روایت یکی از داشجویان انقلابی دانشگاه تهران از ماجرای تلخ امروز

گروه اجتماعی: فراخوان داده بودند برای برگزاری تجمع ضد حجاب! وسط ماه رمضان، تبلیغاتش را هم آمدنیوز و کانال منافقین، چپها و کمونیستها منتشر کردند. به‌به چه آش شوربایی!

به گزارش بولتن نیوز، ظهر که رسیدم دانشگاه، آدم‌هایی دیدم با قیافه و ظاهر عجیب غریب که تابلو بود بعضیشان دانشجو نیستند، و حتی نقاب و ماسک زده بودند. سوال شد برایم که اینها مگر از در نیامده‌اند داخل دانشگاه؟ کسی نپرسیده: شما؟اینجا؟

کف دانشگاه شلوغ شده بود و بحث و جدل در جریان. بعد از اذان ظهر جمعیت هر دوطرف با هم رودررو شدند. آنها علیه حجاب شعار می‌دادند و ما هم جوابشان را. جمعیت رفت سمت دانشکده هنر و با پادرمیانی بعضی مسئولین، قرار شد در سالن شهید آوینی، تریبون بدهند به نماینده‌های طرفین.
روحت شاد آقا مرتضی، اینها اصلا آوینی خوانده‌اند؟ شنیده‌اند که گفته‌ای:«هر که با ولایت و عزاداری محرم و حجاب زنان و روحانیون در بیفتد بدون شک بر می‌افتد.»؟! پایین سن ایستاده بودیم تا کسی -چه خودی و چه از آشوبگران- بالای سن نرود. یکهو همین شازده‌ای که دیدید روی سن، با قلدری آمد، همزمان با فحاشی به ولی‌فقیه و نظام، از پشت سر به من حمله‌ور شد و تا آمدم رویم را برگردانم، مشتی حواله‌ام کرد.

دنبالش رفتم تا بیارمش پایین که فضا به هم نریزد. اما مشتی به صورت من زد و بقیه‌اش را هم در فیلم دیدید.

احتمالاً خیلی از شماها یک فیلم چندثانیه‌ای از این 2-3 ساعت درگیری و مناقشه را دیده باشید.
اما در فیلم نشان نمی‌دهند که از قبل از ظهر ما خیلی حوصله به خرج دادیم و از هر حرف کج و معوجی که زدند عبور کردیم. ولی اینها حتی احترام نظم برنامه را هم نگه نمیدارند و هر لُغزی که بخواهند می‌سرایند.

ما حرف منطقی را می‌شنویم اما آنقدر هم دیپلمات نیستیم که وسط ظهر ماه رمضان تجمع بگذارند علیه حکم صریح اسلام و به هر چیزی که دلشان خواست توهین کنند و انتظار لبخند از ما داشته باشند. بعضی وقتها باید مثل خودشان رفتار کرد.

آخر اینکه، اگر اینجا اولین دانشگاه این مملکت اسلامی‌ست، نمی‌شود بی‌تفاوت از کنار همه‌چیز رد شد و همواره ما آهسته رفته باشیم و آنها با شلوغ بازی آمده باشند و بعدش همه برویم دنبال کار خودمان و یادمان برود که اصلا اینهمه جنجنال برای چه بود؟

بعضی برادران عزیز خودمان هم بدانند، روحیه‌ی انگار نه انگاری در قبال مسائل نداشتن عیب نیست. بیخیال بودن عیب است.

پ ن: مایی که در دانشگاه خودمان، از ارزش هایمان دفاع کرده ایم می شویم لباس شخصی و غیر دانشجو، آنهایی که با نقاب و ماسک شعار هنجار شکنانه می دادند، شده اند دانشجو. طنز تلخیست.