این بار هم تقصیر روس‌ها بود!

به گزارش بولتن نیوز به نقل از وطن امروز، نوید مومن: سرانجام همان‌گونه که قابل پیش‌بینی بود، ارتقای سطح تهدیدات بالقوه و بالفعل آمریکا و دیگر اعضای پیمان آتلانتیک شمالی علیه روسیه، منجر به تغییر دکترین هسته‌ای این کشور شد. برخی تحلیلگران، این تغییر دکترین - که از سوی پوتین و لاوروف اعلام شده است - را نماد عملگراتر شدن مسکو در استفاده از بمب اتم در قبال تهدیدات پیرامونی تلقی کرده و نسبت به مدیریت‌پذیر بودن این تهدید، با توجه به لغو یا بی‌خاصیت شدن اکثر پیمان‌های دوجانبه یا چندجانبه محدودکننده، تردید دارند. روایتگری مقامات ارشد و رسانه‌های غرب نسبت به تغییر دکترین هسته‌ای مسکو، مشابهت زیادی با رویکرد کلان آنها در قبال وقوع جنگ اوکراین دارد. سال ۲۰۲۲ میلادی، زمانی که صبر استراتژیک روسیه در قبال اصرار ۲ سوی آتلانتیک مبنی بر گسترش ناتو به شرق لبریز شد، عملیات نظامی مسکو در خاک اوکراین آغاز شد. منابع غربی با استناد به کنشگری نظامی اولیه روس‌ها، مدعی شدند اوکراین مورد تهاجم یکطرفه روسیه قرار گرفته و در نتیجه، ناتو نیز باید با هدف ممانعت از آسیب‌پذیری بیشتر کی‌یف در این آوردگاه، ورودی هدفمند و محدود به این عرصه کند. با این حال، رسانه‌ها و سیاستمداران غرب هرگز به نقش پررنگ خود در خلق تهدیدات متعدد راهبردی، جغرافیایی و امنیتی در محیط پیرامونی روس‌ها اشاره نکردند! آنها هرگز در روایتگری خود از جنگ اوکراین، به مقوله‌ای تحت عنوان تلاش برای محاصره استراتژیک روسیه و محدودسازی مسیر تنفس امنیتی کرملین در نظام بین‌الملل اشاره نکردند. گویا جنگ اوکراین، به صورت ناگهانی و بر اساس یک میل خودخواهانه یا یکطرفه از سوی مسکو شکل گرفته و کی‌یف نیز طرف بی‌دفاع و مظلوم ماجراست!
ولودیمیر زلنسکی، کمدین صهیونیست و رئیس‌جمهور اوکراین از یک سو تصور تبدیل شدن کشورش به زمین نبرد با روسیه را نمی‌کرد و فراتر از آن، تضمین‌هایی را قبل از آن درباره ایجاد منطقه پرواز ممنوع در آسمان کی‌یف (پایتخت اوکراین) و عضویت فوری در ناتو دریافت کرده بود. بازیگران غربی به کی‌یف اینگونه القا کرده بودند که در هر ۲ وضعیت، یعنی چه در صورت وقوع جنگ یا در صورت عدم وقوع آن، عوایدی که نصیب اوکراینی‌ها می‌شود نسبت به مضرات و هزینه‌هایی که این کشور پرداخت خواهد کرد، چربش و غلبه خواهد داشت. کمدین بدون آنکه به عقلانیت و محاسبه حداقلی خود در قبال ادعای سران ناتو تکیه کند، این چک راهبردی سفید را به آتلانتیکی‌ها سپرد. اکنون، مسکو متعاقب مجوز خطرناکی که کاخ سفید به کی‌یف درباره استفاده از موشک‌های میان‌برد و دوربرد در خاک روسیه داده است، دکترین هسته‌ای خود را تغییر داده و چشم‌اندازی نیز برای تجدید نظر در این دکترین (حتی در صورت انعقاد پیمان آتش‌بس در اوکراین) وجود ندارد. رسانه‌های غرب بار دیگر، این اقدام روس‌ها را مصداق عینی یک «کنشگری اولیه» تلقی کرده‌اند! این رسانه‌ها و سیاستمدارانی که مشغول هدایت پشت پرده و آشکار آنها هستند، هرگز به این سوال مهم پاسخ نداده‌اند که خلق تنش‌های بالقوه و بالفعل در اسکاندیناوی و آسیای میانه و حمایت از افزایش قدرت ریسک‌پذیری عملیاتی  اوکراینی‌ها در عمق استراتژیک روسیه چه تاثیری در اتخاذ تصمیم اخیر از سوی ولادیمیر پوتین داشته است. برگزاری رزمایش اخیر ناتو در فنلاند - همسایه روسیه که در جریان جنگ اوکراین به همراه سوئد به عضویت پیمان آتلانتیک شمالی درآمد - معنایی جز خلق یک کانون دردسرساز جدید در شمال روسیه ندارد. به عبارت بهتر، ناتو حتی در صورت پایان یافتن جنگ اوکراین، ابزارهای تهدید جدید را علیه مسکو حفظ خواهد کرد. در چنین شرایطی، ارتقای سطح بازدارندگی روسیه و ورود آن به فاز هسته‌ای (به جای باقی ماندن در فاز موشکی) طبیعی‌ترین واکنشی است که مسکو می‌تواند در قبال ناتو نشان دهد. بدیهی است ریسک‌پذیری با سلاح هسته‌ای، امنیت جهانی را شدیدا به خطر می‌اندازد اما قطعا غرب نمی‌تواند در قبال پدیده خطرناکی که خود در ایجاد و استمرار آن نقش اصلی را داشته، نقش یک طلبکار را ایفا کند. شاید بهتر باشد مقامات آمریکایی و اروپایی، یک بار برای همیشه هشدارهای «هنری کیسینجر» استراتژیست مشهور آمریکایی را قبل از مرگش در بحبوحه جنگ اوکراین مرور کنند. کیسینجر تاکید داشت گذشت زمان و فرسایشی شدن جنگ، صرفا توان مدیریت و آینده‌نگاری نبرد از سوی غرب را دشوارتر کرده و هزینه‌های غیرقابل پیش‌بینی و سختی را متوجه واشنگتن و شرکای اروپایی آن خواهد کرد. اکنون پیش‌بینی کیسینجر در حال تعبیر است. تعریف یا بازتعریف بحران‌های امنیتی در محیط پیرامونی روسیه، تبدیل به یک استراتژی در میان اعضای ناتو شده و همین مساله، پیش‌بینی و آینده‌پژوهی نبرد کنونی (جنگ اوکراین) و جنگ‌های احتمالی آینده را سخت‌تر خواهد کرد.