نمایش های مضحک و غیر انسانی رجوی ها با سوء استفاده از ساکنان لیبرتی

به گزارش بولتن نیوز به نقل از انجمن دفاع از قربانیان تروریسم، مریم رجوی از رهبران فرقه تروریستی مجاهدین خلق در نهایت چند روز پیش به ساکنان لیبرتی که گفته می شد اعتصاب غذا کرده اند دستور داد به اعتصاب خود پایان دهند.

هدف از اعتصاب آزاد شدن هفت نفر از اعضاء مجاهدین خلق اعلام شده که در وقایع دهم شهریور ماه پادگان اشرف به ادعای رهبران فرقه به گروگان گرفته شده اند.

بعد از اعلام پایان اعتصاب غذا، عوامل فرقه با نواختن شیپور پیروزی این بار نیز مدعی شدند فاتحان بزرگ میدان آنها هستند. برای اثبات ادعایشان صدور حکم تحقیق و تفحص از سوی دادگاهی در اسپانیا در خصوص نقش یکی از مشاوران مالکی در پادگان اشرف را به عنوان دلیل عنوان کردند.

این در حالی است که این حکم اولا به منظور تحقیق و تفحص در خصوص یک موضوع است و لزوما تایید کننده ای چیزی نیست، ثانیا قضیه مذکور مربوط به شکایت چهار سال گذشته منافقین از ارتش و دولت عراق به خاطر حوادث آن روزهاست و اساس ربطی به حوادث دهم شهریور سال و مهمتر از همه اعتصاب عذای منافقین ندارد.

اما عوامل فرقه از آنجا که مثل همیشه دست خود را برای اثبات پیروزی شان در موضوع اعتصاب غذا خالی می ببند و عادت دارند آن را یک پیروزی بزرگ بنامند هر چه بیشتر و پر رنگ تر به آن می پردازند تا شاید دست کم خودشان آن را باور کنند! در همین راستا مریم رجوی با سر زدن به دوستانش در برخی کشورهای اروپایی از فتح و پیروزی سختن می گوید؛بازدیدهایی که البته "کنفرانس های بین المللی" نامیده می شود.

رهبران فرقه اما چاره ای جز این ادعاهای کذب ندارند. مریم رجوی و دوستان به جای اینکه توضیح بدهند سرنوشت هفت گروگان ادعایی چه شد ؟ به شکل مضحکی نمایش پیروزی راه انداخته اند. سوال اینجاست که آیا هفت گروگان ادعایی آزاد شده اند؟ یا دست کم پیدا شده اند؟

آنها اساسا در معرض این سوال قرار دارند که چگونه ساکنان لیبرتی را با اقدامات دستوری به اعتصاب غذا وادار می کنند و خود در بالاترین سطوح رفاه اقتصادی و اجتماعی به سر می برند؟ وحشتناک تر اینکه این اعتصاب خود را دستمایه نمایش های مضحک و بی نتیجه قرار می دهند.

عکس های منتشر شده از سوی خبرنگار اعزامی ایرنا به پادگان اشرف نشان دهنده همین موضوع است که چگونه رهبران فرقه خود در بهترین شرایط زندگی به سر برده و در همان حال اعضاء را سپر بلا قرار می دهند و در نهایت برای اینکه مورد سوال قرار نگیرند ادعا می کنند" پیروزشدیم!!"

درب ضخیم فولادی پناهگاه فوق سری مسعود رجوی در پادگان اشرف برای مقاومت در برابر هر گونه حمله و انفجار

در تصاویر منتشر شده به خوبی محل سری اختفاء و کانال های اظطراری برای فرار رهبران فرقه از جمله مسعود و مریم رجوی به نمایش گذاشته شده که در صورت کوچکترین احساس تهدید از آن استفاده کنند که کردند. این در حالی است که به گزارش سایت های خود فرقه، هربار عده ای از ساکنان لیبرتی به خاطر بیماری های مختلف جان می دهند

.

ورودی کانال مخفی زیرزمینی فرار از پادگان که فقط رجوی ها به آن دسترسی داشتند

مریم رجوی در سال 2003 میلادی و در جریان اشغال عراق از پادگان اشرف فرار کرده و خود را پاریس رساند، مسعود رجوی نیز از همان سال زندگی مخفی در پیش گرفته و در انظار عمومی پیدا نمی شود. آنها که حاضر نشدند لحظه ای در عراق بمانند بعد از گذشت یک دهه هنوز اصرار دارند ساکنان لیبرتی در عراق بمانند این در حالی است که دولت عراق بارها خواستار خروج آنها شده و رهبران فرقه به دلیل ناامنی های موجود در عراق می بایست تاکنون نسبت به خروج اعضاء اقدام می کردند.

رجوی ها اما با نگه داشتن اعضاء فرقه در عراق به دنبال نمایش های سیاسی برای پیشبرد اهداف خود هستند. نمایش هایی چون اعتصاب غدا که عموما در راستای سرپوش گذاشتن بر مشکلات دیگر این فرقه و تحقق خواسته های نامشروع آنها صورت می گیرد.

در این میان اما ساکنان لیبرتی بازنده بزرگ هستند. آنها هستند که عملا قربانی سیاست فرقه ای رجوی ها می شوند. همین امر ضرورت دخالت نهادهای حقوق بشری در جهت پایان دادن به سوء استفاده از ساکنان لیبرتی را به یک مهم مبدل ساخته است.

اعتصاب غذا قطعا آخرین سوءاستفاده از ساکنان لیبرتی نیست. پیش از این رجوی ها در اقدامی وحشتناک اعضاء را وادار به خودسوزی کردند. در جریان خودسوزی های 2003 که در اعتراض به دستگیری مریم رجوی صورت گرفت ده تن از اعضاء این فرقه بنابر دستور شخص مسعود رجوی خود را به شعله های آتش سپردند. ندا حسنی 26 سال از جمله جانباختگان این حوادث هولناک بود. علی رغم واکنش منفی و انزجار افکار عمومی نسبت به این حوادث، مریم رجوی و دوستان اما جشن پیروزی گرفتند.

خودسوزی های ژوئن 2003

با توجه به سوابق این چنینی به نظر می رسد این رویکرد فرقه مجاهدین خلق همچنان ادامه خواهد یافت. رهبران فرقه از هیچ امکانی برای جلب توجه بهره مند نیستند. تنها دارایی آنها سه هزار نفری است که در کمپ لیبرتی به اسارت گرفته اند. با ایجاد فضای کاملا خفقان و منزوی کردن این افراد از هرگونه ارتباط با دنیای بیرون و ایجاد هراس در میان آنها که در صورت جدا شدن دچار آسیب های جانی خواهند شد فضای کاملا فرقه ای ایجاد کرده و آنها را برای اجرای نمایش های خود به کارهای مختلف وادار می کنند و در نهایت وقتی هم نمی توانند به خواسته هایشان برسند برای توجیه اعتصاب کننده ها ادعا می کنند فاتح میدان آنها بودند! چه بازی احمقانه و غیر انسانی!