جنایت ها و خیانت های فتنه گران پس از انتخابات 88

بولتن نیوز : نظام مردم سالاری دینی از افتخارات ملت ایران و از دستاوردهای بزرگ انقلاب اسلامی است. با انقلاب اسلامی و استقرار نظام مقدس جمهوری اسلامی در ایران، مردم به صورت حقیقی در اداره كشور صاحب نقش اول شدند. براساس قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، اداره كشور مبتنی بر آرای مردم و از طریق انتخابات است. در ایران اسلامی، تمامی مسئولان نظام به صورت مستقیم یا غیرمستقیم از طریق انتخابات و با رأی مردم انتخاب می شوند. برگزاری انتخابات برای دوره های متعدد ریاست جمهوری، مجلس شورای اسلامی، خبرگان رهبری و شوراهای اسلامی شهر و روستا طی 33 سال پس از انقلاب، كشور ایران را به كشور انتخابات در جهان شهرت بخشیده است. این در حالی است كه در بسیاری از كشورهای منطقه، یا انتخاباتی برگزاری نمی شود و یا انتخابات نمایشی آنها طی این مدت، به عدد انگشتان یك دست هم نمی رسد.

ویژگی انتخابات در ایران

در جمهوری اسلامی مردم به انتخابات نگاهی خاص و منحصر به فرد دارند. باتوجه به ماهیت دینی انقلاب اسلامی و ولایی بودن نظام حاكم در ایران، حفظ جمهوری اسلامی از منظر اعتقادی یك تكلیف شرعی به حساب می آید. بر همین اساس حضرت امام خمینی(رحمه الله علیه) فرمودند: «حفظ جمهوری اسلامی از اوجب واجبات است.» از طرف دیگر، خداوند حاكم بر جهان، انسان را بر سرنوشت خویش حاكم ساخته و به او اختیار و اراده عطا كرده تا راه درست را انتخاب كند و در سرنوشت اجتماعی خویش نیز ایفای نقش نماید. بنابراین در جمهوری اسلامی مردم شركت در انتخابات را با یك نگاه تركیبی «حق و تكلیف» مورد توجه قرار می دهند. از یك طرف انتخابات و شركت در آن، حق آحاد مردم جامعه است تا در سرنوشت اجتماعی خویش ایفای نقش كنند و از طرف دیگر، شركت در انتخابات یك تكلیف در راستای حفظ جمهوری اسلامی است. بر این اساس، همواره میزان مشاركت در انتخابات ایران بالا بوده است. در طول 33 سال گذشته، مشاركت گسترده مردم در انتخابات به دلیل مردمی بودن نظام اسلامی مورد توجه مسئولان عالی نظام به ویژه امام و رهبری بوده است. سلامت و رقابت از دیگر ویژگی های انتخابات ایران می باشد. لازمه مشاركت بالا، آزاد و رقابتی بودن انتخابات است. جابه جایی جریان ها و جناح های سیاسی در قدرت و یا به تعبیر دیگر گردش نخبگان از طریق انتخابات، از ویژگی های برجسته انتخابات در ایران است و این خود نشانه بزرگ و مهمی برای سلامت نظام انتخاباتی ایران است. در ایران سازوكار اجرایی و نظارتی انتخابات به گونه ای است كه نمی تواند از سوی هیچ فرد، حزب یا جریانی در آن تخلف تأثیرگذار بر نتیجه انتخابات صورت پذیرد. چنانچه تخلفی هم صورت پذیرد، به راحتی قابل كشف بوده و شورای نگهبان به عنوان ناظر انتخابات، در تأیید یا رد صحت انتخابات به طور كلی یا برخی از شعب آن تخلفات را مورد توجه قرار می دهد.

ویژگی انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری

انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری در 22 خرداد 1388 برگزار شد و همانند تمامی انتخابات پیشین در كشور، از ویژگی های آزاد بودن، رقابتی بودن و مشاركت گسترده مردم در آن برخوردار بود. دو ویژگی مهم آزاد بودن و رقابتی بودن این انتخابات به گونه ای بود كه یك مشاركت بی نظیر مردمی در آن تحقق پیدا كرد. رقابت چهار نامزد شامل آقایان احمدی نژاد، كروبی، رضایی و موسوی، مشاركت 85 درصدی مردم از واجدان شرایط را رقم زد و این میزان حضور، یك ركورد در ایران و در دنیا به حساب آمد. حضور گسترده و حماسی مردم در انتخابات ریاست جمهوری، به تعبیر مقام معظم رهبری، به منزله یك زلزله سیاسی در اردوگاه دشمنان بود. این حماسه بزرگ حضور مردم در صحنه، نشان دهنده پشتوانه های مردمی نظام اسلامی بود و می توانست با ارتقای جایگاه سیاسی نظام مقدس جمهوری اسلامی در منطقه و جهان، كمك بزرگی به پیشرفت ایران و تحقق اهداف آن كند، اما برخلاف این انتظار، پیاده سازی یك توطئه بسیار پیچیده و خطرناك در بستر انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری، شیرینی این انتخابات حماسی و بزرگ را در كام ملت ایران و مسئولان نظام به تلخی بدل كرد. رفتار برخی از كاندیداهای ریاست جمهوری در انتخابات دهم به ویژه پس از انتخابات، فتنه ای عمیق و بزرگ را در كشور پدیدار ساخت و این افراد و حامیان اصلی آنان به فتنه گر شهرت یافتند.

