دانشگاه، محلی برای تحصیل یا مصرف؟!

روز اول که رفته بودم ثبت نام در یکی از دانشگاه ها، برای ادامه تحصیل درمقطع کارشناسی، فکرش رو هم نمی کردم زمان فارغ التحصیلی همکلاسی خودم رو طور دیگه ای ببینم. مثل من با پدر و مادرش برای ثبت نام آمده بود. از قیافه اش کاملا پیدا بود که بچه ساده و مثبتی هست. اما دوستان خوابگاهی و دوستان ناباب دانشگاهی کاری با اون کردن که درست در کمتر از یک ماه به راحتی می شد تغییر رو در رفتار و چهره او دید. تغییری که رو به نابودیش داشت.
اگر اون روز اطلاعات امروز رو داشتم، تمام تلاش خودم رو می کردم تا از اون راه اشتباه بیرون بیارمش. اما افسوس، زمانی که اون غرق درمنجلاب اعتیاد و خلاف شده بود، تازه من به فکر کمک کردن به او افتادم که دیگر خیلی دیر بود. نه او مایل به گوش دادن به نصیحت های من بود و نه من به تنهایی توان مقابله با او را داشتم.
این ها حرف یک دانشجوی است که مرگ همکلاسی خودش را به چشم دید، اما به تنهایی کاری از او ساخته نبود. همکلاسیش در اثر مصرف مواد مخدر سنگکوب کرد.
این موضوع نه تنها در دانشگاه او بلکه این روزها در اکثر دانشگاه ها دیده می شود.اعتیادی که در بین دانشجویان افتاده و اجازه نمی دهد به درس و تحصیلاشان برسند.
یکی از والدین درگفتگو با خبرنگار رویداد گفت: فرزندم را با هزار امید و آرزو، برای تحصیل به دانشگاه در شهرستان، فرستادم اما هنوز شش ماه از تحصیل او در دانشگاه نگذشته بود که متوجه شدم،معتاد شده است، او هر روز قول می داد که ترک می کند تا اینکه خبر رسید در اثر مصرف مواد سنگکوب کرده است. وقتی موضوع را از مسئولین دانشگاه جویا شدم و خواستم که پیگیری کنند تازه فهمیدم پسر من اولین قربانی این ماجرا نبوده است و دو نفر دیگر هم قبل از او به فاصله کمتر از یک ماه در اثر مصرف مواد، فوت کرده اند. آنها می گویند ما تمام تلاش خود را کرده ایم تا بتوانیم کسی که بین دانشجویان مواد پخش می کند و آنها را معتاد می کند شناسایی کنیم اما هنوز هیچ سرنخی پیدا نکرده ایم.
اما به راستی چه کس یا کسانی به خود این اجازه را می دهند که این خانمان خراب کن را به راحتی به دست دانشجویان بدهند؟چرا نظارت در دانشگاه ها به اندازه کافی نیست؟ مگر قرار نیست دانشگاه جای تعلیم و تربیت باشد؟مگر نه اینکه باید در دانشگاه آموخت؟ والدین به هزار و یک امید و آرزو فرزندشان را روانه دانشگاه می کنند به این خیال که با درس خواندن برای خودش در آینده کسی بشود، اما اگربا همین وضع پیش برویم، دیگر از دانشگاه فقط یک اسم باقی می ماند.