جشنواره عمار نقطه عطفی در انقلاب فرهنگي

اگر چارچوب گفتماني انقلاب اسلامي را به عنوان يك گفتمان اصولي و زيربنايي براي ادامه آنچه در بهمن 57 رخ داد بپذيريم، بدون شك مفهوم «عمار» و جايگاه عماريون در اين پروسه معناي روشن‌تر و البته جايگاهي اساسي‌تر پيدا مي‌كند. در واقع گفتمان انقلاب اسلامي در هر دو وجه سلبي و ايجابي خود نياز مبرم به عمارهايي دارد كه در زيرگروه‌هاي مختلف خود همزمان به نفي كژي‌ها و اثبات ايده‌آل‌ها و آرمان‌هايش بپردازند.

توجه به كارويژه شخصيت حضرت عمار ياسر(ره) در دوران زمامداري اميرالمومنين علي‌(ع) به درستي ضرورت اين اتفاق را تبيين مي‌كند. شخصيتي كه با تلاش مجاهدانه و به صورت چهره به چهره غبارهاي شبهه و ترديد را از ذهن و فكر مردم مي‌زدود و زلال حقيقت را با بياني استوار و البته مشفقانه در كام آنان مي‌ريخت و اين همان چيزي بود كه نائب امام زمان(عج) از پس غبار فتنه 88‏، دردمندانه از خواص جامعه طلب مي‌كرد.

بگذريم ...، اما اين‌كه چرا ساحت هنر و به‌ويژه سينما در اين جشنواره مورد تاكيد است، دست‌كم از دو زاويه مهم مي‌نمايد. نخست اين‌كه به تصريح و تاييد عموم كارشناسان فن، چارچوب سينما شايد بيش از هر رسانه ديگري قدرت اثرگذاري دارد و دوم اين‌كه در عرصه تثبيت گفتمان انقلاب اسلامي شايد تاكنون بيش از هر چيز ديگري از اين ساحت غفلت شده است.

اين جشنواره اما چند خروجي مهم درپي خواهد داشت كه اگر به درستي هدايت و حمايت شود بي‌ترديد مي‌تواند انقلابي در حوزه فرهنگي ايجاد كند. اول اين‌كه تابوهاي شكل گرفته كنوني كه اجازه بروز خلاقيت‌ها و نگاه‌هاي جديد را نمي‌دهند، شكسته و گام محكمي در ايجاد فضاها و نگاه‌هاي جديد برداشته خوهد شد.

دوم آنكه، به تمام كساني كه فكر مي‌كنند انقلاب اسلامي پس از گذشت سي‌واندي سال بيش از رويش، ريزش داشته ثابت خواهد كرد كه اصول اين گفتمان همچنان فطرت‌هاي پاك و آلوده نشده را با قدرت جذب مي‌كند و هر جا ريزشي بوده اتفاقا به دليل دوري از همين اصول بوده است و در نهايت اين‌كه اثبات خواهد كرد كه مي‌توان هم نقاد بود و حاكمان را به دليل رفتارشان به تيغ تند نقد كشيد و هم اميدبخش بود و از سياهنمايي‌هاي مغرضانه دوري گزيد.