جنایات و خیانت های فتنه گران

رفتار فتنه گران در انتخابات دهم، حوادثی را در كشور رقم زد كه موجبات وارد شدن لطمات شدید به منافع ملی و امنیت ملی را فراهم ساخت. دشمنان به شادمانی و رقص و پایكوبی پرداختند و دوستان و دلسوزان كشور به شدت نگران شدند. با رفتار فتنه گران، دشمنان و در رأس آنها آمریكایی ها و صهیونیست ها، پنداشتند كار جمهوری اسلامی تمام شده و سال 1388، آخرین سال عمر جمهوری اسلامی خواهد بود. بر همین اساس، از مواضع و اقدامات فتنه گران باید به عنوان جنایات و خیانت ها یاد كرد. محورهای عمده و قابل توجه این جنایت ها و خیانت ها به شرح زیر است:

الف- ادعای تقلب در انتخابات

با زمینه سازی هایی كه از سال 1387 انجام شده بود، آقای موسوی پیش از انتخابات، هنگام انتخابات و پس از انتخابات، خود را پیروز انتخابات می دانست و چون نتیجه اعلامی از سوی مسئولان متفاوت بود، او ادعا كرد در انتخابات تقلب صورت گرفته است. ادعای تقلب، در قالب سناریویی از پیش طراحی شده انجام گرفت. این ادعا نه بر اساس شواهد، دلایل و مدارك تخلفات و جابه جایی آرا، بلكه براساس یك برنامه از پیش طراحی شده صورت پذیرفت. در سال 1387، هاشمی رفسنجانی و برخی دیگر از دوم خردادی ها با طرح مسائلی، مدعی شدند كه گویا قرار است در انتخابات تقلب شود. برهمین اساس كمیته صیانت از آرا تشكیل شد. در میتینگ های تبلیغاتی موسوی، شعارهایی داده شد كه نشان می داد از نظر موسوی و هوادارانش، انتخابات در صورتی سالم خواهد بود كه پیروز انتخابات، او باشد و در غیر این صورت تقلب شده است. در واقع ادعای تقلب متهم ساختن نظام بود به اینكه در آرای مردم خیانت كرده است. از همین جهت بود كه مقام معظم رهبری فرمودند: ادعای تقلب بزرگ ترین جرمی بود كه انجام گرفت.

ب- بی اعتنایی به قانون و نهادهای قانونی

در تمامی دنیا پذیرفته شده كه اگر در رقابت های انتخاباتی، یكی از نامزدها یا تعدادی از آنها به نتایج انتخابات و یا فرایند برگزاری آن انتقاد دارند، از طریق شكایت به مراجع قانونی، مطالبات خود و هواداران شان را پیگیری كنند. در جمهوری اسلامی براساس قانون اساسی، نهاد شورای نگهبان (كه دارای 12 عضو، شش فقیه عادل و شش حقوقدان است) مسئولیت نظارت بر انتخابات را برعهده دارد و در نهایت این شورای نگهبان است كه باید انتخابات را از نظر سلامت و صحت تأیید یا ابطال كند. در این انتخابات جنایت و خیانت دیگری كه برای اولین بار در این سطح صورت گرفت، بی اعتنایی به قانون از سوی مجموعه ای بود كه مدعی تقلب در انتخابات شده بودند. موسوی و كروبی و احزاب و گروه های مدعی اصلاحات مانند جبهه مشاركت، سازمان مجاهدین، مجمع روحانیون مبارز و... هر كدام به نوعی اعلام كردند كه شورای نگهبان را برای بردن شكایت نزد او واجد صلاحیت نمی دانند. این بی اعتنایی به قانون خود نشان دهنده این نكته است كه حوادث پس از انتخابات از پیش برنامه ریزی شده بود. اساساً تقلبی صورت نگرفته بود كه مدعیان تقلب بخواهند اسناد و مدارك آن را به شورای نگهبان ارائه دهند.

ج- اردوكشی خیابانی

عوامل اصلی فتنه با ادعای تقلب، هواداران خود را به سطح خیابان ها فراخوانده و با اردوكشی ی خیابانی و قرار دادن هواداران در برابر نظام و نهادهای دست اندركار انتخابات، خواستار ابطال انتخابات شدند. این فراخوانی با رمز «تقلب» صورت گرفت و موسوی شخصاً در راه پیمایی اعتراضی 25 خرداد 88 حضور یافت و ضمن سخنرانی در جمع هواداران، تنها راه پایان دادن به اعتراضات را ابطال انتخابات اعلام كرد.

