نامه ای همراه با اعتراف به فساد و دریوزگی چهره های شاخص اپوزیسیون

گروه سیاسی – بسیاری از افرادی که به دنبال سراب زندگی در غرب، پناهندگی در کشورهای بیگانه، و به اصطلاح رسیدن به آزادی های شخصی، راهی اروپا و آمریکا شده اند و به تصور مبارزه سیاسی وکمک به روند مورد انتظار خود درخواست پناهندگی داده و در گروه ها و احزاب سیاسی و اپوزیسیون جذب شده اند، با مشاهده عملکرد سران اپوزیسیون و اعمال و رفتار آن، بی اخلاقی ها و فسادهای مالی و اخلاقی و... پشیمان از کرده خود، به مقایسه شرایط داخل و خارج کشور پرداخته و زندگی در ایران با وجود برخی مشکلات را بهتر از زندگی در غرب و تحقیر شخصیت و جایگاه خود ارزیابی کرده اند. 

به گزارش بولتن نیوز، بسیاری از این افراد که نتوانستند جایگاهی برای خود بیابند و یا به اهداف ایدئولوژیک و سیاسی خود برسند به اشتباهات خود پی برده اند و متوجه شده اند که همه جا آسمان همین رنگ است و برای رشد و پیشرفت کشور و کاهش مشکلات، باید کار و تلاش کرد و در کنار مردم و مسوولان در ایران، برای حفظ دستاوردها و بهبود شرایط فعالیت ومشارکت کرد. 

این افراد با مشاهده فساد اخلاقی و سیاسی ومالی در بین اپوزیسیون، پی برده اند که سران اپوزیسیون و افراد شاخص آنها سال هاست که به خاطر نداشتن برنامه و اهداف مشخص، ناتوانی در تحقق شعارها، نداشتن جایگاه مناسب در کشورهای بیگانه، به ابزار دست سازمان های جاسوسی، معاندان و مخالفان نظام جمهوری اسلامی تبدیل شده اند و عملا دستمایه رادیوها و شبکه ها و رسانه های بیگانه شده اند. 

در نتیجه بعد از مدتی، وجدان های بیدار و هوشیار و افراد باهوش که هنوز اخلاق و تفکر را زنده نگه داشته اند به این نتیجه می رسند که به جای تحقیر شدن در کشور بیگانه و ابزار دست دیگران شدن و آوارگی و سرگردانی و نداشتن جایگاه مناسب در کشورهای خارجی، بهتر است که به کشور خود برگردند و با مردم کشور خود زندگی کنند، با مشکلات روبرو شوند و از سختی ها و ناملایمات و موانعی که دشمنان برای ایران ایجاد کرده اند، نترسند. 

درس بخوانند، مطالعه و کار کنند، کوشش و تلاش خود را درحمایت از مسوولان به کار بگیرند و به تدریج ایران با مزیت های بسیار سیاسی و اجتماعی و اقتصادی را به سمت پیشرفت حمایت کنند. 

نمونه های بسیاری از این گروه هموطنان می توان یافت که بعد از مدتی متوجه شده اند که نباید ابزار دست اپوزیسیون ناتوان ومعاندان نظام قرار گیرند . عده ای از آنها کار و زندگی و روزمره گی را انتخاب می کنند و در هر شرایطی سعی دارند که ملت ایران و کشور خود و دولت جمهوری اسلامی را حمایت کنند. 

عده ای نیز  بازگشت به وطن را برنامه ریزی می کنند و بعد از تحصیل و یا مدتی کار و تجربه اندوزی به وطن باز می گردند و خود را آماده کار وتلاش برای توسعه کشور و حمایت از دولت می کنند. 

