6 سال تلاش، قهرمان جهانم كرد

راستش را بخواهيد نه، چون سال‌ها براي رسيدن به تيم ملي زحمت كشيده بودم و با وجود اين‌كه تجربه حضور در رقابت‌هاي جهاني را نداشتم، اما با اراده و توان قوي براي رسيدن به موفقيت تلاش مي‌كردم. در تك‌تك مبارزاتي كه با حريفانم داشتم، روزهاي دورماندن از تيم ملي جلوي چشمم بود. به واقع من رفته بودم جهاني پاريس تا خودم را ثابت كنم. در اين چند سال، سختي‌هاي زيادي كشيدم و پس از شكست در آسيايي گوانگجو خيلي‌ها به دنبال تخريب من بودند. يادم مي‌آيد پس از بازي‌هاي آسيايي، ساعت 10 صبح به قم رسيدم و همان روز به باشگاه رفته و زير نظر غلامرضا دباغيان تمريناتم را آغاز كردم، چون اهداف بزرگي را در سر داشتم.

شما درست مي‌گوييد. در مسابقه اول خيلي شرايط روحي خاصي داشتم و همه مي‌دانند مسابقه اول كم از يك فينال ندارد، اما خوشبختانه وقتي از اين مسابقه سربلند بيرون آمدم كم‌كم در مسابقه‌هاي بعدي‌ام با جو سالن رقابت‌ها انس گرفتم و به لحاظ روحي، فشار رواني چنداني را حس نكردم.

مسابقه فينال، حال و هواي خاص خودش را داشت. حدود 14 هزار تماشاگر در سالن حضور داشتند و همه منتظر اين بودند حريف برزيلي‌ام ـ كه مدال طلا و برنز دنيا را در كارنامه داشت ـ قهرمان شود. در لحظات اوليه مسابقه اسير تجربه او شده و امتياز از دست دادم، اما شايد باورتان نشود چون از قبل مي‌دانستم ديدارهاي نهايي در روز تاسوعا برگزار مي‌شود، پرچم حضرت ابوالفضل(ع) را با خودم به پاريس برده بودم. پيش از وارد‌شدن به تاتامي از حضرت ابوالفضل مدد گرفتم و گرچه دو امتياز از داگلاس كهنه‌كار عقب افتادم، اما همين توسل ندايي در درونم به وجود آورد كه مي‌توانم برنده شوم. اين شرايط اعتماد به‌نفس عجيبي در من ايجاد كرد و انگار يك دنيا پشت سرم قرار داشت؛ در نتيجه موفق شدم قهرمان شوم.

دقيقا. وقتي قهرمان شدم خيلي‌ها آمدند و پرسيدند شما تا به حال كجا بوديد و از كجا آمده‌ايد؟ اين پرسش آنها به خاطر اين بود كه من حتي عضو تيم اميد و جوانان هم نبودم و هيچ حريفي من را نمي‌شناخت و به‌طور طبيعي حسابي روي من باز نكرده بودند. آنها نمي‌دانستند كه من حدود شش سال به ناحق پشت خط ماندم. به هر حال، هيچ ورزشكاري براي كسب تجربه به مسابقه‌هاي جهاني اعزام نمي‌شود و همه براي ايستادن روي سكو به پاريس آمده بودند و تيم جوان ايران نيز با انگيزه زياد و با همين هدف به مصاف حريفان رفت و خوشبختانه موفق بوديم.

همين‌طور است. من از اين موضوع غافل نيستم. چون معتقدم طلاي جهاني تنها حداقل حق من بود. من اگر 10 طلاي جهان را كسب كنم تازه به حق خودم مي‌رسم، بنابراين براي گرفتن حق واقعي‌ام از كاراته با همه وجود و در نظرگرفتن تمام شرايط تلاش خواهم كرد و حق من همين طلاي پاريس و برنز رقابت‌هاي آسيايي 2011 نيست، همچنان با قدرت پيش خواهم رفت.

من هميشه واقعيت‌ها را گفته‌ام. مديريت فعلي فدراسيون حاشيه‌ها را بخوبي جمع كرد و از تيم و كادر فني و بازيكنان جوان آن حمايت كرد. ما نيز جواب اين اعتماد را داده و از جان براي موفقيت مايه گذاشتيم. هيچ‌يك از نفرات تيم ملي كاراته ايران زنگ تفريح نبودند و در كوميته تيمي نيز پس از ده سال به مدال رسيديم. من آينده اين تيم را خوب مي‌بينم و اميدوارم ديگر حاشيه‌ها به سراغ ما نيايند.

مي‌دانستم كار سختي را پيش رو دارم، چون قبل از من كه روحاني در اين وزن حضور داشت، مدال‌هاي خوشرنگي را كسب كرده بود. كسب چهار مدال جهاني كار بزرگي است و به همين دليل تلاش مي‌كردم از عنوان‌هايي كه حسين روحاني در اين سال‌ها كسب كرده، دفاع كنم، تلاش‌هايي كه در سايه هدايت مربي‌ام ـ غلامرضا دباغيان ـ و حمايت باشگاه مقاومت به بار نشست.