د- ایجاد اغتشاش و ناآرامی

ایجاد اغتشاش، ناآرامی، حمله به اماكن عمومی، آتش سوزی، برخورد با مأموران انتظامی و حمله به حوزه بسیج، از دیگر جنایات فتنه گران بود. اسناد و مدارك نشان می دهد كه بسیاری از تخریب های صورت گرفته، با پیش بینی سازماندهی شده بود و عناصری از سوی فتنه گران برای مرعوب سازی مسئولان جهت این اقدام اجیر شده بودند. پیشتر برخی از نظریه پردازان مدعی اصلاحات، اعلام كرده بودند كه اصلاحات خون می خواهد. بنابراین با لشكركشی خیابانی و ایجاد اغتشاش و ناآرامی، به دنبال ایجاد درگیری بین تظاهركنندگان و حافظان نظم و امنیت بودند تا از این طریق خون هایی بر زمین ریخته شود و آنها بهره برداری سیاسی خود را بنمایند.

هـ - پروژه شهیدسازی

با ریخته شدن خون هایی بر زمین، آنان كه می گفتند اصلاحات خون می خواهد، به صحنه آمدند و با صدور بیانیه ها و اطلاعیه ها، نظام اسلامی را متهم به خشونت، سركوب مردم و كشتن شهروندانی كردند كه به دنبال حقوق خود بودند. جالب این است كه این نوع رفتار فریبكارانه با هدف ایجاد تحریكات اجتماعی، دامن زدن به هیجانات جوانان و تشدید روحیه مقابله گرایی در آنان با نیروهای انتظامی از یك طرف و تهیه خوراك تبلیغاتی برای عملیات روانی رسانه های آمریكایی، صهیونیستی و ضدانقلاب از طرف دیگر صورت می گرفت. در برخی از بیانیه ها تا عدد 100 شهید را هم با اسم نام بردند و اسامی این شهدای خیالی را در فضای مجازی منتشر ساختند.

و- متهم ساختن مسئولان، نهادها و دستگاه های حكومتی به فساد، آدم ربایی و...

از دیگر جنایات عوامل فتنه طی هشت ماه از 22 خرداد سال 1388 تا نهم دی ماه همان سال، طرح اتهامات گوناگون به نظام و دستگاه های حكومتی بود. فتنه گران به دنبال آن بودند تا با این نوع اتهامات، چهره نظام را نزد افكار عمومی تخریب كرده و مسئولان را فاقد هر نوع صلاحیتی برای اداره امور كشور معرفی كنند. افرادی چون كروبی، بدون سند و مدرك، نسبت هایی را به نیروهای دولتی و حكومتی می داد كه زبان از بیان آن شرم دارد. سوژه های آدم ربایی، تجاوز، كشتن ربودگان با وحشیانه ترین روش ها، از جمله مواردی بود كه فتنه گران بر آن تمركز كرده و می خواستند نظام را با طرح این قبیل مسائل، از چشم ها بیندازند.

ز- بسترسازی برای ورود ضدانقلاب به عرصه و حرمت شكنی

عوامل فتنه كه سر سفره انقلاب بزرگ شده بودند، فضایی را در كشور پدید آوردند كه تمامی جریان های ضدانقلاب همراه شده با آنان، برای تخریب چهره نظام و ایجاد آشوب و بی ثباتی وارد صحنه شدند. شعارهای ضدانقلابی و حرمت شكنی در روز عاشورا از سوی هواداران فتنه از خیانت ها و جنایت هایی است كه هرگز از حافظه ملت ایران پاك نخواهد شد.

ح- مخدوش كردن اعتبار بین المللی نظام اسلامی

جریان فتنه با ادعاهای واهی و دروغین خود، از یك طرف چهره نظام اسلامی را در داخل نزد بخشی از مردم مخدوش ساخت و از طرف دیگر به اعتبار و آبروی بین المللی نظام اسلامی ضربه زد. نظام اسلامی می توانست به دنبال آن انتخابات حماسی و ركوردشكن از جهت میزان مشاركت مردم، با قوت حقوق ملت ایران در صحنه های گوناگون بین المللی را دنبال كند. یكی از موضوعاتی كه به راحتی می توانست به نفع ملت ایران پایان یابد، موضوع حقوق هسته ای ملت ایران است. دشمنان با این حوادث به طمع افتاده و بر فشارهای خود افزودند.مجموعه حوادث پس از انتخابات، نشان می دهد كه فتنه گران براساس الگوی انقلاب های رنگی با هدف دستیابی به قدرت سیاسی و براندازی نرم نظام عمل كردند. تفاوت های اساسی میان ایران و كشورهایی كه در آنها الگوی انقلاب های رنگی جواب داده بود، سبب شد تا این توطئه در ایران با شكست مواجه شود.