملی کشور باشند

آیا می توان تمام مطالب و اظهارنظرها و تحلیل هایی که در روزنامه ها و رسانه های داخلی وجود دارد را با این توجیه که در دسترس همه مردم جهان است، با رسانه بیگانه مطرح کنیم و با کم کردن و اضافه کردن به آن، به رسانه های بیگانه این فرصت را بدهیم که از خبرنگاران و روزنامه نگاران داخل کشور برای مقاصد خود استفاده کنند؟

این نوع ارتباط با رسانه های بیگانه وگفت وشنود با آنها تاچه حد توجیه پذیر و در چه حد می تواند برای منافع کشور و آن هم در مقاطع حساس مانند تحریم و فشار بر پرونده هسته ای و در آستانه انتخابات، به زیان منافع کشور باشد؟

مخاطب داخلی و مردم ایران چگونه به روزنامه نگاران خود اطمینان می کنند؟ و روزنامه نگار ایرانی باید چگونه با شجاعت در گفت و گو با بی بی سی یا هر رسانه دیگری از موضع عزت و مصلحت کشور از نظر کارشناسی خود دفاع کند و به جای تحقیر و تضعیف کشور و مردم، در راستای رشد و ارتقای جایگاه ایران اقدام نماید؟