جشنواره‌ی غربی وزارت فرهنگ برای حمله به فرهنگ حجب و حیا!

۱- می توان چندین صفحه پیرامون مفهومی که کلمه فرانسوی «شیک» و «شیک پوش» در افکار عمومی چه جنسی از بار معنایی و مفاهیمی را به ذهن مخاطب متبادر می کند نوشت، اما به دلایلی - که ذکر آن از حوصله این یادداشت خارج است - اما در همین حد به کاربرد و جایگاه این لغت در بستر زمانی و مکانی سال ۱۳۹۴ و در ایران سال ۹۴ (و مخصوصا تهران سال ۹۴) باید توجه شود.

در لغت نامه دهخدا، در توضیح معنای این کلمه آمده: «شیک . (فرانسوی ، ص ) واژه ٔ فرانسوی، در فارسی به معنی خوش‌لباس و دارای سر و وضع مرتب بکار می‌رود.»

بسیاری از لغات هستند که چند ده سال پیش یا حتی ده سال پیش، معنایی را به ذهن متبادر می کردند و الان معنایی کاملا متفاوت را منتقل می کنند. بسیاری از رفتارها، عبارات، خرده فرهنگ ها و کنش ها و واکنش های فکری و رفتاری، طی مرور زمان و تغییرات ادراک مردم از ادبیات و تعاملات اجتماعی و موضوعات دیگر، اصطلاحا دچار تطور شده اند.

 

در رابطه با کلمه "شیک"، می توان این تطور یا عدم تطور را بررسی کرد که آیا اصلا در رابطه با این لغت، تطوری رخ داده یا از ابتدا معنایی از جنس معنای امروزی را حمل می کرده که این تخصص اندیشمندان حوزه ادبیات است ولی در این حد مفهوم شیک قابل واکاوی است و آن هم این است که "شیک"، بار معنایی مثبت دارد از این لحاظ که بیانگر زیبایی است؛ حال این که این زیبایی دقیقا از چه نوع زیبایی است، محل بحث و این که این زیبایی با نگاه زیباشناختی صرفا ظاهربینانه و مادی گرایانه غربی بیشتر تطابق دارد یا با شاخص های زیبایی در سبک زندگی اسلامی-ایرانی، تامل برانگیز است.

اما آن چه باید لحاظ شود، یک سؤال ساده است، یک سؤال خیلی‌خیلی ساده و عینی که هر شخصی می تواند از منظر خود به آن پاسخی حدودی ارائه دهد و آن این است: «تصور کنید که مثلا در دانشگاه یا محل کار هستید. چند نفر که الزاما هم نظر با شما نیستند و از طیف های مختلف و نگاه های فرهنگی متفاوتند، می‌گویند: ایستاده بودیم. دختری آمد که خیلی شیک‌پوش بود.»
 

نگارنده در پرسش از برخی از روحانیون و علما در مورد مشروعیت برگزاری این جشنواره، با پاسخ های مثبت یا مشوقی مواجه نشد و این جنس اقدامات، به عقیده بسیاری از متخصصان امر، باعث ترویج پوشش اسلامی نمی‌شود، بلکه ممکن است در بهترین حال، فقط نمونه اندکی بومی‌شده و به‌ظاهر اسلامی دختر و پسر شایسته‌ای در چارچوب عرف‌های رایج در جمهوری اسلامی ایران باشد.

حال آن که اگر انقلاب اسلامی ایران با برگزاری مسابقاتی از نوع دختر و پسر شایسته - که در دوران رژیم ستمشاهی برگزار می‌شده - مخالف است، فقط به دلیل بی‌حجابی‌های ظاهری نبوده،‌ بلکه اصل مخالف نگاه فرهنگی انقلاب اسلامی با برگزاری این نوع مسابقات، این بوده که فلسفه نگاه به انسان و جنس مخالف، از سطح سخیف و مبتذل ظاهربینانه، خریدارانه و ابزاری خارج شود.

شاید ذکر این ابیات معروف سعدی که در بیتی از آن می فرماید «تن آدمی شریف است به جان آدمیت، نه همین لباس زیباست نشان آدمیت» در سال ۹۴ دیگر موضوعیت نداشته باشد و بهتر باشد شعری بر وزن «تن آدمی شریف نیست، به جان آدمیت، بل همین لباس شیک است، نشان آدمیت»