یکی از این افراد که مدتی پس از خروج خود از کشور، پی به فساد و بی اخلاقی و ناتوانی اپوزیسیون و جایگاه حقیر آنها برده است و با نارضایتی و اعتراض نسبت به بی اخلاقی برخی افراد آنان را نالایق و ناتوان از ارائه برنامه سیاسی مشخص و اثرگذار ارزیابی کرده و اکنون در کشور سوئد زندگی می کند، در نامه ای که برای بولتن نیوز ارسال کرده، با شرح داستان خروج خود وتصوراتی که از کشورهای غربی و اپوزیسیون داشته، به نکاتی اشاره کرده که نشان دهنده شرایط بی ثبات و ناتوانی اپوزیسیون و فسادها و رسوایی های گسترده ای است که در بین سران اپوزیسیون موجود است و آنها برای بازکردن دکان سیاست و کسب منابع مالی و خوشگذارانی های خود، جوانان و به خصوص زنان را به دام  انداخته و فعالیت هایی بی نتیجه، دلسرد کننده و ناامید کننده و بی برنامه و بی هدف را دنبال می کنند. 

این نوع عملکرد اپوزیسیون وسران و چهره های شاخص آنها، جز نارضایتی و دلسردی و ناامیدی جوانان نتیجه ای به همراه ندارد و عاقبت باعث می شود که بسیاری از پناهندگان، تصمیم بگیرند به وطن بازگشته و درکنار مردم و دولت ومسوولان، به کشور خود خدمت کرده و سختی ها و مشکلات را تحمل کنند. 

نکته حایز اهمیت در نامه این هموطن که اکنون در اروپا به سر می برد توجه به این موضوع است که مجموعه ناملایمات، بی هدفی، بی اخلاقی، فساد و نداشتن جایگاه و تحقیر پناهندگان در غرب، و عملکرد اپوزیسیون، به مراتب بیشتر از سختی های زندگی در داخل کشور است و در وطن بودن و تلاش و کار و مشارکت و کاهش مشکلات و پیشرفت کشور به مراتب ارزشمندتر از مشکلاتی است که پناهندگان در غرب با آن مواجه هستند. 

هموطن مورد نظر در نامه خود نوشته است: حرف های بسیاری برای گفتن دارم، حرف هایی که هیچ گاه در طول اقامتم در اروپا فرصت ابراز آن را نداشته ام، نمیدانم از کجا شروع کنم؟ اما سعی مینمایم در این جا خلاصه وار اشاراتی به آن داشته باشم . 

ده سال پیش وقتی برای اولین بار از ایران خارج شدم، با دل شکسته و خسته از حاشیه های فراوانی که در اطراف زندگی تک تک ما مردم ایران وجود داشت جلای وطن نمودم، با این استدلال که روحانیت، با مردم مهربان نیست، برنامه یی برای کنترل فقر و نگرانی مردم ندارد، و استدلال هایی ازاین دست که شما بهتر از من با مردم و گرفتاری های آنان در ارتباط هستید. 

به آلمان کوچ نمودم و پناهندگی سیاسی خود را اخذ نموده و چندی بعد سفرهایی نیز به چند کشور اروپایی داشتم، بسیار پرشور در تجمعات سیاسی بر ضد جمهوری اسلامی در شهرهای مختلف شرکت می نمودم و تصور میکردم که این اعتراض ها خودجوش و بدون هیچ مشکل و پشت پرده یی صورت میگیرد.

 رفته رفته سعی نمودم ارتباطات بیشتری با برخی از لیدر های حزبی و گروهی برقرار کنم و به این وسیله در سطح بالاتری از مبارزه با حکومت ایران تلاش های خود را پیگیری نمایم.

 ارتباط من با مهمانی های سیاسی که بعضا در سالن های آمفی تئاتر و شبیه آن در اروپا برگزار می گردید، دریچه ی جدیدی از واقع بینی و دور شدن از نگاه خام، ایده آلی و جزم اندیشانه برای من گشود.

بیشتر از این جهت که متوجه شدم بسیاری از این چهره هایی که ما بعضا از طریق شبکه های ماهواره یی و رسانه های زرد مخالف جمهوی اسلامی با چهره آنان آشنا می شدیم افرادی هستند بسیار مصنوعی و ریاکار که به ضرب دوربین و دکور و موزیک چهره می شوند.

