وظیفه وزارت ورزش؛ دخالت یا پیشنهاد؟!

بولتن نیوز؛ استيضاح وزير ورزش و جوانان اخيراً به دليل پس گرفتن امضاي اكثريت نمايندگان استيضاح كننده، در آخرين لحظه و با اين توجيه كه با توجه به شرايط اقتصادي فعلي،مشكلات ورزش در حال حاضر اولويت اصلي كشور نيست منتفي و از دستور كار مجلس خارج شد.

صرف نظر از برخي انگيزه هاي سياسي پشت پرده اين استيضاح، اصلي‌ترين عاملي كه طراحان استیضاح با استناد به آن پاي وزير ورزش را به مجلس باز کردند، نحوه تعامل او با فدراسيون‌هاي مختلف در چند وقت اخير بوده كه شائبه دخالت دولت در ورزش را براي مجامع بين المللي به وجود آورده و در نتيجه ورزش ايران را با خطر تعليق مواجه كرده است.

محمد عباسي در آستانه رقابت‌هاي المپيك به شكلي كاملاً ناگهاني چند رئيس فدراسيون را بركنار كرد و پس از آن نیز، وزارت ورزش با وجود هشدارهاي متعدد مجامع بين المللي مبني بر لزوم اصلاح اساسنامه ها پيش از برگزاري انتخابات، اقدام به برگزاري مجمع انتخاباتي در چند فدراسيون کرد.

كميته ملي المپيك هم كه در جريان نامه هاي ارسال شده به ايران بود به هيچ يك از مجامع انتخاباتي نماينده اي نفرستاد تا با به رسميت نشناختن آنها پاي خود را از اين بازي بيرون بكشد. و در عین حال رئیس کمیته ملی المپیک ایران هم که در کری خوانی با مدیران دولتی ورزشی سابقه دار است، عملا با این حاشیه نشینی در مقابل سیاست های وزارت ورزش ایستاد. اما حال كه خطر استيضاح از بيخ گوش اين وزارتخانه گذشته (اما تهديدات بيروني همچنان پابرجاست) هيچ تغييري در رويه مسئولان آن مشاهده نمي شود.

وزارت ورزش كمافي السابق بر مواضع قبلي خود اصرار دارد و با وجود هشدارها و نامه هاي متعدد مجامع بين‌المللي از يك طرف و منتفي شدن حضور برخي ورزشكاران ايراني در رقابت‌هاي برون مرزي از طرف ديگر و در حالي كه شرايط و قرائن حاكي از نگران كننده بودن وضعيت موجود است، همچنان اصرار دارند كه هيچ خطري ورزش ايران را تهديد نمي كند و نيازي به جدي گرفتن اين هشدارها نيست!

در همين راستا معاون توسعه منابع و پشتيباني وزارت ورزش و جوانان هفته گذشته گفت از نظر ما اساسنامه فدراسيون‌ها ايرادي ندارد و اگر بخواهيم اين اساسنامه را اصلاح كنيم كل ورزش ايران را در چند سال گذشته زير سئوال برده ايم. ‌

اين اظهارات حاوي چند نكته است: اول اينكه عبدالرضا ساور طوري صحبت مي كند كه گويي با تأمين نظر يك طرفه وزارت ورزش همه مسائل خود به خود حل مي شود و ديگر هيچ تهديدي وجود ندارد. اين در حالي است كه نظر مثبت وزارت ورزش كه در اصل خود متهم و به وجود آورنده مشكل به حساب مي آيد، نمي تواند به معناي برطرف شدن تهديدات باشد. در واقع در پس اين اظهارات گويي طرف مقابل به كلي فراموش شده و اين واقعيت از ياد رفته است كه تأمين نظر مجامع بين‌المللي شرط لازم حضور ورزشكاران ايراني در رقابت‌هاي بين‌المللي است. به عبارت ديگر، در حالي كه وزارت ورزش قاعدتاً بايد در قبال عملكرد خود همزمان، هم به نهادهاي بين المللي و هم به نهادهاي داخلي پاسخگو باشد، طرح اين موضوع كه از نظر وزارتخانه اساسنامه فدراسيون‌ها مشكلي ندارد نه تنها پایان ماجرا نيست كه اتفاقاً به نگراني هاي موجود بيشتر دامن مي زند؛ چون از يك طرف همان شائبه دخالت دولت را تقويت مي كند و از طرف ديگر، رويكرد انعطاف ناپذير مسئولان تراز اول ورزش كشور را در قبال اين موضوع نشان مي دهد.

‌علاوه بر آن، ساور در حالي "اصلاح” اساسنامه را معادل "زير سئوال بردن” ورزش چند سال اخير كشور قرار داده است كه اصلاح تنها به معناي درست كردن و سروسامان دادن است و مترادف با تغييرات اساسي نيست. در واقع مجامع بين المللي هم به خود اجازه دخالت در جزئيات اساسنامه ها را نمي دهند و تنها چيزي كه به آن حساسيت ويژه اي دارند دخالت‌هاي احتمالي دولت در ورزش است. به عبارت بهتر، از نظر آنها حفظ استقلال فدراسيون‌ها مهمترين اصلي است كه بايد رعايت شود.

اما اظهارات معاون وزير به اندازه اي شائبه برانگيز است كه حتي مي توان از گفته هاي او اين گونه استنباط كرد كه اساس مديريت ورزش كشور در چند سال گذشته مبتني بر دخالت دولت در ورزش بوده و اگر اين موضوع منتفي شودهمه آنچه كه در سال‌هاي گذشته برقرار بوده به يكباره زير سئوال مي رود! در همين راستا شروين اسبقيان هم در واكنش به اينكه سايت رسمي فدراسيون جهاني او را به عنوان رئيس فدراسيون قايقراني به رسميت نمي شناسد گفته كه اين موضوع اصلاً براي او اهميتي ندارد. اما همان‌طور كه يك نفر بايد به مسئولان وزارت ورزش يادآوري كند كه نظر او و همكارانش ارجح بر مجامع بين المللي نيست و تأييد يك طرفه اساسنامه فدراسيون‌ها از جانب او اگر خود مشكل زا نباشد، مشكل فعلي ورزش ايران را هم حل نمي كند، ظاهراً بايد به ياد آقاي اسبقيان هم آورد كه او اكنون حافظ منافع جمع است و به رسميت شناخته نشدن او به عنوان رئيس فدراسيون قايقراني يك موضوع شخصي نيست كه برايش مهم باشد يا نباشد.

نکته قابل توجه اینکه در تمام دنیا، دولتها نقش اساسی در تحولات ورزش کشور خود دارند و بیشترین نفوذ و اعمال نظر را نیز دارند اما ظاهر کار را به نحوی آرایش می دهند و همچنین از دخالت دادن لج بازی های کودکانه در سیاست های کلان کشور جلوگیری می کنند که نه تنها متهم به دخالت های دولتی در ورزش نمی شوند بلکه خود در جایگاه شاکی و مدعی برای سایر کشورها می نشینند.