دباغيان مربي بزرگي است. در بزرگي او همين بس كه از چهار طلاي جهاني تاريخ كاراته ايران، دو طلا توسط شاگردان او كسب شده است؛ اول مهدي عموزاده در سال 96 و دوم من. فاصله 16 ساله بين اين دو مدال طلا بخوبي زحمات اين مربي را نشان مي‌دهد. دباغيان از 150متر باشگاهي كه دارد شاگرداني مثل عموزاده، كتيرايي و نفرات ديگري ـ كه خيلي در رده ملي سرشناس هستند ـ را به كاراته ايران معرفي كرد. رابطه‌اي كه بين من و دباغيان وجود دارد مثل رابطه پدر و پسر است. در خلال جهاني پاريس حرف‌هاي دباغيان در ذهنم نبود، بلكه در قلبم بود. من اصلا نمي‌دانستم تاتامي جهاني به چه صورت است، اما با راهنمايي‌هايي كه وي كرده بود، مطمئن بودم ‌حضور موفقي در عرصه رقابت‌ها خواهم داشت.

اول لازم مي‌دانم درباره گوانگجو بگويم. در اردوهاي قبل از بازي‌هاي آسيايي از لحاظ روحي ـ رواني تخليه شده بودم و با همان شرايط به رقابت‌ها اعزام شدم. من بايد قبل از اعزام به بازي‌ها استراحت مي‌كردم، اما با تمام خستگي‌هايي كه در اردوها داشتم به بازي‌هاي آسيايي رفتم و شكست خوردم. گرچه اگر ناداوري نبود آنجا هم شكست نمي‌خوردم. بله از گوانگجو تا پاريس راه سختي را پشت سر گذاشتم راهي كه همان‌طور كه بارها گفتم با هدايت خوب دباغيان و البته باشگاه مقاومت به موفقيت منجر شد.

چون دباغيان در اين سال‌ها شاگردان زيادي را تحويل تيم ملي داده است، بعضي‌ها به جاي اين‌كه قدر اين مربي را بدانند و خود را به سطح او برسانند، مي‌گفتند: «ديگر چقدر به شاگردان دباغيان ميدان بدهيم؟! بايد اجازه داد ديگران هم شاگردان‌شان به تيم ملي بيايند.» به خاطر همين طرز نگاه اشتباه كه به نظر من ريشه در حسادت داشت، من قرباني شدم و آنها ضعف خود را با حذف‌كردن من جبران ‌كردند، اما من همان‌طور كه گفتم تسليم نشدم. البته بي‌انصافي است به حمايت‌هاي باشگاه مقاومت اشاره نكنم. باشگاهي كه پذيرفت من دوران خدمت سربازي را در عضويت آن باشم و به خاطر همين مسير، زندگي من را در كاراته تداوم بخشيد. به خاطر همين حمايت‌ها بود كه قبل از رقابت‌هاي جهاني با دباغيان عهد بستيم اگر به طلاي جهان برسم به پاس حمايت‌هاي بسيج، مدال طلا را تقديم رهبر معظم انقلاب كنم و خوشبختانه همزمان با روز بسيج اين كار را انجام دادم و از بابت آن خيلي خوشحالم.

پس از آن‌كه در رقابت‌هاي كاراته وان (ليگ جهاني) اندونزي در تيرماه ناموفق بودم، قبل از رقابت‌هاي قهرماني آسيا در ازبكستان از تيم ملي كنار گذاشته شدم. من بدون اين‌كه اعتراضي كنم، ساكم را برداشتم و براي بازگشت به تيم ملي باز هم تلاشم را از سر گرفتم و در حالي كه از فروردين ماه در رقابت‌هاي انتخابي شركت كرده بودم، بعد از رقابت‌هاي قهرماني آسيا هم باز هم در رقابت‌هاي انتخابي همه حريفانم را شكست دادم؛ يعني حدود ده نفر را. اين شد كه پس از مدال نقره رقابت‌هاي ليگ جهاني استانبول باز هم به عضويت تيم ملي درآمدم و به آرزويم يعني حضور در رقابت‌هاي جهاني رسيدم. مي‌دانستم روزي به اين حقم مي‌رسم، بنابراين هيچ وقت از سعي و تلاش دست برنداشتم.

در فدراسيون‌ دوره‌هاي گذشته حاشيه‌هاي خيلي زيادي وجود داشت، ‌اگر امسال در مسابقه‌هاي جهاني نتيجه گرفتيم به خاطر حضور رئيس فدراسيون كاربلد در رأس مديريت بود، او تمام حاشيه‌ها را جمع و جور كرد و يكدلي را در دستور كار خود قرار داد. در كنار آن، هدايت خوب حبيب‌الله ناظريان به لحاظ فني و طراحي تمرينات بي‌نظير و علمي كه مانع از شكل‌گيري بيش‌تمريني يا كم‌تمريني در اعضاي تيم شد، همه و همه در اين موفقيت موثر بودند. به‌طور كلي همه اعضاي كادرفني تلاش كردند و در اين بين جا دارد يادي هم از حسيني ـ مربي كاربلد و بدنساز تيم ملي ـ بكنم كه واقعا با جان و دل براي همه ما زحمت كشيد.