چون در بیرون از ایران و در اردوگاه به اصطلاح اپوزیسیون، متاع قابل فروش ضدیت با جمهوری اسلامی است آنان نیز سعی می نمایند کالای خود را این گونه عرضه نمایند و فردا چون موافقت متاع پرفروش شود آنان نیز بدین سو خواهند آمد.

هرچه ارتباط من با این دست از تجمعات بیشتر میگردید، ایمان من به این جماعت کمتر و کمتر می شد. تا جایی که حقیقتا ملاقات این افراد برای من ملال آور بود، نه تنها برای دیدگاه ها و نقطه نظرات فریبکارانه شان بلکه بیشتر به سبب روابط پشت پرده و اخلاقیات نفع پرستانه و پر از اشکال آنان بود.

 پس از آن دریافتم که یکی از مشکلات اساسی ما، تصویر نداشتن از بک گراند و سوابق گذشته زندگی و روابط باندهای سیاسی به اصطلاح اپوزیسیون است.

 به عنوان نمونه یکی از این چهره های به اصطلاح سیاسی که در بین مخالفان جمهوری اسلامی در اروپا نامی برای خود دست و پا نموده و هر از چند گاهی مقاله یی صادر مینماید، و به جلسات سیاسی - خاله زنکی هم دعوت می شود و از جمله اخیرا در پارلمان اروپا هم دعوت شده و افاضاتی هم صادر نموده، شخصی است به اسم بهرام رحمانی ( رئیس انجمن قلم در تبعید ) 

چهره یی دائم الخمر که به جرات می توانم بگویم کمتر زمانی می شود او را در حالت نرمال دید، به همین صورت افاضاتی را هم که منتشر می نماید در عین مستی است، به عنوان نمونه، یکی از مشکلات اخلاقی که ایشان دارد، توجه ویژه به دختران جوانی است که به بهانه ادامه تحصیل تقاضای پناهندگی می دهند و جناب رحمانی از طریق نوچه هایش با برخی از این دختران آشنا می شود و ضمن دعوت به پارتی های شبانه و با دادن وعده حمایت، آنان را با خوراندن مشروبات الکلی اغفال میکند و سپس با معرفی آنان به شخصی به اسم عبداله اسدی دبیر فدراسیون سراسری پناهندگان، از ایشان تقاضای همراهی و یاری به دختران متقاضی پناهندگی می نماید.

عبداله اسدی که رسوایی های اخلاقی متعددی در سوابق خود داشته نیز با اغفال مجدد دختران از آن ها می خواهد که در تجمعات اعتراضی که هر هفته حزب کمونیست کارگری بر علیه جمهوری اسلامی برپا میدارد شرکت نمایند تا دفتر حزب مدرک عضویت در حزب را به آنان تسلیم نماید.

 این فقط دو نمونه پاستوریزه و قابل طرح از کسانی است که خود و گروه شان را نجات دهنده ملت ایران معرفی می نمایند.

در بسیاری از دستجات به اصطلاح اپوزیسیون، افتضاح آن قدر وسیع است که قلم از بیان آن شرمساراست.

 در بسیاری از احزاب به اصطلاح اپوزیسیون در فرانسه و آلمان علیرغم بیکاری سران حزب و اعضای فعال آن به حدی بریز و بپاش و هزینه تبلیغ بالاست که ناظر ماجرا از خود می پرسد علیرغم بیکاری لیدرهای حزب، پشت پرده این بریز و بپاش ها و هزینه کردن ها چه کسی ایستاده است.

 امروز وقتی در این نقطه از تجربه ایستاده ام میتوانم بگویم علی رغم فراز و نشیب های بسیار، وظیفه ی مذهبی، انسانی و ملی همه ی ما این است که به دولتمردان مان علیرغم همه مشکلاتی که پیش روی همه ماست و بعضا انتقاداتی که طبیعی و معمول است، کمک نمائیم تا این مسئولیت با ارزش و خطیر حفظ و پیشرفت سرزمین مان که از در و دیوار آن تبلیغ و تحریک بدخواهان روان است را حفظ نمائیم .