نسبت ما با کرونا

گروه اجتماعی- هادی مسعودی: ما در قبال کرونا، در وضعیت تاریکی قرار داریم؛ همانطور که از تاریکی می‌ترسیم از کرونا هم واهمه داریم...

به گزارش بولتن نیوز، در تاریکی عملا احساس بی دفاعی داریم، این حس «بی پناهی» بدجوری ما را از تاریکی فراری میکند...

وضعیت ما در قبال کرونا هم همین است؛ بی پناهیم، هیچ راه فراری نیست، هیچ راه دفاعی وجود ندارد، در هر حالت و شرایطی از این ویروس نامرئی در امان نیستیم...

اما...موضوع فقط این نیست...

کرونا نسبت ما را با این عالم به ما یادآوری کرد؛ اینکه انسان بما هو انسان، در این جهان، غریب و تنهاست، در موضع تاریکی است، راه نجاتی از این عالم_رنجها و غم ها و دردهای این عالم_ ندارد، بی پناه است، بی تکیه گاه، بی ملجا، رها شده در برهوت این عالم...

موقعیت حقیقتا رعب آور و دهشتناکی است؛ آیا ما تاب و تحمل شلاق های ناشی از رنج غربت‌ در این عالم را داریم؟ نه...تحملش ناممکن است...

ما باید به حالت تسلیم برسیم، بپذیریم تحت اراده ای فراتر از خودمان و بالاتر از این عالم، محکوم به زیستنیم، باید قبول کنیم که ما واقعا ضعیف و فقیر و حقیریم، ما نمیدانیم، ما نمیتوانیم، ما به تنهایی نمی‌توانیم به سرمنزل مقصود برسیم...

یا ایها الناس، انتم الفقرا الی الله و الله هو الغنی الحمید...
ما محتاج و فقیر خداییم، بی او هیچ هم نیستیم، ما در موضع ضعفیم، باید تسلیم خدا شویم، باید به ذلت خود اعتراف کنیم، باید از خودش بخواهیم تا ما را به مقام خشیت برساند...

کرونا پوزه انسان مدعی استقلال و آزادی را به خاک زد، کرونا اومانیسم و انسان محوری روزگار امروز را به سخره گرفت، ضعف و بیچارگی انسان را به رخش کشید، به چشمان انسان مغرور مدعی از خود راضی متمدن امروزی زل زد و پس از مکثی کوتاه گفت: «بدبخت، هر کجا بروی، هر برج و باروی برای خودت بسازی، در هر چاردیواری مطمئنی خودت را حبس کنی، بسراغت می آیم؛ و به چنان مرگ ذلت باری دچارت میکنم که حتی نزدیک ترین کسانت هم حاضر نیستند به تشییع جنازه ات بیایند، و از ترس تو، چنان در عمق زمین رهایت میکنند، که دیگر هیچ اثری از تو و جسمت نماند»...