واشنگتن به حیاط خلوت خود بازگشت

به گزارش بولتن نیوز،  روزنامه رای الیوم در مطلبی با عنوان «آمریکا و بازگشت دوباره به حیاط خلوت خود در آمریکای لاتین» نوشت: از زمانی که کریستوف کلمب قاره آمریکا را کشف کرد اقدامات استعمارگرانه کشور‌های اروپایی در قاره آمریکا ادامه داشت، خواه این موضوع به اسپانیا مربوط می‌شد یا انگلیس یا پرتغال یا فرانسه یا سایر کشور‌های اروپایی تا اینکه ویژگی اصلی استعمار که سوء استفاده از ثروت‌ها و منابع این قاره به ویژه طلا بود نخ‌نما شد و همچنین آن‌ها مرتکب زشت‌ترین جنایت‌ها در حق ساکنان اصلی این قاره‌ها شده‌اند، تا حدی که میلیون‌ها نفر از سرخ‌پوست‌ها به خاطر استعمار نابود شدند به شکلی که نمی‌توان این موضوع را از حافظه تاریخی ملت‌ها پاک کرد.

مقامات آمریکایی شیوه پیشینیان امپریالیست خود را دنبال می‌کنند
در این مطلب آمده است: اگر قاره آمریکای لاتین منبع اصلی ثروتمند شدن انسان‌های اروپایی و قدرت یافتن آن‌ها به قیمت زندگی، خون و درد و رنج‌های مردمان بومی و اصیل آنجا بود پس این قاره باید همچنان محل طمع‌ورزی‌ها و دخالت انسان‌های سفیدپوست بخصوص آمریکا باقی می‌ماند. آمریکایی که انگلیس آن را با مشت آهنین در شمال این قاره پایه‌گذاری کرد تا اینکه امروز لقب آمریکا به خود گرفته است در واقع همان کسانی هستند که شیوه پیشینیان امپریالیست را دنبال می‌کنند.

آمریکا با جدا کردن بخش عظیمی از سرزمین‌های مکزیک و الحاق آن به خاک خود کنترل کانال پاناما را در اختیار گرفت و علاوه بر آن با هدایت و رهبری شماری از کودتا‌ها در آمریکای لاتین و دخالت مستقیم در حکومت‌های آنان با ایجاد انقلاب‌های رنگی و غیررنگی در این کشور‌ها تلاش کرد حکومت‌های طرفدار خود را در آنجا روی کار بیاورد، اما اکنون چرا دوباره تصمیم گرفته است با این قدرت و عظمت دوباره به حیاط خلوت خود بازگردد.

کشور‌های آمریکای لاتین نظیر بولیوی، برزیل، ونزوئلا، آرژانتین، اوروگوئه، شیلی، اکوادور و دیگر کشور‌ها در این قاره طی روند طولانی و سخت از مبارزات و پیکار توانستند خود را به حکومت‌های مستقل و مخالف با سیاست‌های واشنگتن برسانند.

کشور‌هایی نظیر کلمبیا و پاراگوئه فقط تحت حکومت راستگرایان میانه رو بودند تا اینکه پس از گذشت مرحله‌ای از امتداد وگسترش چپگرایان در قاره آمریکای لاتین مرحله دیگری آغاز شد که به مرحله فروکش کردن چپگرایان در این قاره مشهور شد و آن از سال ۱۹۱۵ رخ داد یعنی زمانیکه راستگرایان در آرژانتین پیروز شدند تا بار دیگر مسئله دخالت آمریکا در آمریکای لاتین و به شکلی روشن و قدرتمند بروز پیدا کند.

در حقیقت رویکرد قوی آمریکا به سمت حیاط خلوت سابق خود قابل درک و فهم نیست مگر اینکه آن را به فرایند‌ها و اتفاقات مداخله آمریکا در تمام جهان بخصوص منطقه خاورمیانه مرتبط دانست که اهمیت آن برای آمریکا کمتر از کشور‌های آمریکای لاتین نبود.

مداخله آمریکا در خاورمیانه بسیار پُرهزینه است
با نگاهی تامل‌برانگیز به این وقایع می‌توان نتیجه گرفت دخالت‌های آمریکا در خاورمیانه سرشار از انرژی که یک بازار تجاری بسیار مهم برای آمریکا محسوب می‌شود همیشه با بسیاری از موانع و سنگ‌اندازی‌ها مواجه است که مداخله در این منطقه را برای آمریکا بسیار پُرهزینه می‌کند.

مداخله آمریکا در خاورمیانه بخصوص پس از اشغال افغانستان و عراق و تلاش برای تغییر حکومت سوریه به نتایجی منجر نشد که به نفع راهبرد آمریکا در منطقه باشد بلکه برعکس، اوضاعی را رقم زد که تهدیدی خطرناک برای راهبرد آمریکا در منطقه محسوب می‌شود. می‌توان گفت تمام طرح‌ها و برنامه‌های ترسیم شده آمریکا برای منطقه خاورمیانه با شکست مواجه شده است.

واشنگتن برای جبران خسارت‌های خود در خاورمیانه، به حیاط خلوت سابق خود بازگشت
دخالت آمریکا نیز در منطقه خاورمیانه از طریق متحدان منطقه‌ای و محلی خود چندان موفقیت‌آمیز نبود، زیرا متحدان آمریکا در برآورده کردن نقش‌های محول شده به آن‌ها از سوی آمریکا ناکام ماندند و سرانجام نهاد‌های تصمیم گیر در کاخ سفید به این نتیجه رسیدند که حضور آمریکا در منطقه کاهش پیدا کند و به دنبال جایگزین‌های دیگری برای جبران خسارت‌های خود و بازآرایی موضع جدید یعنی همان چرخش به سمت پاسیفیک یا همان بازگشت دوباره به حیاط خلوت سابق خود باشند.

در انتهای این مطلب آمده است: با توجه به این سه نکته می‌توان نتیجه گرفت، شکست‌های آمریکا در منطقه خاورمیانه که جدیدترین آن‌ها شکست او در سوریه بود پیامد‌های قطعی و راهبردی بر تمام ساختار‌های نظام بین‌المللی خواهد گذاشت. به نظر می‌رسد نظام بین‌المللی به شکل جدی به سمت نظام چند قطبی شدن پیش می‌رود و اکنون این فرصت را برای قدرت‌ها، حکومت‌ها و تشکل‌های بین‌المللی و منطقه‌ای و در صدر آن‌ها چین و روسیه فراهم می‌کند که نقش موثرتری در منطقه ایفا کنند و نکته مهمتر اینکه هژمونی یا قدرت آمریکا دیگر جایگاهی در تصمیم گیری‌های جنگ، صلح و یا تصمیمات پولی و فرهنگی در منطقه نداشته باشد.