سردشت شیمیایی، پس از 35 سال همچنان محروم است

به گزارش بولتن نیوز، بمباران شیمیایی سردشت که توسط رژیم بعث عراق اتفاق افتاد، یکی از فجیع ترین تهاجمات جنگی رژیم بعث عراق بود.

شهرستان مرزی سردشت، به عنوان نخستین شهر قربانی سلاح های شیمیایی در جهان شناخته شده است اما شیمیایی های سردشت هنوز هم رنج می کشند و این شهر همچنان محروم است.

اوایل تابستان سال 1366 در حالیکه کشورمان درگیر جنگ با عراق بود، بمباران نوار مرزی غرب و شمالغرب کشورمان نیز شدت گرفته بود.

رژیم بعثی عراق، پیش از این نیز اقدام به بمباران شیمیایی کرده بود اما شاید حتی بعثی ها هم باور نمی کردند، روزی صدام حسین دستور حمله شمیایی به مناطق مسکونی را هم بدهد و صدها تن از مردم بی دفاع و بی گناه و غیرنظامی را هدف بمباران شیمیایی قرار بدهد اما صدام این کار را با قساوت قلب انجام داد.

ساعت ١٦:٣٠ روز هفتم تیر ماه یک روز گرم تابستانی بود که صدای انفجاری عظیم گوش شهر را کر کرد و سردشت در آن روز و در بحبوحه جنگ ایران و عراق، توسط رژیم بعث از ٦ نقطه بمباران شد.

پر جمعیت ترین نقطه شهر محل اصابت بمب واقع شده بود و در این جریان چند نفر زخمی و یک نفر شهید شد. مردم حتی در آن روز خوشحال بودند که تنها ٦ نقطه شهر بمباران شده است و تلفات کم است اما آنها اطلاع نداشتند که تا چند ساعت دیگر چه اتفاقی آینده  شان را تغییر خواهد داد.

و بعد از این بمباران حدود ۲۰ دقیقه هواپیماهای جنگی بعث بر فراز آسمان سردشت چرخ می‌زدند تا مبادا مردم از شهر خارج شوند و مردم هم  از ترس شروع دوباره بمباران در شهر باقی ماندند و نگران و سراسیمه در پناهگاه ها و زیرزمین های خانه هایشان پناه گرفته بودند، اما بعد از چند ساعت همه چیز دگرگون شد؛ بوی لیمو، سیر و گوگرد در شهر پیچید. چه خبر بود؟!

همه سراسیمه به هم نگاه می کردند تا اینکه تنگی نفس امانشان را برید، بدن ها شروع به خارشی عجیب کرد، پوست بدن انسان ها زنده زنده شروع به تاول زدن و سوختن کردن و چشم ها دیگر جایی را نمی دید..... بوی گوشت سوخته می آمد!

در یک روز ٨ هزار و ٢٤ نفر در سردشت  شیمیایی شده و ۱۱۰ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر هم شهید شدند. فاجعه ای که زبان از گفتن آن قاصر است. آن روز قیامتی در شهر بر پا شد که هنوز هم یاد و خاطر بازماندگانش را می خراشد و به زخم هایشان چنگ می زند.

بعد از آن مصدومان به بیمارستان های سراسر کشور اعزام شدند و تعدادی هم به دلیل وخامت حال برای مداوا به خارج از کشور رفتند. در آن بلوا، متاسفانه جانبازان شیمیایی کمتر به تشکیل پرونده و تهیه مدارک جهت ثبت نام خود به عنوان یک جانباز شیمیایی اقدام کرده بودند مردم بیشتر در پی مداوا و تیمار بیماران خود بودند و توجهی به این مسئله نداشتند.

بعد از ٣٥ سال، تعداد زیادی با وجود مصدومیت شیمیایی به دلیل نبود مدرک امکان اثبات جانبازی را هم ندارند!

در میان آنها جانبازان شیمیایی وجود دارد که سال هاست با درد و رنج این بیماری زندگی می‌کنند و وضعیت بغرنجی دارند اما به دلیل نبود مدارک و مستندات موفق نشدند که نام خود را به عنوان جانباز ثبت کنند و مشکلات درمان و تهیه دارو و سختی بیماری شیمیایی بودن را سه دهه است در سکوتی دردناک تحمل می کنند.

جانبازان زیادی هم بخاطر عوارض این بمباران شیمیایی در طول سالهای اخیر به شهادت رسیدند که برای نمونه می توان از شهید امیر سعیدزاده هم نام برد راوی کتاب عصرهای کریسکان که ایشان هم سالها با درد و رنج عوارض شیمیایی زندگی کردند و در آخر هم بر اثر همین عوارض به شهادت رسیدند.

طبق گزارشی که کردپرس منتشر کرده، بعد از ٣ دهه از فاجعه بمباران شیمیایی شهر سردشت، به عنوان نخستین شهر قربانی سلاح شیمیایی در جهان، تنها یک کلینیک برای هزاران مصدوم شیمیایی سردشت در شهر وجود دارد که کفاف نمی دهد و همان هم از امکانات لازم برخوردار نیست. عجیب تر آنکه تاکنون پنج بار افتتاح شده و به دلیل عدم پرداخت حقوق پزشکان هر بار تعطیل می‌شود و وقتی قرار است مسئولی از تهران بیاید دوباره افتتاح می‌شود!

سال ها است بسیاری از بیماران شیمیایی گلایه دارند که حق بیمه آنها پرداخت نمی‌شود و چون پول شرکت‌های بیمه پرداخت نمی‌شود، آنها قرارداد بیمه دفترچه‌های این مصدومان را تمدید نمی‌کنند. بسیاری از مصدومان شیمیایی دفترچه ندارند و هزینه‌های خود را به صورت آزاد پرداخت می‌کنند.

با این همه درد، سردشت، خواهر خوانده «هیروشیما»ی ژاپن شده اما این ها تنها نام اند و یک تابلو در خیابان. این شهر کوچک و مرزی عناوین دیگری همچون «اولین شهر قربانی سلاح های شیمیایی جهان»، «شهر نفس های سوخته»، «پایتخت کولبری» و ... را دارد، و نرخ بیکاری آن در استان آذربایجان غربی بالاتر از میانگین است.

مسئولین باید به داد مردم این منطقه برسند، مردمی که سالها بر علیه ضد انقلاب جنگیدند، بر علیه رژیم بعث جنگیدند، این حق آنها نیست.

انتهای پیام/#